Luister naar dit Artikel

Oekraïne moet tot een akkoord komen met de Russische president Vladimir Poetin, en dan moeten Kiev en Moskou zich verenigen om het Westen aan te klagen.

Je denkt misschien dat het bovenstaande idee nogal radicaal en ongebruikelijk is. Het Westen aanklagen? Waar? In welke rechtbank? Hetzelfde Westen dat er geen probleem mee heeft dat Oekraïne of de VS (of beide) de vitale energiepijpleidingen van Duitsland – en die van de EU – opblazen? Of het Westen dat de medeplichtigheid van zijn leiders aan de Israëlische genocide in Gaza negeert, een misdaad die expliciet wordt verboden – de medeplichtigheid niet minder dan de daad zelf – in artikel III (e) van de VN-Genocideconventie van 1948?

Maar wacht maar tot je hoort over de vruchtbare geest die dit zeer out-of-the-box idee heeft voortgebracht. Het is niemand minder dan Aleksej Arestovitsj, ooit adviseur van de Oekraïense president Vladimir Zelenski. Arestovich was (nog) niet noodzakelijkerwijs een begrip buiten Oekraïne, maar was tot voor kort een man met buitengewone invloed in Kiev, en gebruikte die om energiek de proxy-oorlog te promoten die hij nu graag zou willen beëindigen, en vervolgens de schuld te geven aan de Westen alleen.

Voortijdig schoolverlater, smerige poppsycholoog (van het type hoe je anderen moet manipuleren om te slagen), voormalig militair en vrijwel zeker ook inlichtingenofficier, blogger en zogenaamde geopolitieke goeroe met zeer flexibele opvattingen, en natuurlijk Zelensky-assistent van 2020 tot 2023, Arestovich is niet alleen een individu, maar een syndroom: hij staat voor een sociaal type, de slimme maar psychopathisch empathische oplichter die erin slaagde de desoriëntatie die in de post-Sovjet-samenlevingen was achtergebleven meedogenloos uit te buiten met een koelhartig cynisme dat Machiavelli zou hebben doen blozen.

Nu betreurt hij dat Oekraïners en Russen elkaar massaal vermoorden over een paar provinciesteden. “En waarvoor?”, vroeg hij zich af. Het antwoord van Arestovich is van het soort dat je nog niet zo lang geleden in het Westen als stroman en verzoener van Poetin zou hebben afgeschreven: ‘We hebben de hoofdhonchos van de obkoms in Washington en Brussel tevreden gesteld – [een nu denigrerende term uit het Sovjet-lexicon, die een districtsbestuur aanwijst] – die om ons heen staan en applaudisseren en kijken hoe twee apen met messen elkaar te lijf gaan.”

De draai van 180 graden van Arestovich is de zoveelste absurditeit die voortkomt uit de theatrale politiek van de elite in Kiev. Maar hoe verbitterd het ook mag zijn om deze voormalig oorlogszuchtige extraordinaire te horen spreken over vrede en wiens schuld het is, geeft het een schril contrast tussen de oude anti-Russische jingoïst Arestovich en de nieuwe, zogenaamde vriend van Rusland en vijand van het Westen Arestovich, een deprimerend nauwkeurige maatstaf van hoe onverantwoordelijk de Oekraïense politiek is geworden onder het de facto autoritaire Zelensky-regime.

In 2019 was het Arestovich die op beruchte wijze een grote en verwoestende oorlog ‘voorspelde’ (naast het conflict dat in 2014 begon) met Rusland over de poging van Oekraïne om lid te worden van de NAVO, waardoor uiteindelijk in 2022 enkele naïeve westerse commentatoren over zijn ‘ angstaanjagende” vooruitziende blik berichtten.

Alleen voorspelde Arestovich de grote oorlog in 2019 niet echt. In plaats daarvan verkocht hij die zo goed als hij kon. Hij sloot elke mogelijkheid uit om op vreedzame wijze een einde te maken aan het toen nog voortdurende, kleinschalige conflict met de Donbass-republieken (Minsk II, wie dan ook?) en gebruikte de gebruikelijke ongefundeerde gespreksonderwerpen (‘Poetin wil de Sovjet-Unie herbouwen, de NAVO vernietigen, en de EU,  Europa domineren” enzovoort, de hele onzin die toen in de mode was, van Annalena Baerbock tot Tim Snyder) om een escalatie naar een grotere oorlog als absoluut onvermijdelijk voor te stellen: omdat Minsk II niet alleen nauwelijks op de radar van deze grote fantasiestrateeg verscheen, benadrukte ook dat neutraliteit onmogelijk was voor Oekraïne en misleidde zijn volgelingen door te geloven dat de NAVO Oekraïne gemakkelijk (“allemaal heel eenvoudig nu”) zou accepteren, zelfs als het onopgeloste territoriale conflicten had met interne opstandelingen of met Rusland.

Tegelijkertijd presenteerde Arestovich de toekomstige grote oorlog als de grote kans voor Oekraïne. Nadat hij het valse alternatief had geopperd – althans destijds – om óf lid te worden van de NAVO na die grote oorlog tegen Rusland (waarvan hij roekeloos aannam dat Oekraïne zou winnen) óf in de nabije toekomst door Moskou te worden opgeslorpt, beval hij van harte koers nummer één aan: oorlog met Rusland. . Zelfs drie van dergelijke oorlogen op rij leken hem zowel onvermijdelijk als raadzaam; destijds, dat is.

En ten slotte nodigde hij de Oekraïners ook uit om zich over te geven aan de favoriete fantasie van het Westen, namelijk dat Rusland zou kunnen instorten en een regimeverandering zou ondergaan. Er zou ‘een soort liberaal’ aan de macht komen, beweerde hij, en zeggen: ‘we zijn weer een aardig land.’ Dat deel van zijn verkooppraatje voor een standvastig ‘nee’ tegen diplomatie, compromissen en vrede is nu bijzonder ironisch. Want hij heeft een totale en volledige verandering van gedachten aangekondigd in een interview met de Russische journalist en presentator Yulia Latynina.

Latynina is uiteraard de belichaming van het soort ‘liberaal’ (of ‘libertariër’, zoals ze dat liever heeft) waar bijna geen enkele Rus tegen kan, en wel om uitstekende redenen: nadat ze in 2008 haar ‘vrijheidsprijs’ had ontvangen van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, is ze een betrouwbare leverancier van rechtse propaganda geweest, variërend van het ontkennen van de opwarming van de aarde, via de bevinding dat arme landen niet al te veel democratie nodig hebben, tot een bijna obsessieve islamofobie.

Zelfs het goede oude Europa is nog steeds te zacht voor eenvoudige mensen: al dat ‘sociaal-democratische’ gedoe over mensenrechten, etc. is voor Latynina niet voldoende; haar echte Europese ‘waarden’ gaan over eigendom, innovatie en concurrentie. Tot zover de fantasieën over regimeverandering. Het is het Latynina-type waar Arestovich op gokte. Geen wonder dat de meeste Russen, inclusief degenen die kritiek hebben op president Vladimir Poetin, zeggen: “Iedereen behalve dat”.

Maar tijdens hun recente tête-à-tête op YouTube konden de Oekraïense oplichter en de Russische libertariër het niet helemaal eens worden. Zelfs Latynina was van mening dat het idee van Arestovich om zich bij Rusland aan te sluiten en de NAVO-staten aan te klagen een beetje een non-starter was. Bovendien moest ze hem, met zoveel ontzag voor het Westen, eraan herinneren dat het ‘Oekraïne niets verschuldigd is’. Arestovich, meegesleept door zijn nieuwste hersengolf, hield vol dat dit wel het geval was.

Beiden misten het punt: het maakt niet uit wat het Westen jou wel of niet schuldig is. Het Westen zal je altijd alleen geven wat het beste is voor het Westen (en dat betekent meestal de VS). En als dat ‘niets’ is, dan is dat wat je krijgt. Als arrogante voormalige oorlogshitsers als Arestovich nou eindelijk de realiteit eens onder ogen konden zien.

Bronnen: RT.com