Luister naar dit Artikel

Prominente academici dringen erop aan dat de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) ouderdom opneemt in de lijst met ziekten. Ze zeggen dat het het leven van ouderen zal verbeteren – maar in werkelijkheid zal het iedereen het excuus geven om ze af te schrijven.

In hun wijsheid hebben 30 experts – van prestigieuze universiteiten zoals Harvard, MIT, Stanford, Cambridge Imperial en UCL – besloten dat veroudering niet langer een normaal kenmerk van het leven is. Ze willen dat de Wereldgezondheidsorganisatie veroudering als een ziekte classificeert. Deze ziekte van ouderdom betekent een nieuwe klap voor de morele status van ouderen.

De experts beweren dat de transformatie van veroudering van een natuurlijk onderdeel van de levenscyclus naar een langdurige ziektefase ervoor zal zorgen dat de medische behandeling die ouderen ontvangen zal verbeteren. Ongetwijfeld geloven deze artsen eigenlijk dat ze het beste belang van ouderen in hun hart hebben. Maar door het proces van veroudering om te vormen tot een vorm van ziekte, dragen deze experts onbewust bij aan de verzwakking van de morele status van ouderen en dragen zij bij aan de voortdurende erosie van het gezag van volwassenheid.

Oud worden wordt al als een onaantrekkelijke en ongewenste levensfase beschouwd. De oproep om veroudering als een vorm van ziekte te diagnosticeren, zal het negatieve imago alleen maar versterken.

Wijze oudsten verworpen

Ooit bezat oud worden de positieve connotatie van volwassenheid en wijsheid. Ouderdom werd inderdaad geassocieerd met morele autoriteit. In de meeste samenlevingen wendden mensen zich tot ouderen voor advies en begeleiding. Veroudering werd terecht gezien als een natuurlijk proces dat niet hoeft te leiden tot fysieke ondergang of sociale dood. Integendeel, vergrijzing bood een unieke manier om respect te krijgen van de jongere leden van de gemeenschap.

De hedendaagse westerse samenleving daarentegen associeert ouderdom zelden met positieve eigenschappen. In het beste geval worden ouderen afgedaan als verouderde en irrelevante mensen, wier archaïsche opvattingen genegeerd zouden moeten worden. In het ergste geval worden ouderen gedemoniseerd en zondebok voor het beroven van de jongeren van hun toekomst en veroordeeld voor het verantwoordelijk zijn voor de milieucrisis waarmee de wereld wordt geconfronteerd.

In sommige gevallen worden ouderen niet simpelweg veroordeeld als de oorzaak van de problemen van jongeren, maar als onwaardig voor het soort achting dat aan andere groepen in de samenleving wordt gegeven. In een wereld waar vooroordelen gericht tegen groepen universeel worden veroordeeld, is het nog steeds goed om ouderen te demoniseren. De laatste tijd wordt door de Britse media de spot gedreven met oudere generaties omdat ze Brexit ondersteunen. Een journalist die in GQ schreef, maakte geen grapje toen hij een ‘totaalverbod op iemand met een pensioengerechtigde leeftijd voorstelde in het Brexit-referendum’. Hij beweerde dat ouderen hun democratische rechten niet op verantwoorde wijze konden uitoefenen en concludeerde dat als “wij het rijbewijs van gepensioneerden wegnemen … Waarom niet hun stemrecht?”

De ouderen als zondebok is een vorm van gerontofobie, die het oude ontmenselijkt. Helaas is deze niet-vleiende weergave van ouderen genormaliseerd tot het punt dat veel oude mensen zich cultureel geïsoleerd voelen en constant worden gedevalueerd. In mijn eigen onderzoek naar het proces van veroudering werd ik getroffen door het diepe gevoel van vervreemding dat veel van mijn oudere respondenten met mij communiceerden. Ze uiten met name een diep gevoel van culturele afstand tot de jongeren.

Het gezag van oude mensen is zelfs gedevalueerd in het ene gebied waar hun bijdrage altijd over de hele wereld is gerespecteerd. Zelfs op het gebied van opvoeding van kinderen, wordt de ervaring van ouderen met minachting beschouwd.

Bijgevolg worden de ervaringen, gewoonten en inzichten van grootouders steeds meer bespot en genegeerd. Oudere mensen worden als veel te ouderwets veroordeeld om modern advies te geven aan ouders die moeite hebben om hun kinderen groot te brengen. Keer op keer geven experts moeders en vaders les om hun nakomelingen niet op dezelfde manier groot te brengen als hun ouders of grootouders. Vanuit het perspectief van de westerse opvoedingsprofessional bieden grootouders een negatief model voor opvoeding van kinderen – een moreel contrast met het zogenaamd up-to-date ouderschap dat wordt bevorderd door technocraten in de 21ste eeuw.

Sommige experts gaan zelfs zo ver dat ze erop staan ​​dat het gedrag van grootouders een risico voor kleinkinderen vormt. In 2013 concludeerde een rapport in het tijdschrift Evolutionary Psychology dat grootouders een bedreiging kunnen vormen voor de gezondheid van hun kleinkinderen. Het rapport beweerde dat uit het onderzoek bleek dat een op de drie kinderen van drie jaar die door hun grootouders werden verzorgd, zwaarlijvig was.

Dit rapport, evenals de verklaring van de 30 universitaire experts, gaat volledig voorbij aan de menselijke kwaliteiten en behoeften van ouderen. Het diagnosticeren van veroudering als een ziekte zal de gezondheid van ouderen niet verbeteren, het zal bijdragen aan het verminderen van hun welzijn. Ouderen raken nog meer geïsoleerd van hun gemeenschap als ze per definitie als ziek worden ervaren. En het is hun isolatie van het gemeenschapsleven dat het grootste risico voor hun gezondheid en welzijn vormt.

De negatieve eigenschappen die aan veroudering zijn verbonden, hebben al grote maatschappelijke kosten met zich meegebracht. Willen we de situatie nog erger maken door ouderen “ziek” te maken?

Bronnen:

RT