50% van de proefleden ontwikkelde geen COVID, zelfs niet toen het virus in hun neus werd gedruppeld.

The Guardian maakte er een horrorverhaal van. “Blootstelling aan één neusdruppel genoeg voor Covid-infectie”, was de kop.

Halverwege het artikel zou de kritische lezer kunnen opmerken dat slechts de helft van degenen die aan “één neusdruppel” werden blootgesteld, daadwerkelijk geïnfecteerd raakten. The Guardian weet natuurlijk dat de meeste lezers niet zo ver komen.

Het artikel gaat over een interessant ‘human challenge’-onderzoek dat in het VK is uitgevoerd bij 36 jonge, gezonde vrijwilligers in de leeftijd van 18 tot 29 jaar, van wie geen van allen bewijs had van een eerdere COVID-infectie of vaccinatie. Ze onderwierpen zich allemaal aan wild-type SARS-CoV-2 “intranasaal ingeënt” en werden vervolgens in quarantaine geplaatst, met constante medische monitoring, waaronder regelmatige PCR- en laterale flow-tests.

Na uitsluiting van twee proefdeelnemers die na screening seropositief werden, waren de resultaten dat 18 vrijwilligers (53 procent) besmet raakten. 16 niet.

De virale belasting bij degenen die geïnfecteerd raakten, steeg steil, met een piek rond vijf dagen na de inenting. Levensvatbaar virus kon echter tot 10 dagen na de inenting uit de neus worden teruggevonden – wat betekent dat de vrijwilligers het virus tot dat moment nog steeds op anderen konden overdragen.

Geen van de 34 die het onderzoek voltooiden, werd ernstig ziek, en er werden ook geen bijwerkingen geregistreerd. 12 mensen ontwikkelden problemen met smaak en geur.

De resultaten van de studie leken het gebruik van de veel verguisde laterale flow-tests aan te moedigen, waarbij de auteurs opmerkten dat “de resultaten van de laterale flow sterk geassocieerd waren met een levensvatbaar virus.” Deze tests ontdekten gemiddeld 36 uur na een qPCR-test levensvatbaar virus, maar bleven ook tot drie dagen positief nadat er geen levensvatbaar virus meer aanwezig was.

Wat vooral opmerkelijk was in het onderzoek was dat “er geen kwantitatieve correlatie werd vastgesteld tussen virale belasting en symptomen, met hoge virale belastingen, zelfs bij asymptomatische infectie… onze gegevens laten duidelijk zien dat SARS-CoV-2 virale uitscheiding optreedt op hoge niveaus, ongeacht de ernst van de symptomen, wat de hoge overdraagbaarheid van deze infectie verklaart en benadrukt dat de ernst van de symptomen niet kan worden beschouwd als een surrogaat voor het overdrachtsrisico bij deze ziekte.”

Nu voor de kijk van The Guardian op de studie

Hun openingsverklaring – “één neusdruppel genoeg voor Covid-infectie” – had evengoed kunnen zijn: “één neusdruppel niet genoeg voor Covid-infectie”, aangezien bijna de helft van de deelnemers aan de studie niet besmet raakte, ook al was ze het virus letterlijk in hun neus gevallen.

Vervolgens beschreven ze de vrijwilligers als “gezond, jong … zonder immuniteit tegen het virus, zonder uit te leggen hoe 16 mensen met “geen immuniteit” toch immuun bleken te zijn voor de dodelijke druppel.

The Guardian beweerde ook dat laterale flow-tests “geruststellend betrouwbaar” bleken te zijn om aan te tonen of het besmettelijke virus aanwezig was, hoewel het geven van een positief resultaat drie dagen nadat de persoon niet langer besmettelijk is, niet bijzonder betrouwbaar is.

In hun artikel werd ook een professor Wendy Barclay geciteerd, hoofd van de afdeling infectieziekten aan het Imperial College London, die waarschuwde dat: “Veel mensen rond kunnen lopen met het verspreiden van virussen zonder het te beseffen.” Natuurlijk kunnen “veel mensen immuun voor COVID rondlopen en het ook niet beseffen”…

Toegegeven, The Guardian gaf toe dat er zoiets bestaat als aangeboren immuniteit (hoewel ze vermeden het bij die naam te noemen), en noemde de bevinding ‘intrigerend’, alsof het iets was waar artsen en wetenschappers nog nooit van hadden gehoord.

En niet te vergeten, Gilead Sciences Inc. kwam in actie met een grootmoedige donatie van remdesivir voor gebruik bij proefpersonen die symptomen vertoonden.

De eerste tien vrijwilligers met een door PCR bevestigde infectie kregen “pre-emptive” remdesivir “met als doel elk onverwacht risico op progressie naar een ernstigere ziekte te verminderen.”

Interessant – The Guardian maakte geen enkele verwijzing naar remdesivir. Nu, waarom zou dat zijn? Zou het mogelijk kunnen zijn dat remdesivir – wederom – geen klinisch voordeel vertoonde?

“Na beoordeling door de DSMB en TSC werd preventief remdesivir als onnodig beschouwd … van de eerste 10 deelnemers die prospectief waren toegewezen om preventief remdesivir te ontvangen op PCR-bevestigde infectie, werden er 6 geïnfecteerd.”

Bovendien: “Er werden geen duidelijke verschillen waargenomen in virale belasting … tussen met remdesivir behandelde en onbehandelde geïnfecteerde personen … Zonder significante verschillen tussen met remdesivir behandelde en onbehandelde deelnemers, werden geïnfecteerde personen daarom samen geanalyseerd.”

Bronnen: America’s Frontline Doctors