“In de loop van deze pandemie heb ik vaak gewenst dat Hans Rosling nog leefde. Voor degenen die het niet weten, hij was een arts en een professor aan het Karolinska Instituut, die een bijzondere interesse had in wereldwijde gezondheid en ontwikkeling. In 2012 riep Time Magazine hem uit tot een van de 100 meest invloedrijke mensen ter wereld. Tijdens de laatste paar maanden van zijn leven, in 2017, schreef hij een uitstekend boek genaamd “Factfulness”, dat het grootste deel van zijn denken samenvatte, en beschreef hoeveel van de dingen die mensen “weten” over de wereld volkomen verkeerd zijn. Hans Rosling is iets van een held van mij, en als hij nog leefde, weet ik zeker dat hij zou hebben bijgedragen aan het brengen van wat gezond verstand in de huidige situatie. Met zijn wereldwijde invloed, denk ik dat mensen zouden hebben geluisterd … Twee voormalige collega’s van Hans Rosling bij Karolinska Instituet, professor Anna-Mia Ekström en professor Stefan Swartling Peterson, hebben de gegevens van UNICEF en UNAIDS doorgenomen en zijn tot de conclusie gekomen dat ten minste evenveel mensen zijn gestorven als gevolg van de beperkingen om covid te bestrijden als direct aan covid zijn overleden. ”

Het bovenstaande citaat is afkomstig van Sebastian Rushworth, een arts in Zweden. Toen ik zijn recente blogpost las, kwam ik het feit tegen dat, zoals je hierboven kunt zien, twee voormalige collega’s van Hans Rosling bij Karolinska Instituut, professor Anna-Mia Elkström en professor Stefan Swartling Peterson, de gegevens van UNICEF en UNAIDS hebben doorgenomen, en komen tot de conclusie dat er ten minste evenveel mensen zijn omgekomen als gevolg van de beperkingen om COVID te bestrijden als er direct aan COVID zijn overleden. Ik heb dit geverifieerd met behulp van meerdere bronnen, en het is waar, deze professoren kwamen inderdaad tot deze conclusie, en er zijn veel bronnen die dit uitdrukken. Ze zijn geïnterviewd over hun bevindingen op SVT, de Zweedse openbare omroep. Als je Zweeds spreekt, kun je hier een documentaire bekijken waarin hun conclusies worden besproken. (bron) (bron)

Voordat we verder gaan, wil ik vermelden dat lockdowns in feite al meer mensen hebben gedood, aangezien we weten dat sterfgevallen worden gemarkeerd als ‘COVID’-sterfgevallen, in veel gevallen niet echt het gevolg zijn van COVID. De volksgezondheid van Ontario stelt bijvoorbeeld duidelijk dat sterfgevallen zullen worden gemarkeerd als COVID-sterfgevallen, ongeacht of het duidelijk is of COVID de oorzaak was of heeft bijgedragen aan het overlijden.

Dr.Ngozi Ezike, directeur van het Illinois Department of Public Health, verklaarde het volgende tijdens de eerste golf van de pandemie:

Als je in het hospice zat en al een paar weken te leven had gekregen en je bleek ook COVID te hebben, dan zou dat als een COVID-overlijden worden geteld, ondanks dat als je aan een duidelijke alternatieve oorzaak stierf, het nog steeds wordt vermeld als een COVID-overlijden . Dus iedereen die wordt vermeld als een COVID-sterfgeval, dat wil niet zeggen dat dit de doodsoorzaak was, maar ze hadden COVID op het moment van overlijden.

Professor Anna-Mia Elkström en professor Stefan Swartling Peterson waren niet de enigen die hun bezorgdheid uitten. De gevolgen van lockdowns zijn talrijk, en we kiezen deze aanpak voor een virus met een overlevingspercentage van 99,95 procent voor mensen onder de 70 jaar en een overlevingspercentage van 95 procent voor mensen ouder dan 70 jaar.  De belangrijkste reden is om te voorkomen dat ziekenhuissystemen overbelast raken door schijnbare COVID-gevallen.

Er werd al vroeg tijdens de pandemie nagedacht over de schade van de lockdown, een rapport gepubliceerd in het British Medical Journal met de titel Covid-19: “Verbluffend aantal” extra sterfgevallen in de gemeenschap wordt niet verklaard door covid-19 ″ heeft gesuggereerd dat quarantainemaatregelen in het Verenigd Koninkrijk als gevolg van het nieuwe coronavirus, er in de maanden april en mei mogelijk al meer Britse senioren daardoor omgekomen dan door het coronavirus.

Bhattacharya, MD, PhD schreef een artikel voor The Hill met de titel “Feiten, geen angst, zullen de pandemie stoppen.” Daarin wijst hij op een aantal feiten met betrekking tot de implicaties van lockdown-maatregelen, waaronder ook het feit dat:

Lockdowns er nternationaal toe hebben geleid dat 130 miljoen mensen op de rand van de hongerdood staan, 80 miljoen kinderen die risico lopen op difterie, mazelen en polio, en 1,8 miljoen patiënten die het risico lopen te overlijden door tuberculose. De lockdowns in ontwikkelde landen hebben de armen in arme landen verwoest. Het World Economic Forum schat dat door de lockdowns nog eens 150 miljoen mensen in extreme armoede zullen vervallen, 125 keer zoveel mensen als er zijn overleden aan COVID.

Laten we ook de mentale / psychologische gevolgen van lockdowns niet vergeten, samen met de economische factoren.

Bovendien hebben veel wetenschappelijke publicaties aangetoond dat lockdowns geen invloed hebben op de verspreiding van het virus. Een studie gepubliceerd door vier medische professoren van Stanford University heeft bijvoorbeeld geen bewijs gevonden dat het gebruik ondersteunt van wat zij ‘niet-farmaceutische interventies’ (NPI’s) noemen, zoals lockdowns, sociale afstand nemen, bedrijfssluitingen en thuisblijven. Deze maatregelen waren volgens het onderzoek niet voldoende en zijn niet voldoende om de verspreiding van COVID te stoppen en zijn daarom niet nodig om de verspreiding van het virus tegen te gaan.

Bronnen: CE