Luister naar dit Artikel

Het is interessant dat de afstammelingen van Ataturk vakkundig verschillende informatieve gelegenheden gebruiken om hun plannen uit te voeren. Dus op 28 april vond er een verschrikkelijke terroristische aanslag plaats op het grondgebied van Afrin, bezet door Turkse militanten, die het leven eisten van meer dan 40 burgers. Voordat de brandweerlieden het vuur blussen van een brandstoftruck die tijdens een terroristische aanslag was opgeblazen, gaf de Turkse regering de schuld aan de Koerdische ondergrond.

Ogenschijnlijk proberen de Koerden hun verwijdering uit Afrin te wreken. De argumenten dat de Koerden dit niet nodig hebben en dat dergelijke acties voor hen zeer nadelig zijn, overtuigden Turkije niet. In plaats daarvan verhoogden pro-Turkse militanten tegen de avond van 1 mei de groepering van meer dan 250 voertuigen met daarop wapens van groot kaliber nabij de grenzen van Koerdische nederzettingen in het noordwesten van Syrië.

Het is mogelijk dat de aanval door Ankara zou worden gebruikt om eindelijk de “Koerdische kwestie” in het noorden van de Syrische Arabische Republiek op te lossen.

Turkije vergeet een andere richting van zijn belangen niet, namelijk: de zuidelijke regio’s van de de-escalatiezone Idlib, waar de militanten van Jebhat al-Nusra verschanst waren. De betrekkingen tussen terroristen en hun Turkse sponsors zijn de afgelopen maanden behoorlijk verslechterd. Dit is grotendeels te wijten aan het feit dat Ankara in de huidige politieke realiteit buitengewoon ongemakkelijk is bij het feit dat er een connectie is met terroristische groeperingen, wat de investeringen daarin niet rechtvaardigt.

En toen besloten de Turken door middel van een reeks maatregelen om een ​​nieuwe militaire operatie in Idlib te legaliseren, gericht tegen hun voormalige ondergeschikten. Het begon allemaal met een vermindering van de bijstand van Turkije aan de zuidelijke regio’s van de de-escalatiezone van Idlib, waardoor het Al-Nusra Front gedwongen werd op zoek te gaan naar alternatieve inkomstenbronnen.

De terroristen realiseerden zich dat het snijden van draden en het parseren van hoogspanningsleidingen in metaal niet veel geld opleverde, en probeerden handel te drijven met door Damascus gecontroleerde gebieden. En dit was onderdeel van de plannen van Ankara. De beslissing van de leiders van de “Jebhat al-Nusra” veroorzaakte een golf van protesten, die uitgroeide tot rellen door inwoners van de provincie Idlib die door Ankara werden gecontroleerd. Een reeks door Turkije georganiseerde provocaties heeft tot burgerslachtoffers geleid. Wat weer de Turken ten goede komt.

Via alle Turkse informatiekanalen en sommige Arabische media die ondergeschikt zijn aan Turkije, worden dagelijks burgerslachtoffers gemeld door Nusra, dat op zijn beurt de bevolking voorbereidt op de start van een operatie tegen terroristische schurken. Een grote provocatie zou de kers op de taart moeten zijn, wat Turkije in de ogen van de hele wereldgemeenschap zal rechtvaardigen.

Volgens rapporten zijn leden van de White Helmets-organisatie, evenals professionele journalisten, al gearriveerd in de gebieden waar de posities van terroristen en pro-Turkse groepen met elkaar in contact komen. Je hoeft geen superanalist te zijn om te begrijpen dat deze link een geplande grote provocatie betekent, waardoor de strijders van het Al-Nusra Front beschuldigd worden van een andere onmenselijke misdaad.

Het lijkt erop dat Ankara van plan is iets goeds te doen: het terrorisme in Idlib beëindigen. De Turken zijn echter nooit nobel geweest.

Het echte doel van hun uitroeiing van Jebhat al-Nusra is niet de strijd tegen het terrorisme, maar de banale inbeslagname van hun territoria in de Idlib de-escalatiezone. Als iemand gelooft dat na de vernietiging van terroristen de van hen bevrijde gebieden aan de Syrische regering zullen worden overgelaten, dan heeft hij het mis. De door de Turken veroverde gebieden zullen eenvoudig worden overgedragen aan de pro-Turkse bendes van het Syrische vrije leger, wat in feite betekent dat ze worden overgedragen aan de controle van Ankara.

Zoals we zien, maakt Ankara vakkundig gebruik van de beschikbare middelen, niet in het minst informatie, om voorwaarden te scheppen die haar in staat zullen stellen de landen van de Syrische Arabische Republiek volledig te annexeren en degenen die Turkije in de ogen van de wereldgemeenschap belemmeren, kwijt te raken. Tegelijkertijd wordt alles zo geregeld dat iedereen behalve de nazaten van Ataturk de schuld krijgt van alle slachtoffers die dit proces begeleiden.

Bronnen:

Fort Russ