Het aantal dolfijnen in de Indische Oceaan is de afgelopen decennia met meer dan 80% gedaald, met naar schatting 4 miljoen kleine walvisachtigen die sinds 1950 als “bijvangst” worden gevangen in commerciële tonijnvisnetten, volgens een studie.

Maar liefst 100.000 walvisachtigen – voornamelijk dolfijnen – werden in 2006 gevangen in commerciële kieuwnetten als bijvangst, met een huidig ​​jaarlijks aantal van ongeveer 80.000.

Gepubliceerd in het tijdschrift Endangered Species Research, gebruikte de studie de veranderingen in het aantal dolfijnen gevangen in commerciële kieuwnetten als een manier om veranderingen in het aantal dolfijnen in de Indische Oceaan te berekenen.

De auteurs zeggen dat kieuwnetten vissen in de Indische Oceaan ‘effectief ongereguleerd’ is en mogelijk het grootste onopgeloste probleem waarmee walvisachtigen tegenwoordig worden geconfronteerd.

De studie, geleid door Dr. Charles Anderson van de Manta Marine-organisatie op de Malediven, schatte dat het aantal dolfijnen waarschijnlijk was gedaald tot slechts 13% van hun niveau vóór 1980, toen grootschalige visserij-inspanningen voor tonijn in de Indische Oceaan begonnen.

Dr. Puti Liza Mustika, een co-auteur van de studie van het James Cook University College of Business, Law and Governance, vertelde Guardian Australia dat de meeste dolfijnen die per ongeluk in kieuwnetten waren gevangen, niet werden gemeld en waarschijnlijk over de zijkant van boten werden weggegooid .

Ongeveer een derde van de tonijn die uit de Indische Oceaan wordt gehaald, wordt gevangen in kieuwnetten die in de waterkolom hangen – een methode die al lang natuurbeschermers bezighoudt, want naast het vangen van de waardevolle tonijn verstrengelen ze ook andere soorten, waaronder dolfijnen, walvissen, haaien en schildpadden.

In het onderzoek erkennen de auteurs dat de schattingen van de effecten op dolfijnen “niet definitief” zijn en “onderhevig zijn aan veel onzekerheid”. Er was geen poging om de verschillende getroffen dolfijnensoorten te onderscheiden.

Maar de auteurs voegden eraan toe: “Niettemin benadrukken ze de potentiële impact van de kieuwnetvisserij in de Indische Oceaan op regionale walvisachtigen, en de noodzaak van veel verbeterde monitoring, matiging en beheer.”

Mustika zei dat er betrouwbare gegevens beschikbaar waren van waarnemers op boten en van eerdere studies. Terwijl de studie naar alle walvisachtigen keek – dolfijnen, bruinvissen en walvissen – was de overgrote meerderheid gevangen dolfijnen.

“Dat bijvangstnummer is alarmerend, maar er zijn veel onzekerheden omdat de datasets onvoldoende zijn,” zei Mustika.

De resultaten van 10 programma’s om de bijvangst betrouwbaar te tellen tussen 1981 en 2016 – uitgevoerd in Australië, Sri Lanka, India en Pakistan – werden gebruikt als basis om te extrapoleren hoeveel walvisachtigen werden gevangen in alle visserijen in de Indische Oceaan in 24 landen.

Iran, Indonesië, India, Sri Lanka en Pakistan waren vijf landen die de meeste tonijn vangen met behulp van kieuwnetten. Samen met Oman, Jemen, de VAE en Tanzania waren deze negen landen goed voor bijna alle bijvangsten van dolfijnen.

Iran en Indonesië hebben geen bijvangst gemeld, zei Mustika, terwijl de beperkte cijfers die beschikbaar waren vanuit andere landen waarschijnlijk onbetrouwbaar waren.

Tussen 1950 en 2018 werden ongeveer 4,1 miljoen kleine walvisachtigen gevangen in kieuwnetten in de Indische Oceaan.

De studie gaf aan dat de gemiddelde jaarlijkse vangst van Iran van 214.262 ton tonijn – de grootste trek over de kieuwnetvisserij in de Indische Oceaan – waarschijnlijk 30.302 walvisachtigen per jaar ving.

Uit het onderzoek bleek dat voor elke 1.000 ton tonijn die momenteel wordt gevangen, ook ongeveer 175 walvisachtigen worden gevangen.

Mustika zei dat de overgrote meerderheid van die dieren zou sterven. “Het is een pijnlijke dood. Dolfijnen zijn slim, maar omdat het net erg dun is in het water, mist de sonar van de dolfijnen ze. ”

Ze zei dat de vissers niet als ‘dolfijnmoordenaars’ moesten worden gezien en dat degenen met wie ze had gesproken ongelukkig waren toen dolfijnen in hun netten werden gevangen.

De studie zei dat de bijvangstramingen ook te laag zouden kunnen zijn. “Deze schattingen omvatten geen walvisachtigen die werden gevangen door kieuwnetten maar op zee werden weggegooid, gebruikt als aas en niet aangeland, ontsnapten uit vangst maar vervolgens stierven, of leden aan aanzienlijke sub-dodelijke inslagen, gevangen in spooknetten of aangeland maar niet geregistreerd. ”

Mustika zei dat oplossingen voor het probleem kunnen bestaan ​​uit het werken met vissers om over te schakelen van de kieuwnetten naar ander vistuig, zoals paal en lijn.

Er waren ook proeven geweest met apparaten die aan de netten waren bevestigd die dolfijnen afschrikten, waaronder lichten of apparaten die een ratelend geluid veroorzaakten. Door netten op ondiepere diepten in te stellen, werd de bijvangst verminderd, maar ook de hoeveelheid tonijn die werd gevangen.

“De oplossing moet technologie zijn, maar ook vistuig gebruiken dat duurzamer is,” zei Mustika. “Maar het verbieden van deze vissers is geen oplossing voor ontwikkelingslanden.”

Ze zei dat het belangrijk was om te begrijpen dat er een ‘politieke realiteit’ was in de Indische Oceaan, waar honderdduizenden relatief arme vissers en hun families afhankelijk waren van de kieuwnetten.

De auteurs van de studie stelden ook voor dat meer monitoring, betere controles in havens en externe technologieën kunnen helpen om het aantal bijvangsten te verminderen.