Luister naar dit Artikel

De oceanen van de aarde zouden de dubbele hoeveelheid kooldioxide kunnen opnemen dan wat de huidige klimaatmodellen hebben voorspeld.

Bij een grote doorbraak vonden Engelse en Duitse onderzoekers een hogere netto koolstofstroom in de oceanen dan eerdere schattingen, na rekening te hebben gehouden met kleine verschillen in oppervlaktetemperaturen en oceaantemperaturen nabij het oppervlak.

De onderzoekers denken dat wetenschappers deze verschillen hebben genegeerd, wat heeft geleid tot onjuiste schattingen van de koolstofstroom in de oceaan, of de beweging van koolstof van de oceaan naar de atmosfeer en vice versa.

Hun bevindingen verschenen online in het tijdschrift Nature Communications.

Voorspellingen van huidige klimaatmodellen schieten tekort

Wetenschappers hebben de afgelopen decennia een grote database samengesteld met metingen van koolstofdioxide nabij het oppervlak in de oceanen van de aarde, de Surface Ocean Carbon Atlas.

Experts gebruiken deze database om de flux van kooldioxide uit de atmosfeer naar de oceaan te berekenen. Dit helpt hen om veranderingen in de oceaan beter te volgen als reactie op menselijke activiteiten die koolstofdioxide uitstoten.

Maar eerdere studies die tot nu toe hebben geprobeerd de koolstofdioxideflux te schatten, hebben kleine verschillen in oppervlaktetemperaturen en oceaantemperaturen genegeerd.

De onderzoekers beweren dat deze verschillen cruciaal zijn bij het schatten van de netto flux van kooldioxide in de oceanen, aangezien de oplosbaarheid van kooldioxide sterk afhangt van de temperatuur.

Om deze temperatuurverschillen te corrigeren, gebruikten de onderzoekers satelliet-infraroodwaarnemingen. Uit deze gegevens ontdekte de groep dat een grotere stroom kooldioxide de oceaan in ging.

Jamie Shutler, universitair hoofddocent aardobservatie aan de Universiteit van Exeter in het VK en lid van het onderzoeksteam, zei dat hun herziene schattingen vergelijkbaar zijn met die van een andere onafhankelijke methode om de koolstofopname in de oceanen van de aarde te berekenen.

In het bijzonder maakte deze onafhankelijke methode gebruik van een wereldwijd oceaanonderzoek door onderzoeksschepen gedurende tientallen jaren om mogelijke stijgingen van de kooldioxide-inventaris van de oceaan te berekenen.

Shutler voegde eraan toe dat de overeenkomsten in de voorspellingen van zowel hun methode als de onafhankelijke methode hen extra vertrouwen geven dat hun schattingen dichter bij de werkelijke nettostroom van kooldioxide in de oceanen liggen dan eerdere schattingen van huidige wetenschappelijke modellen.

Oceanen en de koolstofcyclus

Discussies over klimaat en koolstofvastlegging draaien vaak om bomen en de rol van bossen bij het verminderen van de schadelijke effecten van kooldioxide-emissies door menselijke activiteiten. Maar deze invalshoeken zien vaak de onmisbare bijdrage van oceanen en nuttige zeemicroben bij het reguleren van het klimaat over het hoofd.

Oceanen kunnen miljarden tonnen warmtevasthoudende kooldioxide absorberen die in de atmosfeer blijft hangen dankzij microscopisch kleine organismen die fytoplankton worden genoemd. Deze micro-organismen consumeren kooldioxide uit de atmosfeer en verplaatsen het vervolgens naar mariene sedimenten in de diepe oceaan.

In feite is meer dan 99 procent van de koolstof van de aarde diep in de oceaan in deze sedimenten gebonden dankzij dit belangrijke proces, dat in 2011 de “microbiële koolstofpomp” (MCP) werd genoemd. Wetenschappers begrijpen nog steeds weinig van de MCP, maar gaan toch door. om aanzienlijke vooruitgang te boeken.

In 2018 gebruikte een internationaal team van onderzoekers bijvoorbeeld een geavanceerd regionaal oceaanmodel van de Zuid-Chinese Zee om de koolstofvastlegging van de MCP in de regio te schatten. Het model helpt ook bij het projecteren van de toekomstige toestand van de oceaan in het licht van veranderende omstandigheden en bedreigingen voor het milieu.

Deze omvatten stijgende temperaturen, stijgende zeespiegels, vernietiging van habitats zoals koraalverbleking en verzuring, of de verlaging van de pH van de oceaan. Deze treedt met name op als gevolg van een wereldwijde toename van de uitstoot van kooldioxide.

Het vormt een ernstige bedreiging voor het zeeleven omdat het de skeletten van weekdieren en koralen kan doen oplossen. Verzuring van de oceaan zou daarom een ​​dramatisch effect kunnen hebben op het leven in zee en de gezondheid van de oceaan in het algemeen.

De huidige voorspellingen geven aan dat de mondiale oceaan in de nabije toekomst kooldioxide zal blijven opnemen als gevolg van menselijke activiteiten zoals ontbossing en het verbranden van steenkool en andere fossiele brandstoffen, waardoor het probleem van oceaanverzuring verder wordt verergerd.

Bronnen: Breitbart.com, NTNU.edu, Phys.org, PMEL.NOAA.gov