Tientallen jaren geleden vochten ze elke dag om te overleven – nu moeten ze zichzelf motiveren om te blijven leven. RT luisterde naar hartverscheurende herinneringen van twee Duitse mannen die door de Berlijnse autoriteiten in de pleegzorg van een bekende pedofiel waren geplaatst.

Vorige maand onthulde een vernietigend rapport van de Duitse universiteit van Hildesheim dat de Senaat van Berlijn een puinhoop heeft opgezet waarbij kwetsbare kinderen decennia lang in de zorg van bekende pedofielen werden geplaatst.

Dit was onderdeel van een schrijnend ‘experiment’ van de controversiële seksuoloog Helmut Kentler, wiens perverse leringen beweerden dat seksueel contact met volwassenen geen schade toebrengt aan kinderen. Pedofielen die voor hen zorgden, zouden hun ‘seksualiteit’ alleen maar ’emanciperen’, zoals Kentler het herhaaldelijk in talloze boeken schreef en op tv verkondigde.

Hij verwierf bekendheid als ‘progressieve visionair’ en werd de lieveling van linkse politici, waaronder de West-Berlijnse burgemeester Willy Brandt, de toekomstige Duitse kanselier.

Twee slachtoffers van Kentlers ‘experiment’, geïdentificeerd als Marco en Sven, vertelden RT dat het ‘was alsof we te koop werden aangeboden’.

Hun toekomstige pleegvader, Fritz H. zoals hij bekend werd in de Duitse media, was vriendelijk en ‘probeerde ons te overtuigen’ toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten – misschien als een jager die zijn prooi niet wilde afschrikken.

Hij leek vriendelijk, in tegenstelling tot de echte hem.

Vervolgens was het of hij ons wilde meenemen of niet. Er werd ons niets gevraagd, we moesten gewoon weg, “zei Marco. Voor hem begon de jarenlange nachtmerrie in een ziekenhuis waar hij Fritz voor het eerst ontmoette, die Kentler beschreef als een” expert “in kinderopvang.” Een maand later was onder zijn hoede. Ik wist niet eens dat ik daarheen was gestuurd, ‘onthulde hij.

Wat de jongens ook niet wisten, was dat de man eigenlijk een veroordeelde pedofiel was die alleen in West-Berlijn woonde. Zijn strafblad weerhield de jeugdzorgautoriteiten van de stad er niet van om kwetsbare kinderen tussen begin jaren zeventig en 2003 herhaaldelijk onder zijn hoede te laten nemen.

De slachtoffers van Fritz – sommigen zo jong als zes of zeven – leden onuitsprekelijke gruwelen terwijl ze aan zijn genade overgeleverd waren. Verscheidene werden seksueel misbruikt en verkracht, waarbij één gehandicapte jongen onder zijn hoede stierf.

Zowel Marco als Sven zeiden dat samenwonen met de pedofiel ‘een dagelijkse strijd om te overleven’ was. De ‘totale psychopaat’ zou hun grootste angsten venijnig misbruiken om hen te dwingen ‘dingen te doen die we normaal niet zouden doen’.
Het was ‘Als je dit niet doet, ga je terug naar het weeshuis’ of ‘Als je niet doet wat ik wil, kun je weer afval uit de prullenbak eten.’
De slachtoffers kregen te horen dat er niets misdadigs aan het misbruik was, aangezien “hij onze vader is en wij jong waren”. Schreeuwen en stoten maakte deel uit van de dagelijkse routine van de jongens, die soms leek op de praktijken van een onderdrukkende sekte.

‘Hij zei altijd dat hij ons niet sloeg, maar de duivel in ons’, zei Marco, eraan toevoegend dat het fysieke geweld hen nog sterker aan hun misbruiker bindt. Beide mannen waren het erover eens dat “hoe slechter de behandeling, hoe meer je deze persoon belangrijk voor je vond” – leerboek tactieken die totalitaire sekten zouden gebruiken op leden.

Marco en Sven brachten jaren in totale isolatie door. Fritz heeft hen geen goede opleiding gegeven omdat hij zijn hoedanigheid van verzorger zou hebben verloren; hij belette hen ook om sociale basisvaardigheden te verwerven, zoals het betalen van rekeningen of het huren van een appartement. Maar er is iets verschrikkelijks dat ‘diep in ons onderbewustzijn begraven’ is, zeggen ze.
Elke dag vecht je met jezelf en moet je jezelf motiveren om verder te willen leven. Als je ‘s avonds in bed ligt en deze herinneringen je overweldigen, wil je soms niet meer leven.
‘Ons leven is vernietigd, we kunnen niet werken en we zijn ons ervan bewust geworden dat we slechts een hoop ellende zijn’, zei Marco, en Sven voegde er bitter aan toe: ‘Ik was en ben een product van een kindermisbruiker.’

De twee mannen probeerden  degenen die volgens hen medeplichtig waren aan het verpesten van hun leven, namelijk leidinggevenden van de Senaat van Berlijn verantwoordelijk te stellen. Maar ze voeren nu een zware strijd, zo blijkt. De Senaat probeerde hen een schadevergoeding van € 10.000 aan te bieden, maar leek niet bereid enige aanklacht in te dienen.

Beide slachtoffers staan ​​sceptisch tegenover het beruchte rapport van de Universiteit van Hildesheim. Hun experts werden goedgekeurd door de Senaat zelf, wat op ‘een dief lijkt die zijn eigen overval onderzoekt’, zei Sven. Hij stond erop dat er nog een onderzoek moet worden gedaan naar ‘een van de grootste misdaden van het naoorlogse tijdperk’.

Via: RT