In juli vorig jaar, toen de hype rond de covid-pandemie eindelijk aan het uitsterven was, publiceerde ik een artikel over een nauwelijks gepubliceerd project genaamd de ‘Raad voor inclusief kapitalisme’. De groep, onder leiding van Lynn Forester de Rothschild, die nu het publieke gezicht lijkt te zijn van de beruchte Rothschild-dynastie, is het hoogtepunt van tientallen jaren van verschillende globalistische agenda’s gecombineerd om het ultieme bewijs te vormen van de samenzwering van de “Nieuwe Wereldorde”. Weet je nog dat mensen zeiden dat mondiaal bestuur door elitairen een paranoïde fantasie was? Welnu, nu is het plan een openlijk toegegeven realiteit.

De CIC is nauw verbonden met instellingen als het World Economic Forum, de VN en het IMF, maar is in de eerste plaats een poging om al deze organisaties nauwer te verbinden met het bedrijfsleven, in een openlijk vertoon van samenzwering. De groep stimuleert de verspreiding van wat zij ‘Stakeholder Kapitalisme’ noemen – het idee dat internationale bedrijven de verantwoordelijkheid hebben om deel te nemen aan social engineering, en dat ze verplicht zijn (in naam van het grotere goed) om de beschaving te manipuleren door middel van economische straffen en beloningen. .

We waren getuige van deze agenda in actie tijdens de covid-lockdowns en de haast om vaccinpaspoorten af te dwingen. Deze inspanningen zouden niet mogelijk zijn geweest zonder de deelname van grote bedrijfsketens die nauw samenwerkten met nationale overheden en de Wereldgezondheidsorganisatie. Gelukkig mislukte de strategie toen lokale overheden en het publiek terugvochten.

We hebben de lelijkheid van het stakeholderkapitalisme ook gezien in de drang naar ESG-beoordelingssystemen bij grote bedrijven. De meeste lezers zijn op dit moment waarschijnlijk bekend met ESG; Houd er rekening mee dat het publiek zich tot de afgelopen twee jaar niet bewust was van de terminologie. Globalisten ontwikkelen sinds 2005 ESG-regels.

Wat is ESG? Zoals Klaus Schwab van het WEF opmerkt:

“Het belangrijkste kenmerk van het huidige stakeholdermodel is dat de inzet van ons systeem nu duidelijker mondiaal is. Economieën, samenlevingen en het milieu zijn nu nauwer met elkaar verbonden dan vijftig jaar geleden. Het model dat we hier presenteren is daarom fundamenteel mondiaal van aard, en dat geldt ook voor de twee voornaamste belanghebbenden.

…Wat ooit werd gezien als externaliteiten in de nationale economische beleidsvorming en de individuele besluitvorming van bedrijven, zal nu moeten worden opgenomen of geïnternaliseerd in de activiteiten van elke overheid, bedrijf, gemeenschap en individu. De planeet is dus het centrum van het mondiale economische systeem, en de gezondheid ervan moet worden geoptimaliseerd in de beslissingen van alle andere belanghebbenden.”

ESG was bedoeld als het instrument dat globalisten en overheden zouden gebruiken om bedrijven te dwingen tot het stakeholderkapitalismemodel. Het lijkt veel op het Chinese communistische sociale kredietsysteem, maar dan voor bedrijven en niet voor individuen. Hoe hoger de ESG-score van een bedrijf, hoe meer toegang tot kredieten en overheidsfinanciering zij zouden hebben (gemakkelijk geld). Het begon in 2005 en was gericht op klimaatbeheersing (het beïnvloeden van bedrijven om koolstofkredieten en belastingen te accepteren). Maar in 2016 werd het iets anders; ESG heeft op grote schaal de ontwaakte politiek overgenomen, waaronder de kritische rassentheorie, feminisme, trans-ideologie, verschillende elementen van het marxisme, enz.

Dit was de moderne ESG waar we ons allemaal vandaag de dag van bewust zijn. Het doel was om bedrijven te stimuleren het publiek 24/7 te bombarderen met “woke” berichten. Elke film, elk tv-programma, elk boek, elke strip, elke kindertekenfilm, elke reclamespot, elk product, elke grote sociale-mediasite, elk werknemershandboek, elke sociale interactie zou besmet zijn met het gif van woke propaganda. Er zou geen plek zijn om je te verstoppen, nergens om aan de berichten te ontsnappen. En het werkte, voor een tijdje…

De bekendheid van ESG is misschien wel een van de grootste triomfen van de alternatieve media. Het was het bewijs dat de ‘wokificatie’ van onze economie en samenleving niet het resultaat was van een activistische beweging aan de basis of van de natuurlijke evolutie van de beschaving. Nee, alles wat woke werd was een vervalste agenda, een beweging die in het leven werd geroepen door bedrijven en globalisten die ESG als vehikel gebruikten.

Met enige teleurstelling ben ik er zeker van dat Lynn Forester de Rothschild onlangs de nederlaag van ESG op de B20-top in India heeft toegegeven. Rothschild suggereert echter ook dat het doel zal zijn om de term ‘ESG’ te vervangen door iets anders waar het publiek niet zo bekend mee is. Met andere woorden: de globalisten zijn gedwongen ESG op te geven, maar zullen blijven zoeken naar andere methoden om bedrijven in de extreem-linkse bijenkorf te vangen.

Het is typerend voor globalisten om hun projecten een nieuwe naam te geven wanneer ze worden ontmaskerd als een manier om het publiek van de wijs te brengen. Ik denk echter niet dat deze tactiek meer zal werken. Onderzoekers zijn gefixeerd op de ESG-dynamiek en het veranderen van de naam zal het establishment niet helpen kritisch onderzoek te vermijden.

Interessant genoeg heb ik een dramatische verschuiving opgemerkt bij de globalisten naar een defensieve houding, in plaats van de offensieve houding die ze een paar jaar geleden innamen. Ik kan alleen maar concluderen dat er tijdens covid iets heel erg mis is gegaan met hen. Ze waren in 2020 brutaal met hun retoriek en gaven in feite hun intenties toe om een mondiaal autoritair systeem af te dwingen. Nu zijn ze schaapachtig en veel voorzichtiger in de dingen die ze zeggen.

Met het oog hierop is het grootste deel van de eerlijke discussie over het globalisme niet langer te vinden in de verklaringen van het WEF of in de zalen van de fora in Davos. Mensen als Klaus Schwab verdwijnen naar de achtergrond. De echte agenda wordt nu besproken tijdens meer obscure gebeurtenissen op het gebied van klimaatverandering, zoals B20 in India of de Top voor een Nieuw Mondiaal Financieringspact in Parijs, die ik in juli heb besproken. Dit zijn de gebeurtenissen waarbij globalisten zich vrijer voelen om te praten over wat ze ECHT willen.

Een interessante opmerking van Rothschild bij B20 was haar bewering dat Biden’s ‘Inflation Reduction Act’ een van de beste modellen is voor gestimuleerde klimaatbeheersing. Dit bevestigt wat we al vermoedden: de Inflation Reduction Act had niets met inflatie te maken. Het was eerder een manier om geld van de belastingbetaler om te zetten in overheidssubsidies voor CO2-belasting en groene technologie. Dat wil zeggen dat Rothschild en de CIC het mondiale bedrijfsleven willen dicteren en bedrijven willen dwingen een ESG-achtig beleid te voeren met behulp van biljoenen dollars aan klimaatfondsen ($7,5 biljoen per jaar, om precies te zijn).

Bekijk het zo: elk bedrijf dat zich ‘vrijwillig’ inzet om minder efficiënte groene technologie te gebruiken en de klimaatideologie te promoten, krijgt toegang tot overheidssubsidies – zij worden beloond. Elk bedrijf dat weigert in te stemmen met het plan zal uiteindelijk te maken krijgen met zware belastingen terwijl het probeert te concurreren met zijn gesubsidieerde collega’s. Ze worden gedwongen failliet te gaan. Dit zijn in wezen de vroege stadia van een mondiaal communistisch/collectivistisch economisch regime.

En hier komen we bij de kern van het probleem. Er bestaat geen ‘inclusief kapitalisme’. Er bestaat geen ‘stakeholderkapitalisme’. Er bestaat geen ‘ESG’. Klimaatverandering als existentiële bedreiging is een farce, net zoals covid nooit een legitieme bedreiging is geweest voor de overgrote meerderheid van de mensen. Al deze kwesties vertegenwoordigen rook en spiegels, een manier om de bevolking af te leiden van de oorspronkelijke bedoeling: het creëren van totale financiële centralisatie in de handen van een select aantal elites. Het gaat niet om het milieu. Het gaat niet om de volksgezondheid. Het draait ALLEMAAL om de economie. Het eindspel voor hen is het overtuigen van het publiek om economisch micromanagement te omarmen.

Zodra de economie is opgesloten in een ideologische gevangenis waar bedrijven gedwongen worden een deugdsignaal te geven, zodra de toegang tot particuliere handel kan worden ontzegd door een handvol bureaucraten die met bedrijven samenwerken, heeft het establishment de middelen om elk ander facet van de samenleving te dicteren. Ons gedrag, onze overtuigingen, onze principes, onze moraal; alles ligt voor het oprapen. Want als de oligarchie de macht heeft om te bepalen of jij en je gezin eten of verhongeren, dan hebben ze ook de macht om je alles te laten doen wat ze willen dat je doet.

Bronnen: ALT-MARKET.US