Luister naar dit Artikel

De industrie wist decennia geleden al dat recycling op de lange termijn nooit haalbaar was, en nu worden we allemaal vergiftigd door het product ervan.

Er zijn vrijwel geen kunststoffen die gerecycled kunnen worden. Het zou je vergeven zijn als je dat niet wist, gezien de hoeveelheid berichten die mensen ontvangen over het gemak van het recyclen van oude flessen en voedselcontainers – van de wekelijkse inzamelingen aan de stoeprand tot de ‘chasing arrows’-markeringen op voedsel- en drankverpakkingen. Maar hier is de realiteit: tussen 1990 en 2015 belandde ongeveer 90 procent van het plastic op een stortplaats, werd verbrand of lekte in het milieu. Een ander recent onderzoek schat dat slechts 5 tot 6 procent met succes wordt gerecycled.

Hoewel deze cijfers je misschien zullen verbazen, zijn dit soort statistieken geen nieuws voor de bedrijven die kunststoffen produceren. Al meer dan dertig jaar wist de industrie precies hoe onpraktisch het is om ze te recyclen, volgens een nieuw rapport van het Center for Climate Integrity. Een handelsvereniging genaamd het Vinyl Institute concludeerde in een rapport uit 1986 dat ‘recycling niet kan worden beschouwd als een permanente oplossing voor vast afval’ voor kunststoffen, omdat het alleen maar de tijd verlengt totdat een artikel wordt weggegooid. Omdat kunststoffen worden verbrand en zich ophopen op stortplaatsen, verkochten fabrikanten en hun lobbyisten recycling als een gemakkelijke oplossing, waarmee ze potentiële wetgeving om kunststoffen te verbieden of te beperken afweren.

Dit heeft uiteraard echo’s van Big Tobacco en Big Oil, die beide tientallen jaren lang cruciale informatie voor het publiek achterhielden – waardoor respectievelijk onnoemelijke schade werd toegebracht aan de menselijke gezondheid en aan de planeet. Beide sectoren betalen er een hoge prijs voor. Is Big Plastic aan een soortgelijke afrekening toe?

In zekere zin vindt er al een afrekening plaats – maar (nog) niet vanwege de tientallen jaren van vermeende misleiding van de industrie, de rampzalige staat van dienst op het gebied van milieurechtvaardigheid en de massale verspreiding van microplastics in de menselijke bloedbanen. Begin dit jaar constateerde S&P Global dat de petrochemische industrie – verantwoordelijk voor de productie van de typische olie- en gasderivaten die bekend staan als kunststoffen, maar ook pesticiden en industriële chemicaliën – de komende jaren met onzekere vooruitzichten wordt geconfronteerd. “Over het geheel genomen lijken de mondiale petrochemische prijzen in oktober een piek te hebben bereikt en zullen ze naar verwachting begin 2024 dalen als gevolg van de lagere energie- en grondstoffenprijzen”, constateert het adviesbureau, dat een “aanbodoverschot” voorspelt tot 2026.

Dit alles maakt recycling nog minder praktisch dan het al was, omdat recyclers die al hongerig waren om kopers te vinden voor het afval dat ze verzamelen, nu te maken krijgen met een markt waar nieuwe kunststoffen een beter koopje zijn dan gerecyclede kunststoffen.

Nadat de schalierevolutie in de jaren 2010 van start ging, haastten bedrijven zich om petrochemische faciliteiten in de Verenigde Staten te bouwen om gebruik te maken van het overvloedige, goedkope gas. Deze faciliteiten zijn buitensporig gesitueerd in gekleurde gemeenschappen met lage inkomens, waar bewoners lijden aan verhoogde risico’s op kanker, aandoeningen van de luchtwegen en geboorteafwijkingen. Zowel de VS als China produceren nu een overschot aan industriële chemicaliën, zoals ethyleen, die worden gebruikt om populaire kunststoffen zoals polyethyleen te maken, tot het punt dat nieuwe (“virgin”) kunststoffen goedkoper zijn dan gerecyclede alternatieven. Dus terwijl recyclers moeite hebben om weggegooid plastic af te voeren, hebben bedrijven die de markt hebben overspoeld met vers plastic moeite met het terugverdienen van de grote investeringen die ze hebben gedaan om dit plastic te produceren.

Tot de grootste plasticproducenten in de VS behoren ExxonMobil en Shell. Shell opende in 2022 een gigantische petrochemische fabriek in Beaver County, Pennsylvania. Bij de winstoproep van het bedrijf over het vierde kwartaal gaf het toe dat de kosten voor het project 130 procent boven de oorspronkelijke schattingen waren gestegen. Uit een onderzoek door de Pittsburgh Post-Gazette bleek dat in het eerste jaar dat de fabriek in bedrijf was, de polyethyleeneenheden – die ethyleen in kleine plastic kralen omzetten – net zo vaak werden gesloten als ze operationeel waren. Shell kondigde vorige week aan dat het zich zou terugtrekken uit de gesprekken over de bouw van een nieuwe petrochemische fabriek in Basra, Irak, nadat het had gezegd dat het zou bezuinigen op ‘megaprojecten’ zoals de fabriek in Beaver County.

Olie- en gasbedrijven, waaronder grote staatsbedrijven als Saudi Aramco, hebben grote investeringen gedaan in de petrochemie. Handelsverenigingen uit de industrie, zoals de American Chemical Council en de Plastics Industry Association, hebben routinematig gelobbyd om de inspanningen om het gebruik van plastics te beperken en de gifstoffen die bij de productie ervan worden gebruikt te reguleren, te beëindigen of te verzwakken. Ondertussen leren we meer over wat de industrie wist, en wanneer. Het zou een nationaal schandaal moeten zijn, boordevol rechtszaken en hoorzittingen in Capitol Hill, omdat de bedrijven die verantwoordelijk zijn voor de microplastics in ons voedsel, ons leidingwater, onze oceanen, onze lichamen en zelfs onze placenta’s – echt overal – een van de meest succesvolle, destructieve leugens in de westerse milieugeschiedenis zijn geweest. Plastics zijn een plaag, en de managers die ze produceren moeten tot paria’s worden gemaakt.

Bronnen: New Republic