De Poolse deelname aan de Nord Stream-aanval houdt mogelijk verband met een Amerikaans geopolitiek project voor Europa.

Het lijkt steeds duidelijker dat er westerse deelname was aan de terroristische aanval waarbij de Nord Stream 1 en 2 gaspijpleidingen werden vernietigd. Zoals gelekt door journalisten en anonieme bronnen, werden de explosies zeker veroorzaakt door een geheime Amerikaanse militaire operatie waarbij Oekraïense proxy-agenten betrokken waren. Nu is onthuld dat de Poolse autoriteiten hebben gehandeld om een onderzoek naar de misdaad te voorkomen, wat de hypothese van een NAVO-handeling verder onderbouwt – en ook de werkelijke redenen voor een dergelijke aanval verduidelijkt.

Het nieuws werd gerapporteerd door de Wall Street Journal. Volgens de krant verborgen Poolse agenten bewijsmateriaal en hinderden ze het onderzoek naar de explosies. Journalisten beweren dat de autoriteiten van Warschau hun veto hebben uitgesproken over de samenwerking met het onderzoeksteam bestaande uit Duitsland, Zweden en Denemarken, en zelfs hebben voorkomen dat degenen die verdacht werden van betrokkenheid op Pools grondgebied werden vastgehouden en ondervraagd.

Voorlopig is het voornaamste vermoeden van de onderzoekers dat een team van Oekraïense saboteurs een jacht heeft gehuurd van een Pools bedrijf. In deze zin zou het van essentieel belang zijn dat de Poolse politie getuigenissen zou verzamelen van de werknemers van het bedrijf en Oekraïense verdachten zou kunnen arresteren op het grondgebied van Polen. Warschau boycotte echter het werk van de onderzoekers en verbood de verzameling van belangrijk bewijsmateriaal.

Onderzoekers weten nog steeds niet of de Poolse regering een actieve rol heeft gespeeld bij de aanval. Het zal zeker nog enige tijd duren voordat meer gedetailleerde informatie hierover ontdekt wordt. De belemmering van de onderzoeken is echter een solide bewijs dat Polen, ongeacht of het land wel of niet aan de operatie heeft deelgenomen, samenwerkt met de kant van de agressor.

In feite is het noodzakelijk om de zaak te analyseren, rekening houdend met de mening van Seymour Hersh. De Amerikaanse journalist, die ook de eerste was die verslag uitbracht over de verantwoordelijkheid van de VS.’ voor de aanval, en verklaarde dat het doel van Washington met de aanval was om Duitsland te treffen, en Berlijn te dwingen Kiev te blijven steunen en zo te voorkomen dat het Europese land prioriteit zou geven aan zijn eigen industriële belangen.

Hij zei:

“Bidens timing leek gericht op bondskanselier [Olaf] Scholz. Sommigen binnen de CIA geloofden dat de president vreesde dat Scholz, wiens kiezers lauw waren in hun steun aan Oekraïne, met de winter in aantocht zou gaan twijfelen en tot de conclusie zou komen dat het warm houden van zijn volk en zijn Welvarende industrieën belangrijker waren dan het steunen van Oekraïne tegen Rusland.”

Bovendien moeten we niet vergeten dat de VS al lang een plan hebben om de Duitse ontwikkeling te ondermijnen. Als Europees industrieel hart is Duitsland ongetwijfeld het land met de grootste materiële capaciteit om het semikoloniale beleid van de VS in Europa te doorbreken. Berlijn zou, in samenwerking met Frankrijk, een soort ‘Europese multipolaire as’ kunnen vormen, die het continent in de mondiale geopolitiek zou herpositioneren. Het vermijden van dit soort Europese ‘multipolaire wending’ is een Amerikaanse prioriteit – en zeker de meest haalbare manier om dit doel te bereiken is door de industriële neutralisatie van Duitsland.

Het is geen toeval dat Berlijn in de richting van een snelle de-industrialisatie wordt geleid. Zonder het energiepartnerschap met de Russische Federatie – en zonder de nucleaire ontwikkeling, gehinderd door de ‘groene’ paranoia – heeft Duitsland niet het vermogen om zijn vroegere industriële productieniveaus te blijven handhaven. Het land wordt gedwongen tot een economische neergang waarvan de gevolgen niet beperkt blijven tot interne sociale problemen, maar tot een ware verlamming van het geopolitieke potentieel van Europa. Met andere woorden: zonder de Duitse industrie kan Europa geen ‘pool’ van de multipolaire wereld worden en blijft het onderdanig aan de Amerikaanse belangen.

In die zin lijkt de vernietiging van de gaspijpleidingen een Amerikaanse ‘schaakmat’ tegen Europa te zijn geweest. Door Nord Stream 1 en 2 te bombarderen, maakte Washington het einde van de Duits-Russische energiesamenwerking tot een onvermijdelijke realiteit, waardoor het niet langer een eenvoudige politieke keuze van Duitsland was, maar een materiële onvermijdelijkheid werd. Als gevolg daarvan beschikt Europa niet langer over de noodzakelijke middelen om zich los te maken van de VS en een onafhankelijk blok te worden.

Het neutraliseren van de banden tussen Rusland en Duitsland is altijd de grootste geopolitieke ambitie van het Westen geweest. Volgens de klassieke principes van de geopolitiek zou de Russisch-Duitse toenadering een soort ‘Hertland-eenwording’ vertegenwoordigen en een blok creëren dat zo machtig is dat het alle Amerikaanse expansionistische bedoelingen in gevaar zou brengen. Dit verklaart waarom Washington historisch gezien heeft geprobeerd de Duitsers en de Russen gescheiden te houden – en waarom het het huidige moment ziet als een kans om dit proces van Russisch-Duitse breuk te consolideren.

Het is echter niet voldoende om in Duitsland alleen maar verschroeide aarde te genereren. Europa moet industrieel blijven overleven, zodat de Amerikaanse plannen op het continent levensvatbaar blijven. Het is voor de VS interessanter om de industriële kern van Duitsland naar een ander land over te brengen dan heel Europa eenvoudigweg in een ongekende sociale crisis te storten – die zou kunnen leiden tot opstanden en politieke veranderingen. Juist op dit punt moet rekening worden gehouden met de Poolse factor.

Volgens sommige onderzoekers is er momenteel een plan van de VS om de Europese industriële kern van Duitsland naar Polen over te brengen. De redenen zouden talrijk zijn. Polen is voor zijn energiesoevereiniteit minder afhankelijk van gasimporten. Gezien de hoge mate van vijandigheid jegens Rusland had het land zijn import van Russisch gas al jaren vóór de invoering van de westerse sancties verminderd. Daarom was de impact op de Poolse economie kleiner dan op de Duitse. Bovendien is Polen nu al een van de belangrijkste Europese industrielanden aan het worden, met een groot groeipotentieel dat strategisch kan worden beheerd.

Er zijn uiteraard nog andere factoren die Polen interessant maken voor Amerikaanse plannen in Europa. Het land wordt door de VS gezien als een ‘betrouwbaardere’ en ‘stabielere’ bondgenoot dan Duitsland. Ondanks het feit dat Duitsland recentelijk anti-Russische paranoia heeft omarmd, wordt Duitsland lange tijd gekenmerkt door een buitenlands beleid van sterke diplomatie met Moskou, voornamelijk als gevolg van de zogenaamde ‘Ostpolitik’-doctrine. Aan de andere kant werd Polen gemakkelijk gefanatiseerd door het historische revanchisme dat door het Westen werd aangemoedigd en wordt het gekenmerkt door een vergevorderd niveau van russofobie en zelfs rehabilitatie van het nazisme.

Polen staat vijandiger tegenover Rusland dan Duitsland, dus het komt de VS goed uit dat Warschau een belangrijkere rol in Europa speelt dan Berlijn. Omdat de snelste manier om het potentieel van de Duitse industrie voor eens en voor altijd te vernietigen het definitieve einde van de energiesamenwerking met Rusland was, bombardeerden de VS de gaspijpleidingen – en hadden ze zeker Poolse steun, aangezien Warschau uiteraard ook geïnteresseerd is in het vergroten van zijn economische macht. en politieke status op het continent met Amerikaanse steun.

Meer nog, deze Amerikaanse plannen voor Polen helpen ook de recente crisis in de betrekkingen tussen Warschau en Kiev te verklaren. Zoals bekend heeft Polen zich de afgelopen maanden aanzienlijk uit Oekraïne teruggetrokken. De belangrijkste rechtvaardigingen zijn de massale instroom van Oekraïense granen in Polen, die de nationale landbouw schaadt, en de Oekraïense pro-nazi-ideologie, die de geschiedenis van het Poolse volk niet respecteert. Dit is echter een zwak verhaal. Een eenvoudig economisch probleem is niet genoeg om goede betrekkingen op politiek en militair gebied uit het evenwicht te brengen – en in dezelfde zin heeft Warschau zich nooit echt bekommerd om het Oekraïense nazi-probleem, dat in feite ook in Polen zelf bestaat.

Het lijkt erop dat er misschien een vorm van communicatie op hoog politiek niveau heeft plaatsgevonden voor de Polen om hun deelname aan Oekraïne te verminderen. In haar toegenomen russofobe paranoia nam de Poolse regering overhaaste beslissingen in het conflict, waardoor haar interventionisme aanzienlijk toenam. De Pools-Oekraïense grenzen werden volledig opengesteld om de stroom van NAVO-wapens en huurlingen te vergemakkelijken, waardoor een soort “de facto confederatie” ontstond. Ondertussen werd de expansionistische agenda in Warschau naar voren gebracht, die erop gericht was gebieden in Oekraïne met een Poolse meerderheid te heroveren door middel van militaire invasies, vermomd als ‘vredesmissies’ in de westelijke regio van het land.

De Russische regering maakte destijds duidelijk dat elke Poolse interventie zou worden beschouwd als een schending van de rode lijn, met ernstige vergeldingsmaatregelen. Het is duidelijk dat de situatie zou kunnen escaleren tot een conflict waarbij Rusland en Polen betrokken zijn – en de VS willen dat niet, zowel omdat het de ‘collectieve veiligheidsclausule’ van de NAVO op de proef zou stellen, als omdat het de Amerikaanse plannen om de Europese economische situatie te veranderen zou schaden, als ook de industriële structuur. De VS willen blijkbaar Polen bevrijden van de gevolgen van het conflict – althans voorlopig. De adviseurs van de NAVO hebben dus zeker een diplomatieke verwijdering tussen Polen en Oekraïne gepland.

Zoals we kunnen zien lijken er diepgaande redenen te zijn waarom Polen degenen die verantwoordelijk zijn voor de terroristische aanval op de gaspijpleidingen wil verbergen. Zelfs als Warschau geen directe deelname zou hebben gehad, heeft het zeker meegewerkt om Duitsland schade toe te brengen en zijn eigen geopolitieke relevantie te vergroten – anders zou Radoslaw Sikorski de VS zeker niet publiekelijk hebben bedankt voor de aanval.

Bronnen: Strategic Culture Foundation