Naar mijn mening is het meest betekenisvolle gevolg van de proxy-oorlog tussen de NAVO en Oekraïne tegen Rusland dat de meeste grote geopolitieke spelers buiten het imperiale rijk plotseling openlijk in strijd zijn met de grillige ‘op regels gebaseerde internationale orde’ en het roofzuchtige monetaire systeem ervan. .

De katalysator voor deze rebellie was dat het Rusland van Vladimir Poetin alleen stond tussen de koningen, prinsen, presidenten en premiers van een bevende wereld, zich tot de meesters van het imperium wendde en zei:

‘Geen centimeter verder. In feite moet u zich terugtrekken tot uw status van 1997 en al uw bewapening meenemen, te beginnen met uw raketten in Polen en Roemenië.’

De meesters van het imperium lachten hem uit, en moedigden vervolgens hun proxy legers in Oekraïne aan om zich te concentreren op de Donbass en de Azov, in navolging van de verovering van Novorossiya en de Krim voor eens en voor altijd… en vervolgens door naar Moskou.

Deze oorlog was allesbehalve “niet-uitgelokte Russische agressie”. Deze oorlog werd decennialang voortgebracht en gevoed in de geheime kamers van de imperiale duistere heren in Londen en Washington. Het was een oorlog waarvan het imperium wist dat Rusland die zou voeren. De keizerlijke heersers hielden zichzelf eenvoudigweg voor de gek door te geloven dat het een oorlog was die Rusland niet kon winnen.

Zoals absoluut noodzakelijk koos Rusland ervoor om te vechten – ondanks dat er veel redenen waren om aan te nemen dat het land onvoldoende voorbereid was om te winnen in het geval dat het volle gewicht van de NAVO-landen op hen zou worden geworpen.

Zoals is gebleken (en in tegenstelling tot de fantastische westerse verhalen over Russische vernedering en enorme verliezen), hebben de Russen een opmerkelijk economische vernietiging vervolgd van niet één, maar drie opeenvolgende versies van steeds meer door de NAVO bewapende en door de NAVO getrainde legers. En dat hebben ze gedaan tijdens het samenstellen, uitrusten en grondig trainen van een reserveleger dat twee keer zo groot was als het leger dat ze hebben gebruikt om de legers die in Oekraïne tegen hen waren opgesteld methodisch te vernietigen.

Ze hebben de grootste industriële mobilisatie bereikt sinds de Grote Patriottische Oorlog van 1941-1945. Hun enorme toename van de productie van instrumenten voor oorlogvoering op industriële schaal doet de gecombineerde capaciteiten van hun tegenstanders in het niet vallen.

Ze hebben zich ook snel aangepast aan de veranderende realiteit op het slagveld, en zijn bezig met het innoveren en massaal produceren van nieuwe oorlogsinstrumenten die voorheen alleen als nieuwigheden werden gezien, maar nu als essentieel worden erkend.

Kortom, de Russen winnen deze oorlog niet alleen op een indrukwekkend beslissende manier, maar zullen er ook uit tevoorschijn komen als de meest formidabele en door de strijd geharde militaire macht ter wereld.

Het belangrijkste is dat Rusland voor iedereen duidelijk heeft gemaakt dat het imperium niet alleen beperkingen heeft, maar dat het veel zwakker en kwetsbaarder is dan bijna niemand eerder had willen geloven.

DAT is de reden waarom zo’n groot deel van de rest van de wereld nu de moed krijgt om imperiale edicten te trotseren.

DAT is de reden dat nieuwe allianties tussen tot nu toe onwillige vrienden zich verstevigen.

Niets verenigt de menselijke speeltuin zo goed als één onverschrokken ziel die bereid is stand te houden, te vechten en de pestkop te vernederen.

De tripartiete alliantie van Rusland, China en Iran is een tegenstander die ruimschoots voldoende is om de imperiale heerschappij met sprongen terug te draaien, en dat in een relatief korte tijdsspanne.

Veel van de ‘middenmachten’ kunnen ook zien uit welke richting de wind waait, en positioneren zichzelf dienovereenkomstig. In alle delen van de wereld worden invloedssferen op agressieve wijze nagestreefd en veiliggesteld.

En misschien wel het meest betekenisvol van alles is dat ze samenwerken om geleidelijk de schuldbiljetten van het imperium te verwerpen als de munt van het rijk. Ze zijn tot het inzicht gekomen dat een voorwaarde voor het “repareren van de wereld” het terugbrengen van het geldsysteem naar een veel rechtvaardiger en duurzamer basis is.

Het imperium van schulden en leugens is op de weegschaal gelegd en te licht bevonden. Het enige dat overblijft is kijken of het zachtjes die goede nacht zal ingaan, of in een vlaag van vernederde woede de wereld in brand zal steken.