Luister naar dit Artikel

Gezien hoeveel wetenschappelijk werk er sinds de Tweede Wereldoorlog is gedaan aan chaotische weer- en klimaatpatronen, zou het een verrassing kunnen zijn dat het beste dat de ‘gevestigde’ wetenschap kan bedenken om alle recente veranderingen te verklaren, is dat het allemaal te danken is aan het feit dat mensen kleine hoeveelheden van een sporengas toevoegen in de atmosfeer door eerder afgezonderd plantenmateriaal te verbranden. Maar hoe aannemelijk is die hypothese? Niet erg, zegt Dr. Stuart Harris, een gepensioneerde professor in de geografie aan de Universiteit van Calgary, in een onlangs gepubliceerde en uitgebreide recensie van het klimaat. De relatie tussen kooldioxide en atmosferische luchttemperatuur wordt al 50 jaar lang veel besproken, schrijft de auteur, en bewijs van 24 locaties toont aan dat opwarming tijdens de huidige deglaciatie lijkt vooraf te gaan aan toenemende CO2-concentraties.

Nu de volledige implicaties van Net Zero duidelijk beginnen te worden, wordt het steeds duidelijker dat alle klimaatverandering de schuld geven aan door de mens veroorzaakte C02, zoals het door de VN gesponsorde Intergouvernementeel Panel over klimaatverandering stelt, een politieke constructie is die de mondiale elites zal verrijken en gewone mensen over de hele wereld zal verarmen.

Volgens Harris wordt het klimaat van de aarde aangedreven door ongelijkmatige opwarming door de zon van het oppervlak en de beweging van de overtollige warmte in de tropen naar de koelere poolgebieden, voornamelijk via oceaanstromingen, gewijzigd door de beweging van luchtmassa’s. Emeritus hoogleraar Richard Lindzen betoogt ook dat de meeste weersveranderingen en klimaatveranderingen op de lange termijn worden veroorzaakt door warmte-uitwisselingen over de hele planeet. Volgens hem zou een verdubbeling van C02 ten opzichte van het huidige niveau slechts leiden tot een verstoring van slechts 2% van dit enorme energiebudget.

De gevestigde klimaatwetenschap steunt natuurlijk op een breed scala aan ‘attributies’ en voorspellingen van computermodellen. Deze opeenstapeling van valse en/of misleidende beweringen wordt vaak het ‘overweldigende bewijs’ genoemd dat we midden in een ‘klimaatcrisis’ zitten, merkt Lindzen op. “Zonder deze beweringen zou men terecht kunnen vragen of er überhaupt enig bewijs is”, zegt hij.

Verschillende veranderingen in recente temperaturen over de planeet – hoger in het Noordpoolgebied, veel lager in Antarctica, waarbij Oost-China en Duitsland “geen duidelijke opwarming” laten zien – doen alarmbellen rijzen over de antropogene hypothese van klimaatverandering. Harris merkt op dat atmosferisch CO2 in extreem kleine hoeveelheden aanwezig is en een smalle golflengteband heeft om warmte te absorberen. Het kan onmogelijk concurreren, vervolgt hij, met veel grotere zonnestraling die het aardoppervlak bereikt. Het gas wordt voornamelijk door de zwaartekracht in de lagere atmosfeer vastgehouden en modellen die veronderstellen dat het naar het buitenste gedeelte stijgt, zijn onrealistisch. “Water, in al zijn fasen, is een veel krachtiger middel om warmte over de hele wereld te verplaatsen”, merkt hij op.

Veel wetenschappers hechten veel waarde aan het begrijpen van langetermijnveranderingen in het klimaat door Milankovitch-cycli en de excentriciteit van de baan van de aarde rond de zon te bestuderen. De cycli bepalen hoeveel zonnewarmte en -energie de aarde ontvangt en in welke gebieden deze valt. Er zijn een aantal van deze cycli over verschillende tijdsperioden. Harris meldt dat de 23.000 jaar durende Milankovitch-cyclus is begonnen met het verminderen van de winterhitte die het oppervlak bereikt op de middelste breedtegraden van het noordelijk halfrond. Dit resulteert in “extreem” winterweer en hoge zomertemperaturen, en zou het begin van de volgende ijstijd inluiden. Harris’ paper is een uitstekende samenvatting van veel van de natuurlijke invloeden die het klimaat beïnvloeden. Er wordt een korte schets gegeven van enkele van de Milankovitch-klimaatveranderingen die in West-Canada kunnen worden verwacht – gedurende de komende 11.500 jaar.

Harris merkt op dat lage niveaus van CO2 in de atmosfeer tijdens koudere gebeurtenissen ertoe kunnen leiden dat er te weinig van dit gas beschikbaar is om de fotosynthese in planten te ondersteunen, “wat resulteert in de uitroeiing van het meeste leven op aarde zoals wij dat kennen”. Zoals eerder gemeld, komt de aarde uit een periode van CO2-ontbossing waarin niveaus zo laag waren als waargenomen in het 600 miljoen jaar oude paleorecord. De onbewezen menselijke opwarmingshypothese – na 50 jaar levert nog geen enkel artikel geloofwaardig bewijs – faalt op het waarnemingsfront met CO2-hoeveelheden die tot 15 keer hoger zijn in het verleden. Er is geen duidelijk verband tussen gas en temperatuur te zien in het historische of paleoverslag.

Een mogelijke reden waarom deze link afwezig is, is de ‘verzadigings’-hypothese – ook vermeld in eerdere artikelen. Zoals professor Harris opmerkt, houdt CO2 alleen warmte vast binnen een smalle band van het infrarode spectrum. Er is discussie over het niveau waarop de piekabsorptie wordt bereikt, maar sommige wetenschappers zeggen dat het verwarmingswerk voornamelijk wordt gedaan rond een concentratie van 300 delen per miljoen (ppm), ongeveer 100 ppm onder het huidige atmosferische niveau. Boven de 300 ppm lijkt de opwarming van CO2 van een logaritmische klif te vallen.

Helaas, de mogelijkheid voor enorme financiële subsidies om inferieure groene technologieën te verkopen die maar weinig mensen willen, is een beetje minder onder de verzadigingshypothese van atmosferische opwarming van broeikasgassen.

Bronnen: The Daily Sceptic