Luister naar dit Artikel

Het verzonnen politieke idee dat 99% van de klimaatwetenschappers gelooft dat de mens de gehele of meest recente opwarming van de aarde heeft veroorzaakt, heeft opnieuw een zware klap gekregen. Een groep Israëlische wetenschappers heeft de wijdverbreide bewering van klimaatactivist Mark Lynas onderzocht dat er een ‘consensus’ van 99% bestaat dat mensen de meeste opwarming veroorzaken. Onder leiding van Yonatan Dubi, hoogleraar scheikunde en natuurkunde aan de Ben Gurion Universiteit, ontdekten de wetenschappers dat enorme tekortkomingen en vooroordelen het werk van Lynas doorzeefden, wat impliceert dat de conclusies van het onderzoek niet uit de gegevens volgen.

Dit werk is belangrijk. De beweringen van een consensus van 99%, samen met een eerder cijfer van 97%, worden op grote schaal gebruikt in politieke en mediakringen om het debat over de antropogene opwarming van de aarde (AGW) stil te leggen. Sceptische wetenschappers – zelfs degenen die zo onderscheidend zijn als de winnaar van de Nobelprijs voor de Natuurkunde, Dr. John Clauser van vorig jaar – kunnen worden afgedaan als idioten en ontkenners. Natuurlijk is consensus geen bewijs, wat met name ontbreekt op het gebied van de modelgestuurde klimaatwetenschap. De Israëlische auteurs merken echter op dat een consensusclaim “van invloed is op het versterken van de ontvangst van een bepaalde stelling binnen de bredere publieke sfeer”. Dit leidt tot ‘minder kwantificeerbare uitspraken’, zoals dat de mensheid wordt geconfronteerd met een dreigende klimaatcrisis, en wordt gevolgd door mondiale oproepen tot actie. Om er maar niet te veel nadruk op te leggen: het collectivistische Net Zero-project steunt op een nep-wetenschappelijke consensus die instort als deze wordt blootgesteld aan de meest fundamentele controle.

De Lynas et al. paper, waarin de ‘abstracts’ van 3.000 artikelen werden onderzocht, staat vol met fouten. Er wordt van uitgegaan dat alle artikelen die ‘geen standpunt’ innemen over AGW de hypothese ondersteunen. De Israëlische auteurs merken op dat sceptische wetenschappers de neiging hebben om het scepticisme niet te benadrukken in de openingssamenvatting, omdat werk dat het politieke verhaal over het klimaat niet ondersteunt nu bijna onmogelijk gepubliceerd kan worden in de belangrijkste wetenschappelijke tijdschriften. Zorgvuldige analyse van hoe sceptische artikelen diplomatiek ‘in de consensus passen’ suggereert dat het werkelijke aantal wetenschappers dat het met AGW eens is, aan de ‘lage kant’ zou kunnen zijn, concluderen de onderzoekende auteurs.

De woordenboekdefinitie van consensus is een “algemene overeenstemming” of “het oordeel waartoe de meeste betrokkenen zijn gekomen”. De auteurs zijn duidelijk in hun oordeel: “Er kan geen aanspraak worden gemaakt op consensus op basis van de gegevens gepresenteerd in Lynas et al.”

Dit is niet de eerste keer dat dergelijke bizarre ‘consensus’-claims kritisch worden onderzocht. In 2013 beweerde John Cook dat 97% van de 11.944 collegiaal getoetste wetenschappelijke artikelen expliciet de mening onderschreven dat mensen het grootste deel van de opwarming van de afgelopen 150 jaar hadden veroorzaakt. Maar 7.930 van die artikelen namen geen standpunt in over antropogene veranderingen en werden uitgesloten van de 97%-claim. Vervolgens werd onthuld dat slechts ongeveer 0,5% van de artikelen expliciet stelde dat de recente opwarming grotendeels door de mens werd veroorzaakt.

Destijds zei een voormalige IPCC-auteur, professor Richard Tol, dat Cooks onzinnige artikel aantoonde dat de klimaatgemeenschap nog een lange weg te gaan heeft in het uitroeien van slecht onderzoek en slecht gedrag. Van hun kant merken de Israëlische wetenschappers op dat hun kritiek in het algemeen ook van toepassing is op eerdere consensusstudies gebaseerd op abstract scannen, en het valt te betreuren dat Lynas et al. deze “niet in overweging hebben genomen”. “Het is dus van cruciaal belang om de beperkingen van, en de goede praktijken die vereist zijn voor, dit soort consensusstudies te begrijpen”. Er wordt gezegd dat de kwestie te belangrijk is om “wazig en subjectief” te blijven.

Tegenwoordig is Mark Lynas communicatiestrateeg en klimaatleider voor de Alliance of Science, een non-profitorganisatie verbonden aan Cornell University. De voornaamste financieringsbron zou de Bill and Melinda Gates Foundation zijn. In het verleden heeft zijn carrière een aantal kleurrijke wendingen genomen. Hij trok voor het eerst de aandacht in 2001 toen hij een slagroomtaart in het gezicht gooide van de sceptische klimaateconoom Bjorn Lomborg.

Hij zat achter de PR-stunt in 2009 toen de regering van de Malediven onder water bijeenkwam om de angst voor de stijgende zeespiegel te vergroten. Gelukkig is dit geen probleem voor de Malediven, aangezien de eilanden over het geheel genomen de afgelopen jaren zijn gegroeid. In 2007 schreef hij een artikel in de Guardian waarin hij rapporteerde over de mogelijkheid dat de opwarming van de aarde brandstof-luchtbommen zou produceren, veroorzaakt door methaanuitbarstingen in de oceanen. Deze zouden gelijk staan aan 10.000 maal de wereldvoorraad kernwapens.

Lynas, altijd activist en politicus, is ook betrokken geweest bij het recente debat over de dood van miljoenen vleermuizen en grote aantallen roofvogels, zoals adelaars, veroorzaakt door windturbines op land. Als beleidsdirecteur van Audubon Californië zei hij dat we duurzame energie nodig hebben, en dat sterfgevallen door adelaars niet mogen worden gebruikt om schone energie tegen te gaan.