Luister naar dit Artikel

Zo nu en dan zou een reus van de moderne wetenschap de kans moeten krijgen zich uit te drukken in een taal die we allemaal begrijpen. In het informatieve Climate: The Movie donderde de Nobelprijswinnaar voor de natuurkunde van 2022, Dr. John Clauser:

“Ik beweer dat er geen enkel verband bestaat tussen klimaatverandering en CO2 – het is naar mijn mening allemaal onzin.”

Hoewel hij zich niet in zulke openhartige bewoordingen uitdrukt, zou de Griekse wetenschapper professor Demetris Koutsoyiannis het daarmee eens kunnen zijn. Hij publiceerde onlangs een artikel waarin hij stelt dat het de recente uitbreiding van een productievere biosfeer is die heeft geleid tot verhoogde CO2-concentraties in de atmosfeer en de vergroening van de aarde. Er wordt algemeen beweerd dat veranderende koolstofisotopen in de atmosfeer bewijzen dat de meeste, zo niet alle, recente opwarming wordt veroorzaakt door de 4% menselijke bijdrage van de verbranding van koolwaterstoffen, maar dergelijke antropogene betrokkenheid wordt door Koutsoyiannis afgedaan als “niet waarneembaar”. Koutsoyiannis is emeritus hoogleraar hydrologie en analyse van hydrosystemen aan de Nationale Technische Universiteit van Athene.

Het isotoopargument bestaat al een tijdje en is nuttig geweest bij het afsluiten van het debat over de rol van door de mens veroorzaakt CO2 en het veronderstelde effect ervan bij het veroorzaken van een ‘klimaatnoodtoestand’. De koolstof in levende materie bevat een iets groter aandeel 12C-isotopen, en recente verlagingen van 13C-niveaus, die 99% van de koolstof in de atmosfeer uitmaken, worden gebruikt om het idee te promoten dat dit wordt veroorzaakt door de verbranding van koolwaterstoffen. Maar Koutsoyiannis stelt dat de productievere biosfeer heeft geresulteerd in “natuurlijke versterking van de koolstofcyclus als gevolg van de hogere temperatuur”. Hij suggereert dat dit een “primaire factor kan zijn voor de afname van de isotopische signatuur 13C in CO2 in de atmosfeer”.

De opmerkingen van Clauser, samen met bijdragen van een aantal andere vooraanstaande wetenschappers, hebben geleid tot wijdverbreide pogingen om Martin Durkin’s Climate: The Movie in de reguliere en sociale media een schaduwban te geven. Als Clauser en wetenschappers als Koutsoyiannis gelijk hebben, is er geen noodzaak voor de mondiale Net Zero-collectivisatie. Triljoenen dollars kunnen worden teruggenomen van het Climate Industrial Network om te worden gebruikt om urgentere milieu- en sociale problemen op te lossen. In dergelijke kringen wordt het idee dat mensen de klimaatthermostaat controleren als weinig minder dan pseudowetenschap beschouwd. In de film zegt voormalig Princeton-professor William Happer te kunnen leven met de beschrijvende suggestie ‘hoax’, al geeft hij de voorkeur aan het woord ‘scam’. Het negeren van de rol van natuurkrachten en het propageren van een 50 jaar oude hypothese – de wetenschap spreekt voor ‘mening’ – die het niet eens eens kan worden over de mate van opwarming veroorzaakt door hogere CO2-niveaus – heeft weinig aantrekkingskracht op deze sceptische wetenschappelijke geesten.

In de loop van de Durkin-film stapelt het bewijs zich op dat de opwarmende ‘opinie’ geen enkele verklaring kan geven aan de waarnemingen van de klimaatverandering die we de afgelopen 500 miljoen jaar van het leven op aarde hebben gezien. Zoals de World Unity herhaaldelijk heeft opgemerkt, zou het helpen als er tenminste één collegiaal getoetst artikel zou zijn dat onomstotelijk bewees dat mensen alle of de meeste veranderingen in het klimaat veroorzaakten. Een politiek tot stand gebrachte ‘consensus’ en een beroep op het VN-gezag tellen niet mee.

Koutsoyiannis biedt een deel van de historische achtergrond van de evolutie van het isotopenverhaal, en het gebruik ervan om het ‘gevestigde’ wetenschappelijke verhaal rond CO2 te promoten. De algemeen aanvaarde hypothese “kan een dogmatische benadering weerspiegelen of een postmodern ideologisch effect, dat wil zeggen om alles aan menselijke daden te wijten”, merkt hij op. Daarom, zegt hij, is de nulhypothese dat alle waargenomen veranderingen grotendeels natuurlijk zijn, niet serieus onderzocht. Om zijn bewering kracht bij te zetten herhaalt Koutsoyiannis de beruchte bewering die onlangs werd gedaan op een bijeenkomst van het World Economic Forum door Melissa Fleming, onder-secretaris-generaal voor mondiale communicatie bij de Verenigde Naties: ‘Wij bezitten de wetenschap, en we denken dat de wereld dit zou moeten weten.”

Het artikel van Koutsoyiannis is lang en gedetailleerd en hij gebruikt gegevens verkregen van het in Californië gevestigde Scripps Institute dat sinds 1978 isotopische handtekeningen meet, samen met proxygegevens die vijf eeuwen teruggaan. De complexe werking kan worden bekeken in het volledige artikel, waarbij de auteur concludeert dat instrumentele koolstofisotopische gegevens van de afgelopen 40 jaar geen waarneembare tekenen vertonen van menselijke koolwaterstof-CO2-emissies. Hij ontdekte ook dat de moderne data qua netto isotopische signatuur van atmosferische CO2-bronnen en -putten niet verschilden van de proxygegevens, inclusief ijskernen in Antarctica, die 500 jaar teruggaan.

Het ontbreken, of anderszins, van een waarneembare, door de mens veroorzaakte koolstofisotoopsignatuur is een interessante tak van de klimaatwetenschap om te onderzoeken, hoewel deze, zoals we hebben gezien, wordt beperkt door de politieke vereisten die aan het gevestigde wetenschappelijke verhaal ten grondslag liggen. In 2022 braken drie natuurkundeprofessoren onder leiding van Kenneth Skrable van de Universiteit van Massachusetts de gelederen en onderzochten het atmosferische spoor dat de isotopen achterlieten. Ze ontdekten dat de hoeveelheid CO2 die vrijkwam bij de verbranding van koolwaterstoffen sinds 1750 “veel te laag was om de oorzaak te zijn van de opwarming van de aarde“. De wetenschappers ontdekten dat beweringen over de dominantie van antropogene fossiele brandstoffen in het isotopenrecord het “misbruik” van statistieken met zich meebrachten. Zij stelden dat de veronderstelling dat de toename van CO2 wordt gedomineerd door of gelijk is aan de antropogene component “geen vaste wetenschap” is.

Ze waarschuwden dat ‘niet-ondersteunde conclusies’ over menselijke betrokkenheid ‘ernstige potentiële maatschappelijke implicaties hebben die de noodzaak benadrukken van zeer kostbare corrigerende maatregelen die verkeerd gericht kunnen zijn en momenteel onnodig en ineffectief zijn bij het terugdringen van de opwarming van de aarde’.