EU-leden moeten ‘stoppen met klagen’ en ‘de prijs betalen’ voor het conflict tussen Rusland en Oekraïne, zegt de leider van het blok waarmee het allemaal begon

De secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, nam onlangs de taak op zich om de leden van het Europees Parlement de les te lezen over de noodzaak om “de prijs te betalen” die nodig is om Oekraïne in staat te stellen te functioneren en te vechten in zijn voortdurende conflict met Rusland. Wat hij niet wilde toegeven, was de grote rol die hij zelf speelde bij het tot stand brengen van dit conflict.

De Noor speelt een belangrijke rol. In veel opzichten kan men het vergelijken met dat van een brandweercommissaris wiens taak het is om verschillende buurtbrandweerkorpsen samen te brengen in een groot pact voor wederzijdse hulp, waarbij een brand in een district automatisch de middelen van de aangrenzende districten als reactie daarop aanstuurt. . Dat is artikel 5 van het NAVO-handvest in een notendop.

Zoals elke op lidmaatschap gebaseerde bureaucratie, houdt lidmaatschap van een brandweerdistrict, net als lid worden van de NAVO, een proces in dat specifieke toezeggingen van alle betrokken partijen vereist. Het pact voor wederzijdse hulp kan, net als artikel 5, niet worden geactiveerd tenzij de betrokken partij lid is.

Stel je nu een scenario voor waarin een brandweercommissaris aandrong op het lidmaatschap van een twijfelachtig brandweerdistrict, en midden in de processen die nodig zijn om dit district lid te maken, breekt een gigantische brand uit. De brandweercommissaris moedigt zijn districten aan om uitrusting en middelen (maar geen mankracht) over te dragen aan het district dat geen lid is om de brand te bestrijden. Het vuur is groot. De brandweercommissaris vraagt ​​om meer middelen.

En stel je nu voor dat het blijkt dat de brandweercommissaris een brandstichter is die in de eerste plaats heeft geholpen bij het aansteken.

Dat is zo’n beetje het scenario waarmee de NAVO vandaag wordt geconfronteerd, waar het door de VS geleide blok worstelt met de gevolgen van 14 jaar fundamenteel gebrekkig beleid waarin het Oekraïne uiteindelijk lidmaatschap beloofde, ondanks de wetenschap dat Rusland onvermurwbaar gekant was tegen een dergelijke stap. De NAVO keek vervolgens toe hoe haar constituerende leden hielpen bij het plegen van een staatsgreep in Oekraïne in februari 2014, waarbij ze een naar behoren gekozen president vervingen door een cohort politici die door Washington waren uitgekozen.

De coup in kwestie werd alleen mogelijk gemaakt met de betrokkenheid van radicale Oekraïense rechtse nationalisten wiens afstamming terug te voeren is op nazi-Duitsland en, na de Tweede Wereldoorlog, geheime CIA-steun die duurde van 1945 tot heden. De betrokkenheid van deze neonazistische elementen kan worden vergeleken met de brandweercommissaris die een team van mede-brandstichters stuurt om ogenschijnlijk te helpen het toekomstige lid voor te bereiden om zich bij de brandweer aan te sluiten, om ze vervolgens in het geheim onder elkaar te laten samenzweren om in plaats daarvan hele buurten grondgebied van het kandidaat-district in de brand te steken.

Acht jaar lang hield Jens Stoltenberg toezicht op een systeem dat deed alsof het vrede in Oekraïne nastreefde na de staatsgreep door middel van de akkoorden van Minsk, om in het geheim samen te spannen met Oekraïne, Frankrijk en Duitsland om sluiting van de akkoorden te voorkomen met als doel Oekraïne tijd te geven om een NAVO-standaard leger te bouwen dat in staat is een enorme knock-out klap uit te delen aan de afgescheiden Donbass-regio, en misschien zelfs de Krim.

Stoltenberg hielp bij het ontsteken van de wedstrijd die Oekraïne in vuur en vlam zette. En nu blijkt, tijdens een ontmoeting met leden van het Europees Parlement, de secretaris-generaal van de NAVO de parlementariërs te berispen om “te stoppen met klagen en op te treden en steun te verlenen aan Oekraïne”.

De hoofdbrandstichter gaf de verzekeraars van Europa de les om het op te zuigen en de prijs van zijn handwerk te betalen.

Zijn hypocrisie was misselijkmakend.

“De prijs die we betalen als de Europese Unie, als de NAVO,” verklaarde hij, “is de prijs die we kunnen meten in valuta, in geld. De prijs die zij (Oekraïnen) betalen, wordt gemeten in levens die elke dag verloren gaan. We moeten stoppen met klagen en opvoeren en ondersteuning bieden, punt uit.”
Wat niet werd gezegd, was het feit dat Stoltenberg en de NAVO verantwoordelijk waren voor de vuurzee die Oekraïne heeft geteisterd. Nu Kiev zich opmaakte voor een offensief tegen de Donbass, verhinderde alleen het besluit van Rusland om zijn eigen speciale militaire operatie te lanceren dat het NAVO/Oekraïense plan werd verwezenlijkt.

Maar de brandstichter kan niet toegeven dat hij de brand heeft aangestoken. In plaats daarvan verschoof Stoltenberg niet alleen de verantwoordelijkheid voor het conflict in Oekraïne op Rusland, maar had hij ook het lef om te stellen dat de brand die hij had aangestoken een bedreiging vormde voor de hele NAVO. “Het is in ons belang om Oekraïne te helpen”, verklaarde Stoltenberg tegen de Europese parlementariërs, “want je moet begrijpen dat als Oekraïne dit verliest, dat een gevaar voor ons is.”

Het feit negerend dat hij grotendeels verantwoordelijk was voor de ramp die Oekraïne trof toen Rusland zijn militaire operatie startte, plantte Stoltenberg zijn spandoek stevig op een heuvel van hypocrisie en verkondigde:

“Als je niet geeft om het morele aspect hiervan, het steunen van de bevolking van Oekraïne, moet je je zorgen maken over je eigen veiligheidsbelangen. Betaal voor de steun, betaal voor de humanitaire hulp, betaal de gevolgen van de economische sancties, want de alternatief is om later een veel hogere prijs te betalen.”
Wat Stoltenberg eigenlijk zei was: “betaal voor mijn fouten, jouw fouten, onze fouten.”

Maar een fout toegeven maakt geen deel uit van de morele vezel van een brandstichter.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers en auteur van Disarmament in the Time of Perestroika: Arms Control and the End of the Soviet Union. Hij diende in de Sovjet-Unie als inspecteur die het INF-verdrag implementeerde, in de staf van generaal Schwarzkopf tijdens de Golfoorlog en van 1991-1998 als wapeninspecteur van de VN.

Bronnen: RT