Luister naar dit ArtikelBallonnen op zonne-energie die in de stratosfeer van de aarde zijn gelanceerd, hebben een reeks mysterieus gerommel geregistreerd en wetenschappers kunnen hun oorsprong niet achterhalen.
Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren
De geluiden, gedetecteerd door gespecialiseerde instrumenten op 70.000 voet boven het aardoppervlak, staan bekend als infrageluid omdat ze zo laag zijn dat ze onhoorbaar zijn voor menselijke oren. De vreemde infrageluiden, geplukt uit een reeks verborgen laagfrequente geluiden – waaronder donder, oceaangolven, raketlanceringen, steden, windturbines en zelfs vliegtuigen, treinen en auto’s – hebben tot nu toe elke verklaring getrotseerd.
“In de stratosfeer zijn er mysterieuze infrageluidsignalen die op sommige vluchten een paar keer per uur voorkomen, maar de bron hiervan is volkomen onbekend”, zei hoofdonderzoeker Daniel Bowman, een senior wetenschapper bij Sandia National Laboratories in New Mexico. in een verklaring.
Beginnend ongeveer 9 mijl (14,5 km) boven het aardoppervlak en zich naar boven uitstrekkend tot een hoogte van ongeveer 31 mijl (50 km), is de stratosfeer de atmosfeerlaag boven de onze. Gevuld met ultraviolet-blokkerende ozon, is de stratosfeer een rustige plek, met weinig turbulentie. De meeste geluiden op deze hoogte zijn afkomstig van ultralaagfrequente weerkaatsingen van het aardoppervlak.
Sinds de jaren 1890 sturen wetenschappers en amateuronderzoekers ballonnen naar de stratosfeer. Een van de eerste microfonische ballonexperimenten – het uiterst geheime militaire experiment Project Mogul, ontworpen om geluiden van Sovjet-atoombomtests eind jaren veertig te detecteren – maakte in 1947 een noodlanding in Roswell, New Mexico, wat leidde tot een dekmantel die UFO-samenzwering inspireerde theorieën tot op de dag van vandaag.(Zo wordt beweerd)
Om het geluidslandschap van de stratosfeer te proeven, bouwden Bowman en zijn collega’s een reeks plastic ballonnen van 7 meter breed, bevestigden ze met infrageluidsensoren, microbarometers genaamd, en voegden houtskoolpoeder toe. Door de verduisterende eigenschap van houtskool kan zonlicht de lucht in de ballon verwarmen, waardoor de ballonnen gaan zweven.
“Onze ballonnen zijn eigenlijk gigantische plastic zakken met wat houtskoolstof aan de binnenkant om ze donker te maken. We bouwen ze met schildersplastic van de bouwmarkt, verzendtape en houtskoolpoeder van pyrotechnische voorraadwinkels, ” zei Bowman. “Als de zon op de donkere ballonnen schijnt, warmt de lucht binnenin op en wordt deze drijvend. Deze passieve zonne-energie is voldoende om de ballonnen van het oppervlak tot meer dan 20 km (66.000 ft) in de lucht te brengen.”
Beginnend met hun eerste ballonlancering in 2016, stuurden de onderzoekers 50 ballonnen de lucht in om de lage knallen en gerommel van de stratosfeer te proeven. De onderzoekers begonnen aanvankelijk met het opnemen van de geluiden van vulkaanuitbarstingen, maar bestudeerden ook de andere geluiden die ze oppikten, waarbij ze hun ballonnen volgden over vliegroutes van honderden kilometers met behulp van GPS.
Het was tijdens deze vluchten dat de onderzoekers de geluiden oppikten – laag, terugkerend gerommel waarvan de signalen niet konden worden opgespoord. De wetenschappers hebben een paar ideeën over wat deze mysterieuze geluiden zouden kunnen zijn, en ze variëren van een voorheen onopgemerkte vorm van atmosferische turbulentie tot echo’s van onderaf die onherkenbaar vervormd zijn geraakt.
De onderzoekers zeggen dat ze de geluiden in de stratosfeer zullen blijven onderzoeken, meer geluiden naar hun oorsprong zullen traceren en hun variabiliteit tussen seizoenen en verschillende delen van de wereld zullen bestuderen.
De onderzoekers presenteerden hun bevindingen op 11 mei tijdens de 184e bijeenkomst van de Acoustical Society of America in Chicago.
Bronnen: Live Science
