Luister naar dit Artikel

Mali heeft deze week een verbod afgekondigd op de activiteiten van niet-gouvernementele organisaties in het land die financiering ontvangen van Frankrijk. De stap kwam in de nasleep van het besluit van Frankrijk om de ontwikkelingshulp aan het land in te trekken nu de laatste troepen zich terugtrekken uit de Sahelregio, wat het einde markeert van de acht jaar durende Operatie Barkhane.

Wat begon als een terrorismebestrijdingsoperatie in Mali, begon tot voor kort de vorm aan te nemen van een showcase voor de visie van de Franse president Emmanuel Macron op een geïntegreerde Europese defensie. Nu lijkt die droom in duigen te vallen vanwege een te lang welkom en minder dan geweldige prestaties. Wiens schuld is dat? Rusland, volgens Macron.

Het feit dat er in een tijdsbestek van tien jaar drie staatsgrepen in Mali waren, is zo ongeveer alles wat men hoeft te weten over het “succes” van de lopende veiligheids- en stabiliteitsoperatie van Frankrijk. Speel lang genoeg met een draaideur en je krijgt een klap in je gezicht. Dat is precies wat er gebeurde toen Frankrijk eerder dit jaar uiteindelijk door de meest recente interim-regering eruit werd gegooid.

Macron zei toen dat de terugtrekking van de Franse troepen geleidelijk zou gebeuren, alsof hij nog steeds de baas was over een voormalige Franse kolonie. De boodschap uit Mali was duidelijk: je gaat er nu uit. Dus toen zei Macron dat Franse troepen zich gewoon elders in de Sahel-regio zouden herschikken. Maar op 7 november kondigde hij aan dat ook de Sahel-missie zou eindigen, ondanks het feit dat Franse troepen nog in Tsjaad en Niger achterbleven. Desalniettemin zei Macron dat er binnen zes maanden een nieuwe Franse militaire strategie voor Afrika zou zijn. Ongetwijfeld in de eerste plaats gericht op het vinden van een manier om in de buurt te blijven als een eventueel voorwendsel om Westerse handen te krijgen voor de Afrikaanse natuurlijke hulpbronnen die Europa zo hard nodig heeft.

Want daar ging het altijd om. Denk maar eens aan het duister hilarische schouwspel van Patrick Pouyanné, de CEO van de Franse multinational Total Energies, die de EU een paar jaar geleden vroeg om militaire hulp in Mozambique te sturen, daarbij verwijzend naar de groeiende aanwezigheid van Daesh (ISIS). Wat een indicatie is dat als de westerse industrie eenmaal met succes voet aan wal heeft gezet in een land en haar hulpbronnen heeft veiliggesteld, het bestrijden van terrorisme er eigenlijk niet zo veel meer toe doet.

Afrikaanse politieke experts hier in Parijs zeggen al een paar jaar dat de Franse operatie in de Sahel zijn welkom had uitgeput en dat de doeltreffendheid ervan tegen het jihadisme hoogst twijfelachtig, zo niet rampzalig was. Je zou denken dat dat zou hebben geleid tot wat zielsonderzoek van de kant van Parijs, vooral nu het anti-Franse sentiment zich vermenigvuldigt op het continent, met protesten in Burkina Faso die ook tot discussies leiden over de aanwezigheid van troepen daar.

Maar voordat enige introspectie zelfs maar een kans kreeg, vond Macron een zondebok voor Parijs en de Afrikaanse mislukkingen van Europa: Rusland.

“Een aantal mogendheden die hun invloed in Afrika willen verspreiden, doen dit om Frankrijk te kwetsen, zijn taal te kwetsen, twijfel te zaaien, maar vooral bepaalde belangen na te streven”, zei Macron deze week op een Franstalige conferentie in Tunesië. “roofzuchtig project” van Rusland om “desinformatie” te pushen. Macron lijkt nog steeds verdrietig over het feit dat, toen de Malinese regering de Franse troepen eruit schopte, ze in plaats daarvan kozen voor meer veiligheidssamenwerking met Rusland, met de laatste van dergelijke overeenkomsten die deze week werden ondertekend tijdens het bezoek van de Malinese minister van Binnenlandse Zaken Daoud Aly Mohammedine aan het Kremlin.

Macron kan onmogelijk naïef genoeg zijn om te denken dat er geen wereldwijde concurrentie bestaat. Evenmin is hij zich bewust van het feit dat landen zichzelf voortdurend verkopen als partners van andere naties. Daar is het hele diplomatieke korps van een land voor. Het zijn veredelde verkopers en PR-mensen. En als te midden van de Franse veiligheidssamenwerking in Mali jihadisten hoogtij vieren en er staatsgrepen plaatsvinden, waarom zou dat land dan niet zijn soevereine recht uitoefenen om een ​​andere veiligheidsaanbieder te kiezen? In plaats van de verantwoordelijkheid op zich te nemen, is het voor Macron gemakkelijker om Rusland de schuld te geven van de mislukkingen van Frankrijk en het past in het huidige dominante westerse verhaal.

Twee jaar geleden zei Facebook dat het de vinger had gelegd op waaarmee het beweerde te duelleren met online invloedsinspanningen in de Centraal-Afrikaanse Republiek door “individuen die banden hebben met het Franse leger” die het opnemen tegen anderen die ze met Rusland hebben verbonden. Het incident onderstreept dat Parijs nek-diep in pogingen zit om zijn voetafdruk in Afrika te redden met behulp van alle middelen die het tot zijn beschikking heeft, inclusief beïnvloedingsoperaties waarbij Macron publiekelijk doet alsof Frankrijk en zijn bondgenoten daar nooit aan zouden deelnemen.

Mali verschilt blijkbaar van mening. Van alle mogelijke inspanningen van verschillende landen die proberen te strijden voor partnerschappen in Afrika, heeft Mali zojuist Frankrijk uitgekozen door zijn vermogen te verbieden om ngo’s in het land te gebruiken als proxy’s ter ondersteuning van de agenda van Parijs. Dus ondanks de beschuldigingen van Macron dat Rusland voet aan de grond krijgt in Afrika door middel van “desinformatie”, zijn het de eigen invloedsoperaties van Frankrijk die Afrikaanse landen als Mali in feite aan de kaak stellen.

Bronnen: RT