Luister naar dit Artikel

Vorige week werd er gespeculeerd dat de niet-erkende afgescheiden regio van Moldavië, Transnistrië, het struikelblok zou kunnen worden voor een bredere oorlog, nadat het parlement Russische hulp had gevraagd voor het verlichten van de economische blokkade die Chisinau en Kiev het land hadden opgelegd.

Tiraspol verzocht ook de diplomatieke inspanningen van Moskou om de vastgelopen gesprekken over zijn status nieuw leven in te blazen. Het Kremlin beloofde deze allemaal in overweging te nemen vanwege het feit dat ongeveer de helft van de 450.000 inwoners van de regio Russische staatsburgers zijn.

Het is bijna precies een jaar geleden, eind februari 2023, dat de Russische top waarschuwde dat Oekraïne een valse vlag-provocatie in Transnistrië beraamde, die zou worden uitgevoerd door Azov-militanten in Russische uniformen. Het werd hier destijds geanalyseerd, maar er gebeurde uiteindelijk niets, hoogstwaarschijnlijk omdat het Westen hypergefocust was op de voorbereiding op het uiteindelijk mislukte tegenoffensief die zomer. Een half jaar nadat die ramp onmiskenbaar werd, is Transnistrië nu echter weer in het nieuws.

Het Westen zou er de voorkeur aan geven de politieke capitulatie van die regio met economische middelen af te dwingen om zo een kosteloze overwinning te behalen door het moreel op te krikken, terwijl Oekraïne worstelt om de Russische winsten tegen te houden in de nasleep van de overwinning in Avdeevka eind vorige maand. Dit verklaart de blokkade, de informatieoorlog tegen de regering en de speculatieve infiltratie van slapende celagenten in die regio, die in toenemende mate ondraaglijk zijn geworden voor de lokale autoriteiten en waarom zij om Russische steun vroegen.

Als de situatie verslechtert, hetzij als gevolg van de bovengenoemde druk, hetzij als gevolg van een provocatie in de trant van de provocatie waarvoor Rusland vorig jaar waarschuwde, dan zou deze separatistische regio het struikelblok voor een bredere oorlog kunnen worden. Het is al bekend na de stilzwijgende bekentenis van de Duitse bondskanselier Scholz vorige week dat de NAVO-Russische proxy-oorlog in Oekraïne is veranderd in een niet-verklaarde maar beperkte hete oorlog, maar deze ijle stand van zaken zou gemakkelijk kunnen uitmonden in een oncontroleerbaar conflict als Transnistrië valt.

Rusland heeft daar ruim duizend vredeshandhavers, volgens een eerdere overeenkomst uit de jaren negentig met Moldavië, dat hen tegenwoordig wil laten vertrekken, plus ongeveer 200.000 burgers in die regio. De eerste zou gemakkelijk kunnen worden overmeesterd door een gezamenlijk door Roemenië gesteunde Moldavische en Oekraïens tangoffensief, waardoor de veiligheid van de tweede overgelaten zou worden aan de genade van die twee. Rusland kan niet werkeloos blijven zitten terwijl dat gebeurt, maar het kan ook niet conventioneel ingrijpen om dat scenario te voorkomen, omdat het land geen ‘landbrug’ naar Transnistrië heeft.

President Poetin zou zich daarom genoodzaakt kunnen voelen om “te escaleren om te de-escaleren” door een grootschalig raketsalvo te bevelen tegen de aanvallende, door Roemenië gesteunde Moldavische en Oekraïense strijdkrachten en/of mogelijk tactische kernwapens te gebruiken, zoals onlangs werd gerapporteerd over de zogenaamd lage drempel van zijn land. . Het kan ook niet worden uitgesloten dat de ondersteunende infrastructuur binnen Roemenië voor dit doel kan worden getroffen met conventionele munitie, ondanks het risico dat Artikel 5 wordt geactiveerd als hij berekent dat het blok zich zal terugtrekken.

Het starten van de Derde Wereldoorlog boven Transnistrië klinkt absurd, en daarom zouden noch Rusland noch de NAVO dit risico waarschijnlijk riskeren, maar beiden zouden kunnen proberen elkaar grote reputatieschade toe te brengen in het geval dat het Westen als eerste actie zou ondernemen door het door Roemenië gesteunde Moldavië en/of Oekraïne om die regio te veroveren. De NAVO zou dit als ‘laaghangend fruit’ kunnen beschouwen, dat het westerse moreel op dit moeilijke moment zou kunnen stimuleren, terwijl Rusland Artikel 5 zou kunnen testen, zoals hierboven uitgelegd, als het geen directe en overweldigende vergelding verwacht.

Als dit scenario beheersbaar blijft, wat niet vanzelfsprekend is, zou Rusland Transnistrië verliezen, samen met zijn meer dan 1.000 troepen en minstens een vijfde van een miljoen burgers (die waarschijnlijk niet zouden worden afgeslacht maar zouden lijden onder de bezetting). ) terwijl artikel 5 in diskrediet zou worden gebracht. Het is in het belang van beide partijen om deze voor beide partijen schadelijke uitkomst af te wenden, maar dat kan alleen gebeuren door deze af te schrikken door de hervatting van de vredesbesprekingen of, nog riskanter, door Rusland “te laten escaleren om te de-escaleren” als het daartoe wordt gedwongen.

Bronnen: korybko.substack.com/