Luister naar dit Artikel

Dramatische nieuwe bevindingen van twee professoren in de klimaatwetenschap suggereren dat een toename van koolstofdioxide in de atmosfeer een temperatuurstijging volgt in plaats van ervoor te komen en deze te veroorzaken, waardoor de hele huidige theorie van door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde in twijfel wordt getrokken.

De wetenschappers stellen voor dat hogere temperaturen de natuurlijke processen van bodemademhaling en oceaanontgassing verhogen, en dus de natuurlijke CO2-uitstoot verhogen. Indien bevestigd, vernietigt de informatie de zogenaamde ‘vastgelegde’ wetenschappelijke basis waarvan de command-and-control Net Zero politieke agenda afhangt.

Demetris Koutsoyiannis en Zbigniew Kundzewicz analyseerden de temperatuurveranderingen en CO2-groeisnelheden van 1980 tot 2019 uit algemeen beschikbare bronnen, en ontdekten dat de CO2-waarden ongeveer zes maanden achterbleven bij de temperatuur. Het voor de hand liggende punt wordt gemaakt dat bij een poging om causaliteit te bewijzen – zoals klimaatalarmisten doen door te beweren dat temperatuurstijgingen het gevolg zijn van stijgingen van door de mens veroorzaakte CO2 – de oorzaak niet kan achterblijven bij het effect.

De onderzochte periode wordt weergegeven door de onderstaande grafiek, die de gestage stijging van de CO2 en de niet zo gestage stijging van de mondiale temperatuur vanaf 1980 volgt.

Op het eerste gezicht stijgen beide lijnen en lijken ze gecorreleerd te zijn. Maar zoals we in eerdere Daily Skeptic-artikelen hebben gezien, toont het UAH-satellietrecord de twee lange pauzes die het recente temperatuurrecord hebben gekenmerkt. De twee professoren merken op dat het grillige gedrag van de temperatuurlijn contrasteert met de vloeiende trend van CO2. Uit deze grafiek suggereren de auteurs dat het “onmogelijk lijkt om causaliteit af te leiden”.

De wetenschappers zijn niet de enige onderzoekers die moeite hebben om bewijs te vinden om het idee te ondersteunen dat koolstofdioxide – door de mens veroorzaakt of anderszins – de wereldwijde klimaatthermostaatknop is. In 2015 ontdekte een groep wetenschappers onder leiding van professor Ole Humlum van de Universiteit van Oslo een vergelijkbare maandelijkse vertraging tussen CO2 en temperatuur. Nogmaals, met behulp van een selectie van algemeen beschikbare datasets voor de periode 1980 tot 2011, ontdekten de onderzoekers dat veranderingen in CO2 altijd achterblijven bij temperatuurveranderingen. De vertraging was ongeveer 9-10 maanden voor de mondiale oppervlakteluchttemperaturen en ongeveer negen maanden voor lagere troposfeertemperaturen.

Discussie over de klimaatrol van CO2 in de atmosfeer is grotendeels verdwenen in de reguliere media, op de valse grond dat de wetenschap vaststaat. Bij de BBC is het debat over het onderwerp bijvoorbeeld min of meer verboden. Mensen produceren slechts 4% van de jaarlijkse CO2 die in de atmosfeer terechtkomt, en als wordt gezien dat dit weinig effect heeft op het veranderen van het klimaat, verdampt de reden om door te gaan met een verwoestend Net Zero-beleid. Triljoenen dollars voor groene subsidies, ontwikkelingswerk en academische beurzen, samen met enorme aantallen banen en talloze deugdzame meningen en reputaties, suggereren dat een volledig begrip enige tijd kan vergen.

Zoals we hebben gezien, is de klimaatrol van CO2 in veel wetenschappelijke kringen nog steeds onderwerp van actief debat. Niemand twijfelt eraan dat het gas opwarmende eigenschappen heeft, maar professor William Happer van Princeton suggereert dat CO2 “verzadigd” raakt zodra het een bepaald niveau bereikt. Hij wijst op de rol van het infraroodspectrum en stelt dat de meeste, zo niet alle, warmte die zal worden opgesloten, al is uitgestraald door de CO2-moleculen die gelijkmatig in de huidige atmosfeer zijn verdeeld. Natuurlijk is Happers onderzoek onderwerp van discussie met andere eminente wetenschappers, maar het zou helpen verklaren waarom er zo weinig automatisch verband tussen CO2 en temperatuur kan worden gedetecteerd in de huidige, historische en paleoklimaatrecords.

Laten we teruggaan in de tijd naar het paleoverslag en kijken welk bewijs er is voor verbanden tussen CO2 en temperatuur. In een essay dat in 2014 op de klimaatwetenschapssite Watts Up With That werd gepubliceerd, werd verwezen naar het baanbrekende artikel over de Vostok Ice Core, Petit et al (1999). Dit onderzocht de chemische signalen in een ijskern van Antarctica die 422.766 jaar sneeuwophoping vertegenwoordigde, en hieruit werd geconcludeerd dat CO2 tijdens het begin van ijstijden duizenden jaren achterblijft bij de temperatuur. Dit suggereert natuurlijk dat CO2 op deze momenten weinig invloed heeft op de temperatuurverandering. De thermostaatknop is uitgeschakeld.

Van rechts naar links gelezen, laat de bovenstaande grafiek duidelijk zien dat de temperatuurdaling tot glaciale omstandigheden ongeveer 120.000 jaar geleden niet gepaard ging met een onmiddellijke CO2-daling. Er zijn vergelijkbare vertragingen van ongeveer 8.000 jaar in andere glaciale cycli die 450.000 jaar teruggaan. Het essay concludeerde dat geochemische cycli het onvermijdelijk maakten dat CO2 en methaan correleren met temperatuur, maar het was “totaal ongeldig” om deze relatie te gebruiken als bewijs dat CO2 verantwoordelijk was voor het dwingen van het klimaat.

En tot slot, laten we eens kijken naar het record dat teruggaat tot het begin van het leven op aarde.

In dit tijdsbestek verdwijnen de maandelijkse vertragingen in het huidige record duidelijk, evenals de duizenden jaren ontkoppeling in het historische ijskernbewijs. Maar nogmaals, waar is de link? Enorme variaties over miljoenen jaren worden waargenomen. Op dit moment bevindt de aarde zich in een koudere periode met langdurige CO2-denudatie. Een beetje meer van beide zou zelfs nuttig kunnen zijn.

Bronnen: The Daily Sceptic