De wereldwijde vraag naar kobalt steeg enorm met de komst van mobiele telefoons en laptops. Het explodeerde met de komst van elektrische voertuigen en schiet nu omhoog samen met EV-mandaten en subsidies van de overheid. Cobalt verbetert de batterijprestaties, vergroot het rijbereik en vermindert brandrisico’s.

De vraag zal stratosferische hoogten bereiken als regeringen geobsedeerd blijven door klimaatverandering en Net Zero. Staten en naties zouden moeten overstappen op elektrische auto’s, vrachtwagens, bussen en tractoren;  de opwekking van elektriciteit uit kolen en gas stoppen; het ombouwen van gasovens, boilers en fornuizen naar elektriciteit; en alternatieve energie leveren voor windstille, zonloze periodes. De opwekking van elektriciteit zou verdrie of verviervoudigen.

Weersafhankelijke windturbines en zonnepanelen zouden miljarden batterijmodules nodig hebben om elektriciteitsnetten te stabiliseren en black-outs te voorkomen telkens wanneer wind en zonneschijn niet samenwerken.

Al die Net Zero-transformatieapparatuur – plus transmissielijnen, onderstations en transformatoren – zullen miljarden tonnen kobalt, lithium, koper, nikkel, grafiet, ijzer, aluminium, zeldzame aardmetalen en andere grondstoffen nodig hebben op een schaal die ongekend is in de menselijke geschiedenis. Dat vereist mijnbouw, ertsverwerking, productie, landverstoring en vervuiling op even ongekende niveaus.

Alleen al voor de eerste tranche van Amerikaanse offshore windturbines van president Biden (30.000 megawatt tegen 2030) is zo’n 110.000 ton koper nodig, alleen al voor de turbines. Transmissielijnen, transformatoren en batterijen zijn extra. Op basis van de gemiddelde wereldwijde ertsconcentraties zou voor het verkrijgen van dat koper 40.000.000 ton oppervlaktegesteente (deklaag) en 25.000.000 ton kopererts moeten worden gewonnen.

Maar die 2.500 turbines van 12 megawatt en 800 voet hoog zouden nauwelijks genoeg elektriciteit leveren om de staat New York op een hete zomerdag van stroom te voorzien, als de wind waait en voordat de Net Zero-mandaten van start gaan.

De regering Biden is echter tegen mijnbouw in de Verenigde Staten – zelfs voor essentiële Net Zero-materialen; zelfs onder strikte Amerikaanse voorschriften inzake vervuiling, veiligheid op de werkplek en landaanwinning met mijnen. De verblinde minister van Binnenlandse Zaken van de president heeft zijn veto uitgesproken over de mijnbouw voor materialen in Alaska, Minnesota en bijna overal waar kritieke metalen en mineralen kunnen worden gevonden.

De regering is gefocust op het beëindigen van de “klimaatcrisis” door over te schakelen op “schone” energie. Het heeft er weinig moeite mee om de broodnodige materialen uit het buitenland, voornamelijk China, te importeren – ongeacht de economische, defensie-, nationale veiligheid-, ecologische of mensenrechtenimplicaties. Het wil gewoon de vuile aspecten van “schone” energie ver weg en uit het zicht.

De mijnbouw van kobalt brengt onvoorstelbare verschrikkingen met zich mee. Cobalt Red, door Nottingham University universitair hoofddocent moderne slavernij Siddharth Kara, legt de ondraaglijke realiteit bloot die Stop Oil- en Net Zero-campagnevoerders proberen begraven te houden – samen met de lichamen van ouders en kinderen die zijn omgekomen in instortingen of die langzaam en pijnlijk sterven nadat ze zijn vermoord. verminkt of vergiftigd in kobaltmijnen.

Professor Kara maakte meerdere reizen naar de Democratische Republiek Congo, waarbij hij zijn gezondheid en leven op het spel zette om de toestand van wanhopige Afrikanen vast te leggen in een regio die 72% van ‘s werelds bekende voorraad kobalt bevat. Hij schat dat 70% van dit kobalt (de helft van de totale voorraad in de wereld) een zekere mate van kinderarbeid betreft, terwijl een groot deel van de rest bijna-slavenarbeid betreft.

De eens zo groene zuidoostelijke hoek van de DRC herbergt de grootste, meest toegankelijke kobaltertsafzettingen van de hoogste kwaliteit die op aarde bekend zijn. Voor EV-kopers, Net Zero-liefhebbers en zakelijke en overheidselites is het land gezegend met kobalt afgewisseld met koper, andere Net Zero-metalen, uranium, chroom, goud en zilver. Voor degenen die aan de onderkant van de Congolese voedselketen zwoegen, is het land vervloekt met die metalen.

In de mijnen in de DRC “wordt arbeid per cent gewaardeerd, het leven nauwelijks”, zegt Kara. Mijnwerkers in de grote industriële mijnen krijgen enigszins fatsoenlijke arbeidsomstandigheden, medische zorg en loon (misschien $ 10 per dag).

Maar bijna een derde van het Congolese kobalt wordt uit de aarde gewonnen door ambachtelijke mijnwerkers: mannen en vrouwen, en jongens en meisjes vanaf zes jaar. Zij en hun families leven en werken in een boomloos ‘hellandschap van kraters en tunnels waar maniakken met geweren patrouilleren’.

Schadelijke gaswolken doordringen lucht die zelfs baby’s moeten inademen. Gezinnen vissen, spelen en baden in – en drinken uit – rivieren en meren die verontreinigd zijn met metalen en industriële chemicaliën.

Ze zwoegen tien tot twaalf uur per dag in zinderende hitte en giftige modder, water en stof, in enorme putten van honderden meters diep – hakkend in rotswanden en in lange, smalle tunnels die met angstaanjagende frequentie instorten. Gewonde mijnwerkers kunnen eerste medische zorg krijgen; dan niets.

In sommige gebieden zijn hun kleding en huid bedekt met mosterdkleurig stof – gedroogd zwavelzuur van de verwerking van de ertsen. Bijna overal nemen borst-, nier- en longkanker toe, omdat volwassenen, kinderen en baby’s constant worden blootgesteld aan zware metalen en uranium in alles om hen heen. Hoge loodniveaus veroorzaken permanente neurologische schade.

De 15-jarige Muteba strompelde op krukken, zijn verbrijzelde, verminkte benen bungelend onder zijn magere middel. Hij was de enige overlevende van een instorting waarbij zijn broer en zes anderen levend werden begraven. De 16-jarige Makano viel in een kuil, brak en verwondde zijn been en heup, en bleef achter met een etterende, geïnfecteerde wond die wanhopig antibiotica en medische hulp nodig had die hij waarschijnlijk niet zou krijgen.

Er zijn er nog duizenden zoals zij – verminkt, verlamd, misvormd of dood.

“Redelijk leven” loon? Mannelijke ambachtelijke mijnwerkers ontvangen ongeveer $ 2-4 per dag – voor een output die kan oplopen tot twee zakken van 40 kilo heterogeniet kobalterts. Vrouwen en kinderen krijgen meestal de helft betaald, ongeacht hoeveel ze produceren of de zuiverheid van het erts dat ze ontginnen.

Degenen die mijnopzieners ongehoorzaam zijn, kunnen “maximaal twee dagen worden opgesloten in een zeecontainer zonder voedsel of water”. Bij Kanina werden twee jongens die probeerden meer dan het gebruikelijke schijntje te krijgen voor hun zakken van 65 pond erts, neergeschoten – vermoord – door bewakers.

“Hier is het beter om niet geboren te worden”, klaagde een moeder. Een mijnwerker dacht na: “Hier werken we in ons graf.” Natuurlijk zijn we bang voor de gevaren, zei een ander, “maar als we niet werken, eten we niet.”

En nog steeds vertellen mijnbouw-, technologie- en EV-bedrijven, ESG-investeringsfirma’s, politici en klimaatfanaten ons dat ze “verantwoorde inkoop” van Net Zero-toeleveringsketens, goede lonen, veilige werkomgevingen en preventie van kinderarbeid en slavernij eisen en waarborgen. Wat een onverschillige, egoïstische fraude.

Geen enkele koper uit de DRC weet of interesseert het waar een hoeveelheid kobalterts vandaan kwam, onder welke omstandigheden het werd gedolven, of het door kinderen werd opgegraven. De hele markt is ontworpen om ertsen te verzamelen en te mengen uit formele industriële mijnen en legale of illegale ambachtelijke operaties – waardoor het onmogelijk is om bronnen te traceren of te zeggen of er kindslaven of wrede milities bij betrokken waren.

Minstens één marktplaats is een afgelegen nachtelijke operatie die geen ander doel kan hebben “dan ambachtelijk gedolven kobalt wit te wassen in de formele toeleveringsketen, geheel volgens onze mening.” Elke gemengde lading erts wordt vervolgens in zuurbaden gegooid voor eerste verwerking – voordat het het land uit wordt gestuurd, meestal naar China.

We horen veel over herstelbetalingen voor afstammelingen van Amerikaanse slaven – maar weinig over herstelbetalingen voor indianen, en niets over het compenseren van deze moderne slaven.

Evenmin horen we van miljardairs als Bill Gates, John Kerry, Mark Zuckerberg, George Soros en Michael Bloomberg. Ze financieren rijkelijk campagnes voor “klimaatcrisis” en “schone energie”. Hebben ze een dubbeltje uitgegeven om fatsoenlijke lonen, werkomstandigheden, levensstandaard en medische zorg te bieden aan de Congolese mijnwerkers?

Deze mensenrechtenkwesties zouden bovenaan hun liefdadigheidsgiften moeten staan – en de agenda voor iedereen die de klimaatcrisis, ESG, Net Zero en batterijen promoot, met name president Biden, senator Sheldon Whitehouse en VN-secretaris-generaal Antonio Guterres.

Paul Driessen is senior beleidsadviseur voor het Committee For A Constructive Tomorrow (www.CFACT.org) en auteur van boeken en artikelen over energie, klimaatverandering, milieubeleid en mensenrechten.

Bronnen: Watts Up with That