Luister naar dit Artikel

Jacinda Ardern is misschien niet langer premier van Nieuw-Zeeland, maar ze was terug bij de Verenigde Naties en zette haar oproep tot internationale censuur voort. Ardern is nu een van de leidende figuren ter wereld tegen de vrijheid van meningsuiting en blijft steun krijgen van politieke en academische instellingen. In haar laatste aanval op de vrijheid van meningsuiting heeft Ardean de vrijheid van meningsuiting uitgeroepen tot een virtueel oorlogswapen. Ze eist dat de wereld zich bij haar aansluit in de strijd tegen de vrijheid van meningsuiting als onderdeel van haar eigen oorlog tegen ‘desinformatie’ en ‘misinformatie’. Haar opvattingen werden uiteraard niet alleen enthousiast omarmd door autoritaire landen, maar ook door de regering en de academische elite.

In haar toespraak merkt ze op dat we niet kunnen toestaan dat de vrijheid van meningsuiting de strijd tegen zaken als klimaatverandering in de weg staat. Ze merkt op dat ze de oorlog tegen klimaatverandering niet kunnen winnen als mensen hen niet geloven over het onderliggende probleem. De oplossing is om degenen met tegengestelde opvattingen het zwijgen op te leggen. Zo simpel is het.

Former New Zealand Prime Minister Jacinda Ardern says free speech is a weapon of war, and censorship is necessary to protect free speech. pic.twitter.com/O8jQMtNs55

— illuminatibot (@iluminatibot) September 19, 2023

Terwijl sommigen van ons haar opvattingen hebben afgedaan als een aanval op de vrije meningsuiting, haastte Harvard zich om haar niet één maar twee beurzen te geven. Terwijl de gemeenschap van de vrijheid van meningsuiting haar aan de kaak stelde vanwege de niet-aflatende aanvallen op dit mensenrecht, prees Harvard haar voor ‘sterk en empathisch politiek leiderschap’ en schakelde haar specifiek in om te helpen ‘de standaarden voor de inhoud en de verantwoordelijkheid van het platform voor extremistische online-inhoud’ te verbeteren.

Ik heb eigenlijk geen bezwaar tegen de opname van Ardern als Harvard-fellow. Ze is een voormalige wereldleider die de beweging tegen de vrijheid van meningsuiting leidt. Het is een visie die studenten in overweging moeten nemen als ze naar deze controverses kijken. Harvard heeft haar standpunten echter verkondigd zonder erkenning van haar extreme antagonisme ten opzichte van de principes van de vrijheid van meningsuiting. Er is ook weinig tegenwicht op de school, waarbij leerlingen de vrijheid van meningsuiting als mensenrecht steunen. Integendeel, Harvard (dat op de laatste plaats staat in het recente onderzoek naar de vrijheid van meningsuiting) is een virtueel uitwisselingscentrum geworden voor academici en voorstanders van anti-vrijheid van meningsuiting.

Vrije meningsuiting wordt nu algemeen op campussen als schadelijk beschouwd. In plaats van dat het recht ons definieert, wordt het behandeld als een existentiële bedreiging.

Wat zo huiveringwekkend is, is om Ardean haar trouw aan de vrijheid van meningsuiting te horen uiten, terwijl ze de naties van de wereld oproept om deze ernstig in te perken om te voorkomen dat mensen hun beleid en prioriteiten ondermijnen. Ze blijft het ‘empathische’ gezicht van rauwe censuur en intolerantie. Ze is nu de virtuele ambassadeur in het algemeen voor de mondiale regulering en criminalisering van meningsuiting.

Bronnen: jonathanturley.org