Luister naar dit Artikel

De geloofwaardigheid van het rampenverslaafde Intergouvernementeel Panel voor klimaatverandering (IPCC) heeft een flinke deuk gekregen met recent gepubliceerd onderzoek waaruit blijkt dat 42% van zijn klimaatscenario’s berust op onwaarschijnlijke toekomstige temperatuurstijgingen waarvan zelfs de door de VN gefinancierde instantie gelooft dat die van “lage waarschijnlijkheid” zijn. Het onderzoek merkt op dat de IPCC-erkenning van onwaarschijnlijkheid “diep begraven” is in de volledige Sixth Assessment Reports (AR6), en “waarschijnlijk niet zal worden gelezen door de beleidsmakers”. De auteurs merken op dat belangrijke delen van het volledige IPCC-werk deze onwaarschijnlijke beweringen benadrukken, “welke die delen van het rapport mogelijk ongeldig maken”.

Klimaat- en emissieschets SSP5-8.5 gaat uit van een stijging van ongeveer 5°C tegen het einde van de eeuw. Het stond altijd enigszins los van de realiteit en heeft lang de doodsteek gekregen, aangezien de opwarming van de aarde zo’n 25 jaar geleden op stoom kwam. Zelfs de klimaatalarmist Zeke Hausfather is niet onder de indruk, en zijn commentaar is rechts in de grafiek hieronder te zien. Afgezien van de kleine natuurlijke boost van een zeer krachtige EL Niño-oscillatie rond 2016, is de opwarming in twee decennia niet meer dan 0,1°C. Desalniettemin geeft SSP5-8.5 geloof aan 42% van het werk van het IPCC in AR6.

De auteurs zijn vernietigend over veel van het werk van het IPCC. Naast het benadrukken van worstcase scenario’s, herschrijft het de klimaatgeschiedenis, heeft het een “enorme voorkeur” voor slecht nieuws tegen goed nieuws, en houdt het het goede nieuws buiten de wijd verspreide Samenvatting voor Beleidsmakers (SPM). Een opmerkelijke tegenstrijdigheid betreft overstromingen, waar het AR6 IPCC-rapport met “weinig vertrouwen” stelt dat mensen eraan hebben bijgedragen, terwijl de Samenvatting voor beleidsmakers het tegenovergestelde promoot, waarin staat dat menselijke invloed “samengestelde” overstromingen heeft doen toenemen.

Er zijn al geruime tijd zorgen over SPM’s, die zijn geschreven door regeringsfunctionarissen en die door alle betrokken politieke partijen moeten worden goedgekeurd. Vorig jaar schreef de gepensioneerde natuurkundige Dr. Ralph Alexander een verhelderend artikel dat liet zien hoe de wetenschap in de IPCC-rapporten werd verdraaid om in een politiek verhaal te passen via de bijbehorende SPM. Verdere spin werd vervolgens toegevoegd aan persberichten, die naar behoren als feit worden gerapporteerd door onnieuwsgierige reguliere media.

Klimaatherstelbetalingen worden momenteel opgehitst als een belangrijk politiek vraagstuk. In 2020 werd een overzichtsartikel gepubliceerd waaruit bleek dat 52 van de 53 collegiaal getoetste artikelen over ‘genormaliseerde rampenverliezen’ geen toename zagen van de schade die kan worden toegeschreven aan klimaatverandering. Het IPCC zou de enige krant hebben benadrukt die een toename van de verliezen claimde. Volgens de auteurs is dat artikel gebrekkig, “maar het feit dat het IPCC kersen heeft geplukt, suggereert dat het zijn conclusies onweerstaanbaar vond”.

Het kritische rapport is een substantieel en forensisch onderzoek van de ‘vaste’ wetenschap die is overgeleverd door de VN, en is getiteld The Frozen Climate Views of the IPCC. Het telt 180 pagina’s, is geschreven door enkele van ‘s werelds meest vooraanstaande klimaatwetenschappers en wordt uitgegeven door de Clintel Foundation. Het werk gaat in op het onlangs afgeronde AR6-project, dat bestaat uit drie werkgroeprapporten, een synthese en verschillende SPM’s. Vorig jaar trok Clintel’s World Climate Declaration, ondertekend door vele wetenschappers onder leiding van de Nobelprijswinnaar voor natuurkunde, professor Ivar Giaever, een enorm publiek op sociale media, met de verklaring dat er geen klimaatnoodtoestand is. In de Verklaring staat dat klimaatwetenschap is verworden tot een discussie op basis van overtuigingen, niet op gedegen, zelfkritische wetenschap.

Staan we op een splitsing, vraag het dan aan twee van de auteurs van het rapport. Zullen de VN, het IPCC en politici eindelijk beseffen dat hun 50 jaar oude antropogene opwarmingshypothese achterhaald is, en de nieuwe natuurlijke opwarmingskrachten die in de afgelopen 30 jaar zijn ontdekt in hun werk en projecties opnemen? Het huidige gebrek aan zekerheid over het effect van een aantal gassen in de atmosfeer zou net zo onzeker zijn als in 1979. Het is een teken dat de hypothese een belangrijk onderdeel of proces mist.

Een beruchte bewering van het IPCC is dat “wereldwijde temperaturen in de afgelopen 125.000 jaar waarschijnlijk nooit eerder zijn voorgekomen”. Deze verklaring vernietigt het Holocene Thermal Maximum van ongeveer 9.800-5.700 jaar geleden, waar er substantieel bewijs is dat de temperaturen in veel delen van de wereld vaak hoger waren dan nu. Het IPCC beweert dat de huidige opwarming ongekend is in de afgelopen 2.000 of zelfs 125.000 jaar ” op zijn zachtst gezegd niet overtuigend zijn”, zeggen de auteurs. In dit geval lijkt het IPCC te handelen als het Ministerie van Waarheid van George Orwell door de klimaatgeschiedenis van de aarde te herschrijven.

Wat betreft zeestijgingen bestaat er duidelijk argwaan over de conclusies die over de hele wereld zijn getrokken en op steeds alarmerendere toon worden gepromoot. AR6 stelt dat de zeespiegelstijging versnelt, maar “het bewijs hiervoor is nogal mager”. Getijdenmetermetingen zouden “opmerkelijk lineair gedrag gedurende meer dan een eeuw” vertonen. Er wordt gezegd dat het IPCC zijn recente “versnelling” verwart met multidecadale variabiliteit, met name het effect van de Atlantische multidecadale oscillatie. Dit zou in de komende 20 jaar duidelijk moeten worden, en het is “voorbarig om te beweren dat er een versnelling van de zeespiegelstijging is”. Al ‘kokende oceanen’ Gore is een bekende IPCC-hystericus, geholpen door de suggestie van een stijging van de warmte-inhoud van de oceaan met 500 zettajoule sinds het begin van de 19e eeuw. De oceaan is sinds die tijd een beetje opgewarmd toen de aarde herstelde van de kleine ijstijd. De 500 zettajoule is een verandering van 0,03% in de wereldwijde energie-inhoud van de oceaan. “Het IPCC vermeed het geven van deze belangrijke achtergrondinformatie”, merken de auteurs op.

Ze concluderen dat de meeste van de recente rapporten die door het IPCC zijn gepubliceerd “in de loop van de tijd steeds slechter zijn geworden in kwaliteit en vooringenomenheid hebben vergroot, zoals duidelijk is voor iedereen die ze allemaal heeft gelezen”. Geen eerlijke beoordeling van AR6 zou concluderen dat het eerlijk en onbevooroordeeld is – integendeel, voegen ze eraan toe.

Dit opmerkelijke rapport bevat een schat aan klimaatwetenschap, waarvan het meeste verborgen is gehouden door de reguliere academische wereld en de media. Het zal waarschijnlijk bijdragen aan het groeiende debat over de politieke rol die de IPCC-operatie nu speelt bij het promoten van de collectivistische Net Zero-agenda. Het opvoeren van extreme klimaatprognoses wordt door de meeste media zonder meer geaccepteerd. Zonder klimaatcrisis is er geen legitimiteit voor politieke verandering. De klimaatwetenschapper Dr. Judith Curry merkte onlangs op dat de klimaatpaniek van de VN “meer politiek dan wetenschap is”. De afwezigheid van bewijs is vervangen door computermodellen die op lachwekkende wijze individuele weersomstandigheden toeschrijven aan door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Zoals het Clintel-rapport laat zien, wordt er fel vastgehouden aan onwaarschijnlijke scenario’s die fantasievolle stijgingen van de temperatuur op korte termijn voorspellen, hoewel niemand er echt meer in gelooft.

Maar dan gaat het eigenlijk niet meer om wetenschap, toch? Onlangs publiceerde de Guardian een lang artikel van haar Amerikaanse correspondent Rebecca Solnit waarin werd opgeroepen tot het winnen van de populaire verbeelding door nieuwe verhalen over het klimaat te verstrekken. Wat zij ‘klimaatontkenning’ noemde, werd bestreden door verhalen over ‘klimaatgedreven catastrofes’ die werden gepromoot door activisten en journalisten. Volgens Solnit betekent het erkennen van de realiteit van de klimaatcrisis dat de vrijheid van het individu wordt beperkt, “in naam van het welzijn van het collectief”.

Bronnen: The Daily Sceptic