Luister naar dit Artikel

Dit is een transcriptie van de toespraak die Nathaniel St. Clair op 22 december hield tijdens een wake voor het overweldigende aantal journalisten die sinds 7 oktober in Gaza zijn vermoord. Het werd gehouden voor het hoofdkwartier van The Oregonian, een publicatie die, net als veel reguliere media, ervoor heeft gekozen te zwijgen te midden van de ongekende aanvallen van hun collega’s. Ten tijde van de toespraak werd bevestigd dat 96 journalisten dood waren, en tragisch genoeg is dat aantal nu de 100 gepasseerd. Elk verlies vertegenwoordigt een ernstige schending van het internationaal recht.

Mijn naam is Nathaniel St. Clair en ik werk al meer dan tien jaar voor CounterPunch, een onafhankelijke mediapublicatie. En hoewel ik aarzel om mezelf journalist te noemen, heb ik het voorrecht gehad het werk van honderden mensen uit de hele VS en de hele wereld te redigeren en te publiceren. Ik ken dus heel goed het soort mensen dat zich inzet voor dit onmisbare beroep. En wauw, de ernst van hun werk voelt krachtiger dan ooit. Het lijkt zeker gevaarlijker.

In Palestina zijn in minder dan drie maanden bijna honderd journalisten vermoord. En dat is niet toevallig. Het is geen bijkomende schade. Het waren geen menselijke schilden. De meeste waren doelbewust het doelwit.
Hun overtreding: het blootleggen van het bedrog achter de propaganda die door de Israëlische regering, onze eigen regering, onze president en de reguliere media, waarvan velen niet als journalisten functioneren, aan de kaak worden gesteld.
In plaats daarvan fungeren ze als stenografen voor de staat, voor het militair-industriële complex. Die enorm profiteert van deze slachting, en erop rekent dat mensen er niet op voorbereid zijn en er onverschillig tegenover staan.

Welnu, echte journalisten voorkomen dat, omdat de echte journalisten de macht trotseren, tegenover de oorlogsmachine staan en moedig haar misdaden documenteren. Documentatie van de dagelijkse verschrikkingen die neerdalen op miljoenen burgers die vastzitten op een klein stukje land.

Dus de machtigen willen dat deze journalisten op alle mogelijke manieren het zwijgen worden opgelegd, omdat ze zelf zeer machtig blijken te zijn. Ik ben door de jaren heen naar veel betogingen voor Palestina geweest, en ik heb nog nooit de vloedgolf gezien zoals we die nu zien.

Ik heb vrienden die zelden over politiek willen praten, en me nu alles vragen over Israël en Palestina en Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en ik vraag ze terug: “Waarom? Waarom kan het jou nu schelen?” Het is bijna altijd te danken aan een Palestijnse journalist die ze op sociale media ontdekten, die ze leuk vonden en die hen een eerste glimp gaf van wat er werkelijk aan de hand is.

En dat is de reden waarom het Israëlische leger, met de zegen van de Verenigde Staten, bijna honderd journalisten heeft vermoord. Omdat deze momentopnamen van de werkelijkheid aan kracht winnen en de publieke perceptie van deze vreselijke humanitaire crisis hervormen op manieren waar de machtigen niet bekend mee zijn en waar ze bang voor zijn.

We moeten dus verantwoordelijkheid eisen voor de dood van deze journalisten, naast die van talloze onschuldigen, en niet alleen als een wettelijke verplichting; maar als een moreel imperatief.

En we moeten hun werk voortzetten, om hun strijd voort te zetten, met hun pen, hun toetsenbord, hun camera, hun microfoon en hun onbevreesdheid in ons voortdurende streven naar waarheid en verantwoordelijkheid.

Ik ga nu afsluiten met een citaat van een journalistieke gigant, I.F. Steen, die zei:
“De enige soorten gevechten die de moeite waard zijn om te vechten, zijn de gevechten die je gaat verliezen omdat iemand ze moet bestrijden en verliezen en verliezen en verliezen… totdat op een dag iemand die net als jij gelooft… wint.”
Ik denk dat die dag voor de Palestijnen aan de horizon ligt. Voor een groot deel dankzij het werk dat deze moedige journalisten hebben verricht.

Wapenstilstand nu! Beëindig de bezetting. En vergeet nooit de mensen die zijn vermoord omdat ze ons een glimp van de waarheid hebben gegeven.

Bronnen: CounterPunch