Het politieonderzoek naar de cabaretier is begonnen, maar zijn carrière is dood, ongeacht of hij schuldig wordt bevonden of niet

De vervolging door de #MeToo-beweging van beroemdheid en acteur Russell Brand is de afgelopen week op voorspelbare wijze geïntensiveerd.

De London Metropolitan Police en de Thames Valley Police zijn nu afzonderlijke formele onderzoeken gestart naar verschillende klachten die tegen Brand zijn ingediend. Dit is geen verrassing, aangezien de politie klagers enthousiast uitnodigde om zich te melden – en zodra een #MeToo-doelwit is geïdentificeerd, zal er zeker een reeks nieuwe klachten naar voren komen.

Londense winkeliers – die momenteel proberen het hoofd te bieden aan een epidemie van door bendes georganiseerde winkeldiefstallen, veroorzaakt door de weigering van de politie om dergelijke misdaden te onderzoeken als er minder dan £200 pond mee gemoeid is – moeten verbaasd zijn over de heel andere aanpak die de politie heeft gevolgd bij de historische klachten, waarvan vele triviaal, tegen Brand.

De politie is echter al jaren ideologische gevangene van de #MeToo-beweging, en het lijkt nu onvermijdelijk dat er uiteindelijk strafrechtelijke aanklachten tegen Brand zullen worden ingediend.

De Britse politieke elite heeft er, niet verrassend, de afgelopen dagen ook voor gekozen om mee te doen aan de aanval op Brand. Dame Caroline Dineage, conservatief parlementslid, voormalig minister en voorzitter van de commissie Cultuur, Media en Sport, heeft naar online videoplatforms Rumble en TikTok – waarop Brand podcasts levert – geschreven met het verzoek hem te ‘de-platformen’, waardoor hij wordt beroofd van zijn belangrijkste bron van inkomsten.

Dineage is een bekende #MeToo-krijger die de beweging in het verleden met onderscheiding heeft gediend. In 2022 beweerde ze dat het Britse parlement een broeinest van ‘ongepast gedrag’ was en dat een niet nader genoemde oppositiepoliticus haar bij één gelegenheid een ‘ongemakkelijk’ gevoel had gegeven. Geen wonder dat Dame Caroline verontwaardigd was over de vermeende seksuele indiscreties van Brand.

Het is de verdienste van Rumble, dat weigerde te buigen voor het verzoek van de gewaardeerde Dame en omschreef het als ‘verontrustend, zeer ongepast en gevaarlijk’. Rumble legde vervolgens een verklaring af waarin hij zei dat het “immuun was tegen de ‘cancel culture” en bevestigde zijn toewijding aan “een internet waar niemand willekeurig dicteert welke ideeën niet kunnen worden gehoord, of welke burgers wel of niet recht hebben op een platform.”

Als gevolg hiervan stopten een aantal grote bedrijven, waaronder Burger King, Asos, the Barbican en Hello Fresh, onmiddellijk met adverteren op Rumble.

Rumble heeft een echt democratisch standpunt ingenomen door zijn abonnees te laten beslissen of ze Brand willen blijven steunen door zijn podcasts te blijven bekijken.

Het principiële standpunt van Rumble is echter eerder uitzondering dan regel. YouTube heeft het account van Brand gedemonetiseerd, en de BBC en Channel 4, al jaren werkgevers en promotors van Brand, hebben alle programma’s met Brand uit hun online archieven verwijderd.

Dit is uit eerbied voor de wraakzuchtige en irrationele eis van de #MeToo-beweging dat een vermeende dader niet alleen in het heden wordt vernietigd, maar ook volledig uit de geschiedenis wordt gewist – wat enigszins doet denken aan Stalins uitwissing van Trotski, zij het op een meer triviale schaal.

De politieke, bedrijfs- en media-elites in het Westen weten zeker hoe ze moeten samenwerken om de vernietiging van een #MeToo-doelwit tot stand te brengen.

Je zou je kunnen afvragen waarom – in een zogenaamd liberaal-democratische samenleving die beweert te geloven in de vrijheid van meningsuiting, het vermoeden van onschuld en de rechtsstaat – politici, reguliere mediaorganisaties en grote bedrijven deze principes zo enthousiast overtreden om prominente doelwitten als Brand te vernietigen. .

Het antwoord op die vraag ligt voor de hand. Zogenaamde liberaal-democratische samenlevingen in het Westen zijn niet langer liberaal of democratisch in enige betekenisvolle zin – en de elites die hen regeren zijn fundamenteel gekant tegen liberaal-democratische waarden.

De #MeToo-beweging is slechts een van de verschillende ideologieën die deze elites aanhangen – andere omvatten identiteitspolitiek, zogenaamde transgenderrechten en catastrofale klimaatverandering – die allemaal een felle antiliberale en antidemocratische vijandigheid delen.

Brand blijft de aantijgingen tegen hem zo goed mogelijk ontkennen, aangezien veel van de beschuldigingen geen specificiteit hebben en ze allemaal anoniem zijn geuit.

In tegenstelling tot sommige #MeToo-doelen die capituleren en akelige excuses aanbieden voor hun vermeende overtredingen, lijkt Brand vastbesloten om de strijd aan te gaan met de #MeToo-campagne die hem heeft overspoeld, in de zielige hoop op het behoud van wat er nog over is van hun carrière.

Uiteindelijk is het beste waar Brand op kan hopen echter dat hij zichzelf met succes kan verdedigen in elke strafrechtelijke procedure die tegen hem wordt aangespannen – maar zelfs als hij dat doet, zullen zijn reputatie en carrière aan flarden blijven.

Dit werd vorige week dramatisch bevestigd in Australië toen een prominente internationale Sri Lankaanse cricketspeler, Dunuska Gunathilaka, door een rechtbank in Sydney werd vrijgesproken van een aanklacht wegens verkrachting – nadat deze het doelwit was geweest van een klassieke #MeToo-campagne.

Eind vorig jaar, aan het einde van de tournee van het Sri Lankaanse cricketteam, werd Gunathilaka door de politie beschuldigd van verkrachting toen hij op het punt stond aan boord van een vliegtuig te stappen en naar huis terug te keren naar Sri Lanka.

Het feit dat hij was aangeklaagd, werd naar journalisten gelekt, en in de media verschenen lugubere verhalen op de voorpagina waarin de vermeende verkrachting werd beschreven. Het cricketcontract van Gunathilaka werd onmiddellijk opgezegd en hij werd gedwongen in Australië te blijven totdat zijn proces vorige week, zo’n tien maanden later, werd afgerond.

Als gevolg van de wijdverbreide wellustige publiciteit die aan de zaak werd gegeven, vond het proces van Gunathilaka alleen voor een rechter plaats; hem werd feitelijk het recht op een juryrechtspraak ontzegd.

Tijdens het proces kwamen de feitelijke feiten rond de vermeende verkrachting aan het licht. Klager en cricketspeler ontmoetten elkaar op de datingsite Tinder, spraken af voor een drankje en diner en reisden vervolgens per veerboot terug naar het huis van klager. Bewakingscamera’s legden deze gebeurtenissen vast en de rechter, rechter Sarah Huggett, ontdekte dat “de sfeer die door deze video’s werd vastgelegd ontspannen, vrolijk en speels leek.”

Na een drankje in haar woonkamer nodigde klaagster de cricketspeler uit in haar slaapkamer. Ze hadden toen seks. De cricketspeler keerde daarna terug naar zijn hotel.

Een paar dagen later stapte de klager naar de politie en werd Gunathilaka beschuldigd van verkrachting. Tijdens het proces aanvaardde klager dat seks tussen haar en de cricketspeler met wederzijdse instemming was gebeurd.

Buitengewoon bleek dat haar bewering verkracht te zijn uitsluitend gebaseerd was op de bewering dat de cricketspeler het condoom dat hij droeg tijdens de geslachtsgemeenschap had verwijderd, zonder het haar te vertellen. Dit wordt ‘stealthing’ genoemd en vormt, indien bewezen wordt dat dit heeft plaatsgevonden, volgens de toepasselijke wetgeving verkrachting.

Rechter Huggett oordeelde dat Gunathilaka zijn condoom in feite niet had verwijderd en dat hij dat ook niet had kunnen doen, waardoor hij het verslag van de cricketspeler over wat er was gebeurd geloofde en het bewijsmateriaal van de klager niet geloofde. Deze bevinding was nauwelijks verrassend, aangezien klaagster tijdens een kruisverhoor had toegegeven dat zij de cricketspeler het condoom niet daadwerkelijk had zien verwijderen.

De rechter oordeelde verder dat “een deel van het bewijsmateriaal van de klager de schijn leek te zijn ingegeven door de wens om de verdachte in een ongunstig daglicht te stellen” – zeker een understatement gezien de omstandigheden.

Nog verontrustender was dat uit het bewijsmateriaal bleek dat, toen klager voor het eerst met de politie sprak, zij helemaal geen klacht had ingediend over het feit dat de cricketspeler het condoom had verwijderd, en dat de politie later hun aantekeningen van deze bijeenkomst had vernietigd. Dit zorgde ervoor dat de rechter zei dat “aspecten van de behandeling van haar klacht verre van bevredigend waren en, om eerlijk te zijn, zeer zorgwekkend.”

Naar mijn mening had Gunathilaka helemaal nooit van verkrachting mogen worden beschuldigd. In feite was de hele vervolging van de cricketspeler niets minder dan een juridische aanfluiting – veroorzaakt door de krachtige en corrumperende invloed van de #MeToo-beweging.

Ondanks dat Gunathilaka’s reputatie en carrière onherstelbare schade hebben geleden door de campagne die tegen hem werd gevoerd, had hij het geluk dat hij door een principiële rechter werd vrijgesproken en aan een lange gevangenisstraf ontsnapte.

Of Russell Brand net zo gelukkig zal zijn als de Sri Lankaanse cricketspeler valt nog te bezien.

Bronnen: RT