De Neocon-fractie, die al meer dan dertig jaar stevig verankerd is in het Amerikaanse buitenlandbeleid, had nu voorspeld hoe de Derde Wereldoorlog zou kunnen uitbreken. Frank Gaffney, die ik eerder deze week in dit rapport noemde, voorspelde dat de Amerikaanse verdediging van Israël tegen een alliantie van moslimmachten de Derde Wereldoorlog zou uitlokken, die niet beperkt zou blijven tot het Midden-Oosten en die het gebruik van kernwapens met zich mee zou kunnen brengen (zie : Gaffney: De opkomst van de sharia-regel zal oorlog brengen in het Midden-Oosten, NewsMax, 24 oktober 2011).

Was de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog een oorlogsspel en gepland?

Alleen al het feit dat een dergelijke voorspelling zelfs maar werd uitgesproken, suggereert dat het scenario een oorlogsspel is geweest en waarschijnlijk zelfs is gepland. Het zou daarom niet moeilijk moeten zijn om te overwegen of wat er vorige maand in Israël is gebeurd, geen poging was om dat scenario tot ontploffing te brengen. Er zijn een aantal punten die met betrekking tot deze gebeurtenissen met elkaar in verband kunnen worden gebracht en die dit suggereren.

In de onmiddellijke nasleep van de Hamas-aanval op Israël begonnen de VS, Groot-Brittannië en andere NAVO-lidstaten hun vloten en militaire vliegtuigen te verzamelen in het oostelijke Middellandse Zeegebied en de Perzische Golf. Een dergelijke grote concentratie van strijdkrachten zou een enorme overkill zijn als hun doel eenvoudigweg het helpen van Israël was tegen een terroristische groepering die zich verschanst in de kleine Gazastrook. Voorbereiding op een bredere regionale oorlog zou een dergelijke grote en snelle mobilisatie beter verklaren.

Het teamwerk

Zowel de regering van Netanyahu als Hamas hebben hun steentje bijgedragen om het conflict te laten escaleren: naast het bombarderen van Gaza lanceerde Israël een aantal aanvallen op Libanon, Syrië, de Westelijke Jordaanoever en zelfs een ‘toevallige’ aanval op doelen in Egypte. Amerikaanse troepen lanceerden ook aanvallen op Syrië. Hamas van zijn kant riep de moslimwereld op zich te verenigen in een heilige oorlog tegen Israël. Bedenk dat Hamas de creatie is van Israëlische en westerse diepe staatsstructuren die rijkelijk zijn gefinancierd en ondersteund, voornamelijk door het met het Westen verbonden Qatar, maar ook door Israël en de westerse machten.

Vijf dagen nadat ze op 7 oktober de lont hadden aangestoken, publiceerde Hamas-leider en oprichter Khaled Mashal een videoboodschap waarin hij moslims over de hele wereld opriep, waarin hij hen vroeg de Jihad uit te voeren en martelaren te worden voor Al-Aqsa. Hij drong er bij moslims op aan hun bloed te vergieten voor Palestina en vroeg religieuze leiders zelfs om een fatwa uit te vaardigen die moslims dwong deel te nemen aan de heilige oorlog tegen Israël. Mashal zelf deed niet bepaald vrijwilligerswerk: hij stuurde zijn oproep vanuit Qatar, waar hij veilig is voor de chaos die hij in Gaza heeft veroorzaakt.

Mashal heeft geen banden met Gaza, aangezien hij daar nooit daadwerkelijk heeft gewoond. Hij werd geboren op de Westelijke Jordaanoever, groeide op in Jordanië en Koeweit en opereerde door de jaren heen vanuit Jordanië, Syrië, Qatar en Egypte en zijn loyaliteit lag bij zijn betaalmeesters. Gelukkig negeerde de moslimwereld, afgezien van een handvol eenzame aanvallers, grotendeels de nep-moslim en zelfs de nep-Palestijnse patriot Mashal. In de weken die volgden op het uitbreken van de oorlog trok de moslimwereld zich terug van de impuls om Israël aan te vallen, en zelfs Hassan Nasrallah van Hezbollah weigerde een nieuw front te openen vanuit Libanon.

Kortom, ze hebben het aas niet gegrepen. Als moslimlanden zich hadden verenigd om Israël aan te vallen, zouden veel westerse landen zich hebben verenigd om Israël te verdedigen, en zouden dit zelfs met substantiële steun van de bevolking kunnen doen. In plaats daarvan begonnen de moslimmachten, met behulp van een verscheidenheid aan paramilitaire troepen in de regio, Amerikaanse bases in Syrië en Irak aan te vallen. In plaats van de moslimwereld in een verwoestende oorlogsescalatie te verstrikken, zijn de VS zelf verstrikt geraakt in een valstrik die hen uiteindelijk volledig uit de regio zou kunnen verdrijven.

De anti-imperialistische erfenis van Trump

De aanwezigheid van Amerikaanse troepen in Irak is illegaal: in januari 2020 nam het Iraakse parlement een resolutie aan waarin werd geëist dat Amerikaanse troepen het land zouden verlaten, maar de Neocons van Biden respecteerden de eisen van de Iraakse wetgevers niet. De Amerikaanse aanwezigheid in Syrië is ook illegaal en hun belangrijkste Europese bondgenoten hebben de steun voor de Amerikaanse bezetting van Syrië ingetrokken nadat president Trump openlijk had gezegd dat de troepen daar zouden blijven om “de olie af te pakken” in plaats van vrijheid en democratie naar het land te brengen.

Ik denk dat dit heel bewust van de kant van Trump was. Nadat zijn poging om Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken was gesaboteerd, nam hij wraak op zijn politieke vijanden door de troepen daar te houden, maar alle aanvaardbare rechtvaardigingen voor hun bezetting van Syrië te verwijderen. Als gevolg daarvan zal het voor de VS heel moeilijk zijn om steun te vinden voor een eventuele oorlogsescalatie in de regio, behalve in Londen. Ondertussen gaan de speldenprikaanvallen op Amerikaanse militaire bases en buitenposten naar verluidt dagelijks meedogenloos door en zijn de Amerikaanse troepen afgesneden van hun aanvoerlijnen en lijden ze aanzienlijke verliezen.

Het veranderende politieke landschap

De politieke veranderingen in de regio zijn net zo ongunstig geweest en de VS zijn consequent uitgesloten van discussies over de oorlog in Israël en de toekomstige veiligheidsarchitectuur van de regio. De gevolgen van al deze ontwikkelingen zouden ernstig kunnen zijn voor de Amerikaanse en Europese belangen in de regio, die zeer aanzienlijk zijn. Grote delen van de energiebronnen in het Midden-Oosten vormen nog steeds het onderpand van de westerse bankbelangen, wat militaire handhaving noodzakelijk maakt. Het lijdt geen twijfel dat als de VS, het VK en de NAVO hun arbitragerol in de regio verliezen, dat onderpand verloren zal gaan. Het gaat misschien goed met de wereld, maar het Westen zit in de problemen.

De gevolgen zullen verschrikkelijk zijn, inclusief het risico van een financiële ineenstorting, waardoor de westerse centrale banken gedwongen zullen worden hun toevlucht te nemen tot de enige steunpilaar die ze hebben om een ineenstorting te voorkomen: het drukken van steeds groter wordende rivieren van fiat als laatste redmiddel. Die maatregel zelf heeft voorspelbare gevolgen: op hol geslagen inflatie. In ‘Economic Consequences of Peace’ schreef John Maynard Keynes in 1919 het volgende:

“Er is geen subtieler en zekerder middel om de bestaande basis van de samenleving omver te werpen dan het misbruiken van de munt. Het proces betrekt alle verborgen krachten van het economisch recht aan de kant van de vernietiging, en doet dit op een manier waarbij niet één man in een miljoen in staat is om een diagnose te stellen.”

Een eeuw later leven we in een heel andere realiteit dan die waarin Keynes deze woorden schreef. Zelfs de Neocons, toen ze zich vermaakten met het bedenken van scenario’s voor de Derde Wereldoorlog, hadden er niet van gedroomd dat hun unipolaire Project voor de Nieuwe Amerikaanse Eeuw als een kaartenhuis zou instorten en dat China en Rusland naar voren zouden komen als alternatieve ankers van de veiligheidsarchitectuur. op het Euraziatische continent. Langzaam maar zeker lijkt de opkomende multipolaire wereld de overhand te krijgen terwijl het westerse schip der dwazen zijn orkaan van achterstallige gevolgen tegemoet vaart.

Bronnen: Alex Krainer’s TrendCompass