IMF-chef Kristalina Georgieva heeft elke regering opgeroepen om in de nabije toekomst een vorm van koolstofbelasting of ‘koolstofbeprijzing’ in te voeren.

Ja, we zijn in week twee van de COP28-top over klimaatverandering van de VN, en de treffers blijven maar komen.

Gisteren werd bijvoorbeeld aangekondigd dat drieënzestig wereldregeringen hebben beloofd de uitstoot van airconditioners en elektrische ventilatoren te verminderen.

Sprekend op de COP28 in Dubai, en herhaald in een interview met de Guardian, prees Georgieva de deugden van ‘koolstofbeprijzing’ en prees de EU en Canada voor de implementatie ervan:
Wanneer je een prijs zet op koolstof, versnelt de decarbonisatie. De Europeanen hebben het emissiehandelssysteem ingevoerd [in 2005] en ze zijn gegroeid en toch zijn de emissies met 37% gedaald.

Hetzelfde zie je in Canada met hun CO2-belasting.”

Hoewel zowel in de toespraak als in het interview de voorgestelde CO2-belastingen worden besproken in termen van bedrijven als ‘grote vervuilers’, zou elke belasting die op grote bedrijven wordt toegepast, via prijsverhogingen rechtstreeks aan de particuliere burgers worden doorgegeven.

The Guardian erkent dit, maar besluit uiteraard een wezelwoord-kwalificatie toe te voegen:

Hoe aantrekkelijk een koolstofprijs in de economische theorie ook mag zijn, in de praktijk zijn regeringen terughoudend om dergelijke expliciete prijzen en belastingen op te leggen, omdat ze gemakkelijk kunnen worden aangevallen en omdat ze de armere mensen het hardst treffen als ze slecht worden toegepast.

“Als het slecht wordt toegepast”, zeker.

De waarheid is dat economische vernietiging, bedoeld om de levensstandaard van gewone mensen te verlagen, het hele punt is van ‘koolstofbelastingen’. Net zoals het de bedoeling was van lockdowns.

Bedrieglijke taal terzijde, het onmiskenbare feit dat elke CO2-belasting – zowel zakelijk als individueel – de armsten rechtstreeks zou schaden, wordt duidelijk begrepen door mensen die deze willen afdwingen.

Niet dat ze daar een probleem mee hebben, begrijp je, hun zorg is puur dat publieke woede en/of burgerlijke ongehoorzaamheid directe belastingen lastig te implementeren maken. Het Guardian-artikel verraadt het spel door als voorbeeld te verwijzen naar de Franse Gilets Jaunes-protesten.

Dus ook al noemt Georgieva CO2-belastingen de ‘perfecte’ oplossing voor de klimaatverandering, ze erkent de noodzaak om op meer indirecte methoden te vertrouwen.

Ja, de beste manier om koolstofprijzen in te voeren is een koolstofbelasting… Maar in sommige landen is dit politiek niet haalbaar… We kunnen ook gebruik maken van naleving van de regelgeving waarbij normen leiden tot impliciete prijzen voor koolstof.’ Deze ‘regels’ en ‘impliciete’ prijzen zouden in naam geen ‘koolstofbelastingen’ zijn, maar in de geest zouden ze dat wel zijn.

Opnieuw haalt de Guardian een voorbeeld aan: de recente ‘mechanismen voor koolstofgrensaanpassing’ van de EU, die hogere invoerrechten heffen op goederen die afkomstig zijn uit landen met een ‘laks’ emissiebeleid.

Een mondiale versie van deze regels is waarschijnlijk slechts een van de vele maatregelen die we in de toekomst kunnen verwachten, aangezien volgens Georgieva de grootste financiële instellingen ter wereld allemaal samenwerken aan deze kwestie:

Het IMF, de Wereldbank, de OESO en de Wereldhandelsorganisatie hebben een taskforce opgericht om de verschillende koolstofprijzen te onderzoeken die in landen over de hele wereld worden geïmpliceerd door hun koolstofbeleid en -regelgeving.

Het hoofd van het IMF heeft gesproken, en de Wereldbank en de Wereldhandelsorganisatie zijn het er allemaal over eens: CO2-belastingen zijn onvermijdelijk. De enige vraag is hoe ze ze gaan noemen.

Alle grootste financiële zwaargewichten ter wereld komen samen om de beste manier te vinden om mensen hun zuurverdiende geld afhandig te maken… uiteraard voor het welzijn van de planeet…

Bronnen: Off-Guardian