Het echte gevaar van de nieuwe lockdown-cycli

0
Luister naar dit Artikel

Het verschijnen van SARS CoV-2 wordt geacht buitengewone maatregelen waardig te zijn om de verspreiding ervan te beperken of te onderdrukken. Nu het aantal besmettingen in heel Europa toeneemt, proberen politici opnieuw een reeks beleidsmaatregelen in te voeren die erop neerkomen dat ze in alles behalve in naam worden afgesloten. Frankrijk heeft een avondklok ingevoerd. Italië heeft het dragen van maskers buitenshuis verplicht gesteld. En de negen miljoen inwoners van Londen mogen geen mensen ontmoeten met wie ze niet binnenshuis leven. Dergelijke buitengewone maatregelen impliceren dat de epidemie van SARS-CoV2 buitengewone kenmerken heeft in vergelijking met eerdere pandemieën. Maar klopt dit? Of scheppen we een precedent voor de manier waarop we met infectieziekten omgaan?


Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren


We zijn natuurlijk allemaal bekend met acute luchtweginfecties en hun effecten. Ze zijn een seizoensoverlast; af en toe kunnen ze ons in het ziekenhuis opnemen, of erger nog, ons vertrek versnellen. Een groot aantal bekende ziekteverwekkers circuleert over verschillende delen van het jaar en zo’n 40 procent kan niet worden geïdentificeerd. Elke besmettelijke ziekteverwekker heeft over het algemeen zijn seizoensgebonden venster. Op het noordelijk halfrond komt influenza elke winter voor; waterpokken hebben de neiging om hun hoogtepunt te bereiken in de lente; en in het verleden kwam polio voor in de nazomer en herfst. De vier menselijke coronavirussen die al circuleren, zijn ook seizoensgebonden. Een Amerikaans onderzoek dat acht jaar lang meer dan duizend personen volgde, wees uit dat ze het meest voorkomen tussen december en mei, met slechts 2,5 procent van de infecties tussen juni en september. Waarom zou worden aangenomen dat Covid-19 anders is?

Historisch gezien zijn seizoensgebonden ziekteverwekkers aangepakt door ze te monitoren of door de meest kwetsbaren te vaccineren. Gelicentieerde vaccins zijn echter alleen beschikbaar tegen een van de vele agentia: influenza. De laatste pandemie was de Mexicaanse griep in 2009. Het was niet zo ernstig als aanvankelijk werd gedacht, gedeeltelijk omdat ouderen immuniteit bleken te hebben. Tegenwoordig is het varkensgriepvirus seizoensgebonden en wordt het vaak opgenomen in het jaarlijkse griepvaccin om de effecten ervan te verzachten.

De Wereldgezondheidsorganisatie kreeg kritiek omdat ze de dreiging van de Mexicaanse griep had overdreven. Dit resulteerde in de ontwikkeling van een weinig bekend instrument om de ernst van een pandemie te beoordelen, de Pandemic Influenza Severity Assessment (PISA). PISA stelt drie indicatoren vast om de ernst te beoordelen wanneer aanhoudende overdracht van mens op mens plaatsvindt: overdraagbaarheid van het virus, de ernst van de ziekte en de impact ervan.

Nieuwheid is geen indicator, maar het aantal gevallen – overdraagbaarheid – wel. Het document stelt geen drempels en laat elk land zijn eigen plan ontwikkelen op basis van historische gegevens en precedenten. Het verleden ging allemaal over griep, waar de historische drempel ongeveer bij 400 eerstelijns consultaties per 100.000 geregistreerde patiënten lag. Stel je je drempel zo laag als 50 gevallen van infectie per 100.000 mensen (ongeacht of ze ziek zijn of niet) zoals het geval blijkt te zijn bij Covid-19, dan heb je een probleem. Waarom? Want in de herfst – zodra scholen en universiteiten teruggaan – overschrijd je die drempel snel.

Wat de ernst van Covid betreft: hoewel het sterftecijfer moeilijk nauwkeurig vast te stellen is, lijkt het in toenemende mate vergelijkbaar te zijn met de ergste van de acute infecties. De dagelijkse voeding van Covid-sterfgevallen die we krijgen, verstoort ons vermogen om de werkelijke impact van de ziekte te begrijpen. Zonder de context van wat er door de seizoenen heen gebeurt, is het beleid, niet verrassend, verward, tegenstrijdig en komt het vaak tot de verkeerde beslissing.

Aangezien Covid geen veel hoger sterftecijfer lijkt te hebben dan dat van andere veelvoorkomende circulerende pathogenen, moeten we ons afvragen: wat zijn de langetermijngevolgen van de ‘speciale aandacht’ die aan Covid-19 wordt besteed?

De eerste en meest opvallende is dat griep niet het enige besmettelijke agens is en dat er nog veel meer vervelende klanten zijn, waarvan we van sommigen niets weten. Het tweede gevolg is de verhoogde gevoeligheid rond wat tot februari dit jaar als dagelijkse overlast werd beschouwd: het is het ‘griepseizoen’ zoals we dat ooit kenden. Ten derde zijn we nu gewend aan verschillend volksgezondheidsbeleid dat van invloed is op hele populaties, gemaakt op basis van weinig of geen bewijs.

Dit zou een zorgwekkend precedent kunnen scheppen. De huidige gebeurtenissen leiden ons in een cyclus van lockdown. Er wordt weinig aandacht besteed aan het seizoeneffect en het eindspel. Als een ‘stroomonderbreker’ wordt aangenomen, wat gebeurt er dan als deze over drie weken afloopt? Eerdere coronavirussen hebben tot de lente gecirculeerd en het huidige Covid-virus lijkt op dezelfde manier te werken.

Als we geen rekening houden met de ‘lockdown-cyclus’, dan zou het logische gevolg kunnen zijn dat een nooit eindigende cirkel van sluiting en opening van de samenleving zal ontstaan, waarschijnlijk lokaal en mogelijk nationaal met onvoorziene gevolgen. Deze cyclus is al begonnen en met zulke lage drempels om in te grijpen en hoge gevoeligheden voor Covid-19, zal deze waarschijnlijk doorgaan.

Logica heeft bij dit alles een kleine rol gespeeld; kortetermijndenken heeft tot dusver de strategische beslissingen gedomineerd. En nu Covid-vermoeidheid begint, hebben we een langetermijnplan nodig dat de impact van de ziekte onder controle houdt en de ontwrichting voor de samenleving als geheel tot een minimum beperkt. Als we dat niet doen, moeten we ons voorbereiden op de jaarlijkse draaimolen van het beleid met de mogelijke voordelen en bepaalde nadelen.

Carl Heneghan is hoogleraar Evidence-Based Medicine aan de Universiteit van Oxford en directeur van het Centre for Evidence-Based Medicine Tom Jefferson is senior associate tutor en honorary research fellow bij het Centre for Evidence-Based Medicine, University of Oxford

Bronnen: The Spectator

Tot Slot…:

Het mag duidelijk zijn de alternatieve media de “gebeten hond” is omdat daar de informatie wordt gepubliceerd die niet de opgelegde verhaallijn volgt die de overheid wil dat we zien, lezen en horen. Deze media outlets lopen niet aan de leiband van vadertje staat en vormen daarom een bedreiging voor de status quo. Daarom doen overheden samen met de Big Tech corporaties er alles aan om deze het zwijgen op te leggen. Google werkt gedwee mee om deze outlets, ja ook die van ons te begraven in de zoek resultaten of domweg eruit te verwijderen, Facebook verwijderd op grote schaal hun content, verband ze van het platform of knijpt gewoon hun bereik af tot een niveau dat het vrijwel niet meer op het netvlies komt van gebruikers van het platform. Twitter voert een soortgelijk beleid met bans, schaduwbans en YouTube volgt dat voorbeeld in het extreme en houdt ten tijde van dit schrijven heuse zuiveringen van hun platform.

Indien u net als wij het belangrijk vindt om te strijden tegen censuur, onderdrukking en met name de onderdrukking van de alternatieve media in Nederland help ons dan met een donatie Geef dan gul!

Klik hier om te doneren

Share.

Comments are closed.

In tegenstelling tot de reguliere media hebben wij geen inkomsten uit advertenties en ook ontvangen wij geen subsidies van de overheid. Om te bestaan zijn wij volledig afhankelijk van de donaties van onze lezers!

Een gulle donatie verzekert dat we ook in 2024 iedereen van het echte nieuws kunnen blijven voorzien!


<< Klik hier om te doneren >>

 

Misschien later