Eind vorige maand publiceerde het bureau van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties een beleidsdocument over de doelstellingen voor de toekomst van het internet.

Een vervolg op het rapport “Our Common Agenda” uit 2021, de titel van het nieuwe rapport zegt het eigenlijk al: “A Global Digital Compact”. Dat is het doel, internationale wetgeving die het gebruik van digitale technologie zou willen controleren en afdwingen.

De voorgestelde clausules promoten alles wat u zou verwachten.

Digitale identiteiten gekoppeld aan financiële toegang:

“Digitale ID’s gekoppeld aan bank- of mobiele geldrekeningen kunnen de dekking van sociale bescherming verbeteren en dienen om in aanmerking komende begunstigden beter te bereiken. Digitale technologieën kunnen helpen om lekken, fouten en kosten bij het ontwerp van sociale beschermingsprogramma’s te verminderen.”

Op milieu of klimaatverandering gebaseerde sociale kredietsystemen:

“Sensoren en monitoren die zijn verbonden met het internet der dingen, cloudgebaseerde dataplatforms, volgsystemen op basis van blockchain en digitale productpaspoorten bieden nieuwe mogelijkheden voor het meten en volgen van milieu- en sociale effecten in waardeketens.”

Publiek-private samenwerking:

“Partnerschappen tussen staten, de particuliere sector en het maatschappelijk middenveld maken gebruik van de capaciteit van digitale hulpmiddelen om oplossingen te bieden voor ontwikkeling binnen de doelstellingen voor duurzame ontwikkeling. Voorbeelden hiervan zijn de Digital Public Infrastructure Alliance, de Coalition for Digital Environmental Sustainability en publiek-private partnerschappen voor rampenbestrijding. “

Online “schade” tegengaan:

“Desinformatie, aanzetten tot haat en kwaadwillige en criminele activiteiten in cyberspace verhogen de risico’s en kosten voor iedereen online. We moeten de verantwoordingsplicht voor schadelijke en kwaadwillige handelingen online versterken.”

Dat zijn de voor de hand liggende, er is ook meer stiekeme, verraderlijke taal over “gelijkheid” en “toegang”. Het rapport maakt zich zorgen dat er veel mensen in de wereld zijn (voornamelijk ontwikkelingslanden) die niet regelmatig toegang hebben tot internet.

Deze bezorgdheid zou eerlijker worden uitgedrukt in de taal van controle – mensen die geen digitale media consumeren, kunnen niet worden gehypnotiseerd, mensen die niet online communiceren, kunnen niet worden gecensureerd en mensen die niet afhankelijk zijn van digitaal bankieren kunnen niet worden gecontroleerd.

Kortom, het Digital Global Compact is een stukje globalistische wetgeving die het uiteindelijke doel van globalistisch beleid dient:

Controle over alle aspecten van het leven, bereikt door een digitaal filter te plaatsen tussen mens en werkelijkheid.

Bankieren, communicatie, mediaconsumptie, winkelen. Elke interactie die je hebt, gaat via een digitaal membraan dat zowel je uitwisselingen met de wereld kan volgen en, indien nodig; je de toegang tot die wereld kan ontzeggen.

Een interessant laatste punt om op te merken zijn de woorden die het rapport niet gebruikt. “Globalistisch” en “globalisme” komen niet een keer voor, “vaccinpaspoorten” of “vaccincertificaten” worden evenmin genoemd. Evenmin zijn “sociaal krediet” of “digitale valuta van de centrale bank”. Ze worden besproken, maar niet genoemd.

Ze lijken buzzwords te vermijden waarvan ze weten dat ze weerstand opwekken of alarmbellen doen rinkelen. Zouden ze dat hebben gedaan voordat de sceptici het gesprek over Covid begonnen te winnen? Ik denk het niet.

U hoeft mij hier natuurlijk niet op te geloven, u kunt het hele rapport zelf lezen.

Er zit natuurlijk helemaal niets verrassends in. Maar het is absoluut een “moment om bij stil te staan”, en een link om te sturen naar die mensen die je nog steeds afwijzen als complottheoreticus.