Luister naar dit Artikel

Dit is typisch iets dat een overheid niet wil dat je ziet. Dit is hoe meer dan 1250 mensen sinds 1977 in de VS zijn geëxecuteerd.

In Amerika behouden 31 staten de doodstraf en Arkansas is een van hen. In 2017 executeerde de staat vier mannen vóór het verstrijken van een partij dodelijke injectiemedicijnen. Nu, met een nieuwe batch die vervalt, zijn gevangenen in de dodencel bang voor een andere …

De dodelijke injectie bestaat uit drie verschillende chemicaliën en deze animatie legt uit hoe ze gecombineerd worden om een fatale dosis te leveren. Maar hebben critici gelijk? Betekent dit soort dodelijke injectie dat veroordeelden een langzame en pijnlijke dood kunnen hebben?

https://youtu.be/mWNJw7NxVVM

Dodelijke injectie, methode voor het executeren van veroordeelde gevangenen door toediening van een of meer chemicaliën die de dood veroorzaken.
Dodelijke injectie – nu de meest gebruikte uitvoeringsmethode in de Verenigde Staten – werd in 1977 voor het eerst overgenomen door de Amerikaanse staat Oklahoma, omdat het als goedkoper en menselijker dan elektrocutie of dodelijk gas werd beschouwd.

Texas was de eerste staat die dodelijke injectie toediende en op 2 december 1982 Charles Brooks, Jr. executeerde. In de vroege 21e eeuw was dodelijke injectie de enige executiemethode in de meeste Amerikaanse staten waar de doodstraf legaal was, en het was een optie voor gevangenen in alle staten.
De methode wordt ook gebruikt door de Amerikaanse federale overheid en het Amerikaanse leger. Van 1976 (toen het Amerikaanse Hooggerechtshof zijn moratorium op de doodstraf beëindigde) tot het tweede decennium van de 21e eeuw, werd dodelijke injectie toegediend in ongeveer 1.100 executies.
Tijdens een procedure met dodelijke injectie wordt een gevangene vastgebonden aan een brancard, een opgevulde brancard die normaal wordt gebruikt voor het vervoeren van ziekenhuispatiënten. Tot laat in het eerste decennium van de 21ste eeuw bestond de typische dodelijke injectie uit drie chemicaliën die in een levensvatbaar deel van het lichaam van de gevangene (meestal een arm) werden geïnjecteerd in de volgende volgorde:
(1) natriumthiopental, een barbituraatanestheticum, waarvan wordt verondersteld dat het diepe bewusteloosheid in ongeveer 20 seconden veroorzaakt,
(2) pancuroniumbromide, een totale spierverslapper die, gegeven in voldoende doseringen, alle vrijwillige spieren verlamt, waardoor verstikking wordt veroorzaakt,
(3) kaliumchloride, dat een onomkeerbare hartstilstand induceert.

Als alles volgens plan verloopt, duurt de gehele uitvoering ongeveer vijf minuten, waarbij de dood meestal minder dan twee minuten na de laatste injectie optreedt. Voor een dodelijke injectie zijn echter soms meer dan twee uur nodig geweest om een ​​dodelijke injectie te krijgen.

In 2009 werd de poging tot executie van Romell Broom in Ohio gestopt voordat drugs waren geïnjecteerd; na voortdurend sonderen met injectienaalden, konden beulen geen bruikbare ader vinden. Het was de eerste dodelijke injectie – en pas de tweede executie – in de Verenigde Staten die aan de gang was.
Aanzienlijk bewijs suggereert dat mislukte dodelijke injecties de gevangene onnodige pijn en verontwaardiging kunnen toebrengen, en in de media getuige injecties hebben een aanzienlijk patroon van ongelukken aangetoond – vooral in Texas, waar dodelijke injectie het meest is toegediend.

Gevangenen kunnen bijvoorbeeld lijden als ze geen geschikte aderen hebben of als ze een onvoldoende dosis natriumthiopental krijgen (in welk geval ze misschien weer bij bewustzijn en gevoel komen terwijl ze worden geïnjecteerd met de twee andere chemicaliën). In een dergelijk scenario (of door een mix van de medicijnsequentie), kan een gevangene ondraaglijke pijn voelen, maar deze niet kunnen tonen omdat hij verlamd is door de pancuroniumbromide.

Een onderzoek naar protocollen van de staat van dodelijke injectie toonde aan dat dergelijke mislukkingen kunnen worden gekoppeld aan vage statuten voor dodelijke injectie, niet-geïnformeerd gevangenispersoneel en beulen (die doorgaans niet medisch zijn opgeleid, omdat artsen normaal gesproken worden uitgesloten van deelname aan executies), en skelet of onnauwkeurig aanwijzingen die fouten en onwetendheid over de procedure aan het licht brengen.