Luister naar dit ArtikelEen terrestrische planeet die tussen Mars en Jupiter zweeft, zou de aarde uit het zonnestelsel kunnen duwen en het leven op deze planeet kunnen vernietigen, volgens een experiment van UC Riverside.
UCR-astrofysicus Stephen Kane legde uit dat zijn experiment bedoeld was om twee opmerkelijke hiaten in de planetaire wetenschap aan te pakken.
Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren
De eerste is de kloof in ons zonnestelsel tussen de grootte van terrestrische en gigantische gasplaneten. De grootste terrestrische planeet is de aarde en de kleinste gasreus is Neptunus, die vier keer zo breed en 17 keer zo zwaar is als de aarde. Er zit niets tussenin.
“In andere sterrenstelsels zijn er veel planeten met massa’s in die opening. We noemen ze super-aardes,” zei Kane.
De andere opening bevindt zich ten opzichte van de zon tussen Mars en Jupiter. “Planetwetenschappers wensen vaak dat er iets tussen die twee planeten was. Het lijkt verspild onroerend goed”, zei hij.
Deze hiaten kunnen belangrijke inzichten bieden in de architectuur van ons zonnestelsel en in de evolutie van de aarde. Om ze in te vullen, voerde Kane dynamische computersimulaties uit van een planeet tussen Mars en Jupiter met een reeks verschillende massa’s, en observeerde vervolgens de effecten op de banen van alle andere planeten.
De resultaten, gepubliceerd in het Planetary Science Journal, waren meestal rampzalig voor het zonnestelsel. “Deze fictieve planeet geeft Jupiter een duwtje dat net genoeg is om al het andere te destabiliseren”, zei Kane. “Ondanks dat veel astronomen deze extra planeet hebben gewenst, is het maar goed dat we hem niet hebben.”
Jupiter is veel groter dan alle andere planeten samen; zijn massa is 318 keer die van de aarde, dus zijn zwaartekracht is groot. Als een superaarde in ons zonnestelsel, een passerende ster of een ander hemellichaam Jupiter ook maar een klein beetje zou verstoren, zouden alle andere planeten er diep door worden beïnvloed.
Afhankelijk van de massa en de exacte locatie van een superaarde, kan zijn aanwezigheid uiteindelijk Mercurius en Venus, evenals de aarde, uit het zonnestelsel werpen. Het zou ook de banen van Uranus en Neptunus kunnen destabiliseren, waardoor ze ook de ruimte in worden geslingerd.
De superaarde zou de vorm van de baan van deze aarde veranderen, waardoor het veel minder bewoonbaar zou worden dan het nu is, zo niet het leven volledig beëindigen.
Als Kane de massa van de planeet kleiner maakte en hem precies tussen Mars en Jupiter plaatste, zag hij dat het mogelijk was dat de planeet lange tijd stabiel kon blijven. Maar kleine bewegingen in welke richting dan ook en “dingen zouden slecht gaan”, zei hij.
De studie heeft implicaties voor het vermogen van planeten in andere zonnestelsels om leven te herbergen. Hoewel Jupiter-achtige planeten, gasreuzen ver van hun sterren, slechts in ongeveer 10% van de tijd worden gevonden, zou hun aanwezigheid kunnen beslissen of naburige aardes of superaardes stabiele banen hebben.
Deze resultaten gaven Kane een hernieuwd respect voor de delicate ordening die de planeten rond de zon bij elkaar houdt. “Ons zonnestelsel is fijner afgesteld dan ik eerder dacht. Het werkt allemaal als ingewikkelde klokversnellingen. Gooi meer versnellingen in de mix en het breekt allemaal”, zei Kane.
Bronnen: University of California, Riverside
