Luister naar dit Artikel

Na maandenlang te hebben geleefd met de coronaviruspandemie, zijn Amerikaanse burgers zich terdege bewust van de tol die het heeft geëist van de economie: gebroken toeleveringsketens, record werkloosheid, falende kleine bedrijven. Al deze factoren zijn ernstig en kunnen de Verenigde Staten in een diepe, langdurige recessie brengen. Maar er is ook een andere bedreiging voor de economie. Het schuilt op de balans van de grote banken, en het kan rampzalig zijn. Stel je voor dat je, naast alle onzekerheid rond de pandemie, op een ochtend wakker wordt en ontdekt dat de financiële sector is ingestort.

U denkt misschien dat een dergelijke crisis onwaarschijnlijk is, met herinneringen aan de crash van 2008 die nog zo fris zijn. Maar banken hebben weinig lessen getrokken uit die rampspoed en nieuwe wetten die bedoeld zijn om te voorkomen dat ze te veel risico nemen, hebben dat niet gedaan. Als gevolg hiervan zouden we op de rand van een nieuwe crash kunnen staan, een andere dan in 2008 minder in natura dan in graad. Deze kan erger zijn.

De financiële crisis van 2008 ging over woninghypotheken. Honderden miljarden dollars aan leningen aan huizenkopers werden herverpakt in effecten, zogenaamde collateralized debt obligations, ook wel CDO’s genoemd. In theorie waren CDO’s bedoeld om het risico weg te nemen van banken, die geld lenen aan huizenkopers. In de praktijk zetten dezelfde banken die woningleningen verstrekten ook zwaar in op CDO’s, vaak met behulp van complexe technieken die verborgen waren voor investeerders en toezichthouders. Toen de huizenmarkt een klap kreeg, werden deze banken dubbel getroffen. Eind 2007 begonnen banken tientallen miljarden dollars aan subprime-CDO-verliezen bekend te maken. Het volgende jaar ging Lehman Brothers ten onder en nam de economie mee.

De federale regering kwam tussenbeide om de andere grote banken te redden en paniek te voorkomen. De interventie werkte – hoewel het succes destijds niet verzekerd leek – en het systeem herstelde zichzelf. Natuurlijk leden veel Amerikanen als gevolg van de crash, het verlies van huizen, banen en rijkdom. Een toch al verontrustende kloof tussen Amerika’s haves en have-nots werd nog groter. Maar tegen maart 2009 was de economie in opkomst en was de langste bullmarkt in de geschiedenis begonnen.

Om de volgende crisis te voorkomen, heeft het Congres in 2010 de Dodd-Frank Act aangenomen. Volgens de nieuwe regels zouden banken minder lenen, minder langeafstandsweddenschappen plaatsen en transparanter zijn over hun bezit. De Federal Reserve begon met het uitvoeren van ‘stresstests’ om de banken in het gareel te houden. Het Congres probeerde ook de kredietbeoordelingsbureaus te hervormen, die algemeen werden beschuldigd van het mogelijk maken van de meltdown door hoge cijfers te geven aan dubieuze CDO’s, waarvan er vele werden beloond met subprime-leningen aan niet-gekwalificeerde leners. In de loop van de crisis zijn meer dan 13.000 CDO-investeringen met de rating AAA – de hoogst mogelijke rating – in gebreke gebleven.

De hervormingen waren goed bedoeld, maar zoals we zullen zien, hebben ze de banken er niet van weerhouden terug te vallen in oude, slechte gewoonten. Na de huizencrisis raakten subprime CDO’s natuurlijk uit de gratie. De vraag verschoof naar een vergelijkbaar – en eveneens riskant – instrument, dat zelfs een vergelijkbare naam heeft: de CLO, of een onderpandlening. Een CLO loopt en praat als een CDO, maar in plaats van leningen aan kopers van huizen worden leningen verstrekt aan bedrijven, met name bedrijven in moeilijkheden. CLO’s bundelen zogenaamde hefboomleningen, de subprime-hypotheken van de bedrijfswereld. Dit zijn leningen aan bedrijven die hun lening maximaal hebben benut en geen obligaties meer rechtstreeks aan beleggers kunnen verkopen of in aanmerking komen voor een traditionele banklening. Er staan ​​momenteel voor meer dan $ 1 miljard aan dergelijke leningen uit.

Bronnen:

THE ATLANTIC