Het onderbelichte verhaal van de hele pandemie is het aantal sterfgevallen – niet door Covid, maar door andere gezondheidsproblemen die zo brutaal aan de kant werden geschoven. Het aantal mensen dat sterft aan oorzaken die niets met het virus te maken hebben, is enorm gestegen, het hele jaar door versneld en er zijn geen tekenen van vertraging.

In het begin werd het veroorzaakt door diabetes, hartproblemen en een handvol andere zorgen – maar de laatste tijd begint het aantal mensen dat aan kanker sterft aanzienlijk te stijgen boven wat wordt verwacht. Zal dit doorgaan? Niemand kan het met zekerheid zeggen, maar ik vermoed dat het nog vele jaren zal duren.

Toen ik eerder op Twitter de omvang van de kankercrisis schetste, waren er verschillende stemmen die er met veel genoegen op wezen dat het aantal sterfgevallen door kanker niet toenam – ik hoor niets meer van hen. Inderdaad, veel van de meer uitgesproken lockdown-commentatoren vestigen nu actief de aandacht op het probleem.

Kanker is langzaam, maar het is meedogenloos. Een niet-gediagnosticeerde tumor zal binnen enkele dagen of weken geen ernstige complicaties veroorzaken. Maar als het een jaar of twee onbehandeld blijft, neemt de overlevingskans drastisch af. Ik vrees dat die lockdown-vertragingen nu beginnen te kriebelen.

NHS Digital stelt dat er in 2020 288.753 nieuwe kankerdiagnoses waren – dat zijn er 38.421 minder dan in 2019. Volledige statistieken voor 2021 zijn nog niet beschikbaar, maar het is redelijk om aan te nemen dat het weer een vergelijkbaar aantal zou zijn. Een recent rapport schatte dat het aantal in heel Europa een gigantisch aantal van een miljoen minder diagnoses bedroeg – het is echt schandalig. Maar geen publieke verontwaardiging, geen noodpersconferenties, geen buitensporige bangmakerijtactieken. Waarom is dat?

Voorstanders van hardere en langere lockdowns zullen zich tot het uiterste inspannen om de impact te ontkennen die lockdowns en de bijbehorende op angst gebaseerde berichten op deze cijfers hebben gehad. Er wordt een gezamenlijke inspanning geleverd om de gezondheidsgevolgen van meedogenloze beperkingen te vergoelijken, maar die vlek is niet gemakkelijk te verwijderen.

Degenen onder ons met een duidelijker geheugen zullen zich de enige doorslaggevende instructie herinneren die we allemaal hebben gekregen: ‘blijf thuis’. En dat is precies wat miljoenen ernstig zieke mensen deden, ongeacht hun eigen gezondheidstoestand. Kijk maar eens naar de extra sterftecijfers in privéwoningen vanaf het begin van de pandemie in maart 2020 – elke week torenhoog. Tienduizenden mensen bleven thuis en stierven thuis. Dat is een spijtig feit.

Het melden van een zorgwekkend symptoom aan een professional vereist een hoge drempel van bezorgdheid, zelfs in de beste tijden, vooral voor mannen van een bepaalde leeftijd. Maar om dat te doen als er dagelijks meldingen van overvolle ziekenhuizen in uw voorkamer worden gestraald? Het gebeurde gewoon niet voor duizenden en duizenden mensen. De tumor bleef onopgemerkt en bleef groeien, om pas een jaar of twee later in een veel verder gevorderd stadium ontdekt te worden. De overlevingskansen op de lange termijn dalen van ongeveer 90% in het eerste stadium tot ongeveer 10% in een later stadium. Een groot verschil.

Het is een biologisch feit dat als ongeveer 70.000 gevallen onopgemerkt zouden blijven, een groot aantal levensjaren verloren zou gaan. Lockdown-berichten waren ongetwijfeld verantwoordelijk voor een aanzienlijk percentage daarvan.

Een andere factor die enorm bijdroeg aan dat totale aantal was de toegang tot gezondheidszorg, zowel wat betreft toegang tot het systeem als het ondergaan van de juiste diagnostische tests. Hoe mensen het ook willen draaien, een face-to-face huisartsafspraak krijgen is en blijft een uiterst moeilijke taak. Zelfs als het je lukte om het op te volgen met een tijdige biopsie of scan, was het nog ingewikkelder. Het door Covid veroorzaakte personeelsverzuim droeg hier wel aan bij, maar ook de verblindende focus op één ziekte van de leiding van ons etablissement.

Denk aan al die persconferenties. Schotse eieren werden vaker genoemd dan kanker. En hoe zit het met de uitrol van vaccins? Als een fractie van die inspanning was gericht op ondersteunende diensten voor niet-Covid-ziekten, zou zoveel leed zijn voorkomen.

Dit krabt alleen maar aan de oppervlakte bij de diagnose. Vertragingen zijn zo verschrikkelijk als ik ooit heb gezien – doelen die in landen met vergelijkbare welvaart als zielig worden beschouwd, worden nog steeds gemist.

Persoonlijk ben ik betrokken bij een voortdurende strijd om een ​​netwerk van kankercentra van wereldklasse te heropenen na sluiting na de pandemie. De beslisser, een investeringsfondsbeheerder genaamd Equitix, heeft de macht maar weigert te handelen – duizenden patiënten zouden hiervan profiteren.

Overal zijn branden te blussen, zowel in de publieke als in de private sector.

Om de impact op preventie op lange termijn niet te vergeten. Groot-Brittannië is nu dikker, ongezonder en heeft meer kans om rechtstreeks kanker te krijgen vanwege het lockdown-beleid. We hadden te maken met een virus dat onevenredig veel gericht was op zwaarlijvigen en wat was onze reactie? Mensen wettelijk verplichten om thuis te blijven en zoveel lichaamsbeweging te verbieden, zelfs voor kinderen. Een rampzalige vergissing die de komende jaren en decennia talloze levens zal kosten.

Vooruitlopend op de gebruikelijke luie reactie van het besmeuren van degenen onder ons die zich zorgen maken over het onweerlegbare bewijs van de gevolgen voor de gezondheid van de lockdown zoals het ‘het virus willen laten scheuren’, wil ik erop wijzen dat, ondanks dat delen van deze crisis worden veroorzaakt door Covid, ons eigen beleid veel meer heeft bijgedragen naar mijn mening.

Lockdown-beleid was een keuze. Intense, op angst gebaseerde berichtenuitwisseling was een keuze; mensen opsluiten in hun huizen was in wezen een keuze; geen aandacht schenken aan iets dat geen Covid was, was een keuze.

Het was niet onze lockdown of helemaal niets. Er was een betere, evenwichtigere manier. Dit is niet achteraf: velen van ons zeiden dat destijds, ondanks afschuwelijke persoonlijke aanvallen en misbruik.

Kankerdiensten in Groot-Brittannië bevinden zich op een werkelijk gruwelijke plek en ik waardeer oprecht dat de oorzaken complex zijn, variërend van meedogenloze propaganda van de regering tot een ernstig overbelast personeelsbestand. Pogingen om de pandemische geschiedenis te herschrijven moeten echter worden weerstaan ​​– lockdowns en de bijbehorende keuzes hadden een onvergeeflijke impact op kankerpatiënten met een onmetelijke hoeveelheid lijden tot gevolg. Ik vrees dat het nog maar net is begonnen.

Bronnen: The Post