Wakker geworden cultuurstrijders ontkennen nu het bestaan ​​van de cultuuroorlog.

De uitdrukking die waarschijnlijk het beste de gebeurtenissen van 2020 kenmerkt, is het ‘Nieuwe Normaal’. Hoewel het typisch wordt gebruikt om onze veranderde omstandigheden achter slot en grendel te beschrijven, kan het net zo goed worden toegepast op de manier waarop we allemaal gewend zijn geraakt aan de ergste excessen van de revolutie op het gebied van sociale rechtvaardigheid.

Nieuwsverhalen die nog maar vijf jaar geleden zouden zijn afgedaan als stompzinnige afwijkingen keren nu met een alledaagse zekerheid terug. Recente opmerkelijke voorbeelden zijn: Princeton University bekent ‘systemisch racisme’, wat leidt tot een onderzoek door het ministerie van Onderwijs omdat racisme een schending is van de burgerrechtenwet; de Royal Academy of Dramatic Arts deed een soortgelijke bekentenis, waardoor sommige van haar studenten werden aangemoedigd om een ​​document van 100 pagina’s vol eisen te produceren die zo deugend waren dat Veruca Salt zou blozen; en een academicus en romanschrijver die stelt dat debat ‘een imperialistische kapitalistische blanke supremacistische cis-heteropatriarchale techniek is die een potentiële uitwisseling van kennis verandert in een instrument van uitsluiting en onderdrukking’. Ja, de cultuuroorlog is het ‘nieuwe normaal’.

Maar met al het bewijs voor onze ogen, houden bepaalde commentatoren vol dat de cultuuroorlog een rechtse mythe is die naar voren wordt gebracht door degenen die zich tegen verandering verzetten. ‘Er is toch geen echte’ cultuuroorlog? ‘, Schrijft James O’Brien van LBC: ‘Het is gewoon een nieuwe manier om meningsverschillen te beschrijven tussen mensen die racisme en discriminatie haten en mensen die ervan houden.’ Dan is er Owen Jones van The Guardian, die beweert dat ‘veel van wat “de cultuuroorlog” wordt genoemd, gewoon jongere mensen zijn die hun verschillende sociale en morele waarden proberen te doen gelden ten opzichte van oudere generaties die de meeste media beheren’. Nesrine Malik heeft betoogd dat de cultuuroorlog is verzonnen door rechts, hoewel het de meeste mensen niet zal zijn ontgaan dat de meeste salvo’s van de linkerkant van het slagveld komen.

Het is dit soort gaslighting – om de taal van activisten voor sociale rechtvaardigheid te lenen – dat we al hebben gezien van schrijvers die volhouden dat ‘cancel cultuur’ niet bestaat, ondanks overvloedig en onweerlegbaar bewijs dat dat wel het geval is.

Dit komt omdat, zoals Helen Pluckrose en James Lindsay zo duidelijk hebben uiteengezet in hun baanbrekende boek Cynical Theories, de ideologie van sociale rechtvaardigheid zijn oorsprong vindt in het postmodernisme, een denkrichting die de voorkeur geeft aan ‘geleefde ervaring’ en meerdere ‘manieren van weten’. objectieve waarheid. Het maakt bijvoorbeeld niet uit dat JK Rowling nooit iets transfobisch heeft gezegd of geschreven – haar nieuwe roman moet worden afgekeurd omdat ze een anti-trans-agenda promoot, ook al bevat het geen echte verwijzingen naar transgenders. Deze activisten hebben blijkbaar hun aanwijzingen overgenomen van Humpty Dumpty in Lewis Carroll’s Through the Looking Glass (1871). ‘Als ik een woord gebruik’, zegt hij tegen Alice, ‘dan betekent het precies wat ik ervoor gekozen heb – niet meer en niet minder’.

De bewering dat de cultuuroorlog een rechts brouwsel is, is eenvoudigweg niet bestand tegen serieus onderzoek, vooral niet als het gaat om de meest flagrante manifestaties ervan. Kritische rassentheorie, bijvoorbeeld, is een morele paniek gekleed in het kleed van academische respectabiliteit, en kan zeker niet worden afgedaan als een fantasie van bedompte conservatieven. Conor Friedersdorf heeft in de Atlantische Oceaan minachtend geschreven over ‘trollen die een cultuuroorlog voeren tegen kritische rassentheorie’ in relatie tot degenen die het onderzoek van de Amerikaanse regering naar Princeton hebben toegejuicht naar aanleiding van de bekentenis van racisme. Toch is de echte cultuurstrijder in dit geval zeker de president van de universiteit, Christopher L. Eisgruber, die in de eerste plaats de vanzelfsprekend onware en grootse mea culpa aanbood. En nu acteur Laurence Fox zijn eigen politieke partij heeft opgericht ‘om de Britse cultuuroorlogen te bestrijden’, zien we de gebruikelijke ontkenningen van degenen die gewillig oogkleppen hebben toegepast om de tastbare manieren waarop de cultuuroorlog mainstream is geworden buiten te sluiten.

De meest voorkomende misvatting over degenen onder ons die kritiek hebben op de cultuuroorlog is dat we er actieve deelnemers aan zijn. Misschien is het niet mogelijk om de conclusie van een ideologische schermutseling te bespoedigen zonder je handen vuil te maken, maar de beschuldiging blijft alleen bestaan ​​als je een bijzonder bekrompen visie hebt op hoe de cultuuroorlog gedefinieerd zou moeten worden. Voor veel mensen is het een conflict tussen de ijveraars van de beweging voor sociale rechtvaardigheid en reactionairen die tekeer gaan tegen ‘sneeuwvlokken’. Volgens deze vertolking zijn de strijders aan beide kanten buitengewoon luidruchtig, maar gering in aantal, wat betekent dat de meeste mensen vanaf de zijlijn verbijsterd blijven toekijken hoe zulk geluid en woede zo weinig kunnen betekenen.

Het probleem met deze karakterisering is dat de ene kant – die van de identitaristen op het gebied van sociale rechtvaardigheid – nu onmiskenbare macht en invloed heeft verworven in universiteiten, bedrijven en maatschappelijke instellingen. Opheffen van cultuur bestaat alleen omdat instellingen terughoudend zijn om het op te nemen tegen de legers van sociale rechtvaardigheid en in de strijd te worden betrokken. Als alternatief zouden we de cultuuroorlog beter kunnen begrijpen als een conflict tussen degenen die autoritarisme waarderen – beperkingen op de vrijheid van meningsuiting, de vernauwing van het Overton-venster, verplichte conformiteit – en degenen die individuele vrijheid waarderen. Op deze manier bekeken, zijn we nu allemaal deelnemer aan de cultuuroorlog, of we dat nu leuk vinden of niet.

Deze twee opvattingen over de cultuuroorlog kunnen het best worden begrepen als tabloid (‘sneeuwvlok’ versus ‘anti-sneeuwvlok’) en substantieel (autoriteit versus vrijheid) – het is het verschil tussen Richard Littlejohn en John Stuart Mill. Het is in het voordeel van degenen die het bestaan ​​van de cultuuroorlog willen ontkennen om de eerste definitie te verkiezen boven de laatste, of om de twee samen te voegen, zodat legitieme kritiek op autoritair overreiken of opheffen van cultuur kan worden afgedaan als de paranoïde gekken brigade’. Deze tactiek mag ons er niet van weerhouden om weerstand te bieden aan degenen die onze vrijheden proberen te verminderen, en als dat ons tegenstanders maakt in de cultuuroorlog, dan is dat maar zo.

Bronnen: Spiked

Tot Slot…:

Het mag duidelijk zijn de alternatieve media de “gebeten hond” is omdat daar de informatie wordt gepubliceerd die niet de opgelegde verhaallijn volgt die de overheid wil dat we zien, lezen en horen. Deze media outlets lopen niet aan de leiband van vadertje staat en vormen daarom een bedreiging voor de status quo. Daarom doen overheden samen met de Big Tech corporaties er alles aan om deze het zwijgen op te leggen. Google werkt gedwee mee om deze outlets, ja ook die van ons te begraven in de zoek resultaten of domweg eruit te verwijderen, Facebook verwijderd op grote schaal hun content, verband ze van het platform of knijpt gewoon hun bereik af tot een niveau dat het vrijwel niet meer op het netvlies komt van gebruikers van het platform. Twitter voert een soortgelijk beleid met bans, schaduwbans en YouTube volgt dat voorbeeld in het extreme en houdt ten tijde van dit schrijven heuse zuiveringen van hun platform.

Indien u net als wij het belangrijk vindt om te strijden tegen censuur, onderdrukking en met name de onderdrukking van de alternatieve media in Nederland help ons dan met een donatie Geef dan gul!

Klik hier om te doneren