Als massale ontvolking het einddoel is, dan is voortzetting van de steun aan Oekraïne de juiste keuze

Militaire conflicten zijn niet het resultaat van willekeurig toeval. Er is sprake van een bewuste planning.

Het is leerzaam om te kijken naar wat er in 2014 met Oekraïne is gebeurd, rond de staatsgreep die werd gesteund door de Amerikaanse regering en haar westerse bondgenoten. Met de overwinning van Viktor Janoekovitsj bij de presidentsverkiezingen van 2010 stemde de Rada (het Oekraïense parlement) ervoor om de NAVO-lidmaatschapsaspiraties uit de nationale veiligheidsstrategie te schrappen. Misschien juist daarom werd Janoekovitsj op ongrondwettelijke wijze afgezet.

Moskou zag de chaos van de Maidan en vreesde voor de gevolgen en besloot in maart 2014 de Krim opnieuw te incorporeren, om zowel zijn militaire middelen daar veilig te stellen als de etnisch Russische bevolking te beschermen tegen de woede van Kiev. Er werd een referendum gehouden en de lokale bevolking stemde met overweldigende meerderheid voor toetreding tot de Russische Federatie.

Dominick Sansone, expert op het gebied van buitenlands beleid, schreef voor de Amerikaanse Conservatieven en merkte op:

“De stap naar de Krim kwam als een reactie, om de belangrijkste Russische marinebelangen in de warmwaterhaven van Sebastopol veilig te stellen. De samenvallende opstanden in de Donbas waren bovendien een reactie op de situatie in Kiev … Het officiële standpunt van het Kremlin is vervolgens was dat deze etnisch Russische burgers niet gedwongen mochten worden te leven onder de heerschappij van een onwettige rebellengroep die illegaal aan de macht kwam door de naar behoren gekozen regering omver te werpen.”

Met betrekking tot Oekraïne”, schreef John Mearsheimer van de Chicago University, een ervaren Amerikaanse politicoloog en wetenschapper op het gebied van internationale betrekkingen:

“Het is heel belangrijk om te begrijpen dat we tot 2014 de uitbreiding van de NAVO en de EU niet zagen als een beleid dat erop gericht was Rusland in bedwang te houden. Vóór 22 februari 2014 dacht niemand serieus dat Rusland een bedreiging vormde. Wat er gebeurde is dit: Er brak een grote crisis uit en we moesten iemand de schuld geven, en natuurlijk gingen we onszelf nooit de schuld geven. We gingen de Russen de schuld geven, dus verzonnen we dit verhaal dat Rusland uit was op agressie in Oost-Europa.’

De grondgedachte voor de oprichting van de NAVO was dat het een defensieve alliantie zou zijn om de voormalige Sovjet-Unie ervan te weerhouden West-Europa binnen te vallen. Toen de Sovjet-Unie in 1991 echter uiteenviel, zou deze organisatie, als haar beweringen waar waren, ontmanteld zijn, terwijl het beoogde doel nu ter discussie staat. In plaats daarvan hebben opeenvolgende Amerikaanse regeringen sinds het midden van de jaren negentig regelmatig aangedrongen op uitbreiding van de NAVO in Oost-Europa.

Tsjechië, Hongarije en Polen sloten zich in maart 1999 bij het blok aan. Vijf jaar later sloten Bulgarije, Roemenië, Letland, Litouwen en Estland zich ook aan. Vervolgens overwoog de NAVO tijdens een topconferentie in Boekarest in april 2008 om Georgië en Oekraïne toe te laten, wat volgens de Russen een “directe bedreiging” voor hun nationale veiligheid zou vormen.

Uiteraard zag Moskou dit redelijkerwijs als verraad aan een belofte van de Amerikaanse regering en haar bondgenoten over de val van de Berlijnse Muur, namelijk dat de NAVO nooit “een centimeter oostwaarts” zou oprukken.

In deze context is de huidige crisis in Oekraïne in de eerste plaats het resultaat van een poging van de Amerikaanse regering om een ander Oost-Europees land op beslissende wijze in zijn baan en defensiestructuur te betrekken, via het NAVO-lidmaatschap/partnerschap en een expliciete anti-Moskou EU-associatieovereenkomst.

Oekraïne is nu een “nauwe partner” van de NAVO, die rapporteert “ongekende niveaus” van militaire steun aan zijn regering te bieden.

Tot nu toe hebben de NAVO-lidstaten voor miljarden dollars en euro’s aan militair materieel aan Oekraïne geleverd. Ze sturen wapens, munitie en vele soorten lichte en zware militaire uitrusting, waaronder antitank- en luchtafweersystemen, houwitsers en drones.

“Sinds 2014”, zegt de officiële website van de NAVO:

“De NAVO heeft geholpen de Oekraïense strijdkrachten en defensie-instellingen te hervormen, onder meer met uitrusting en financiële steun. De bondgenoten hebben ook training gegeven aan tienduizenden Oekraïense troepen en de Oekraïense strijdkrachten hebben hun capaciteiten ook ontwikkeld door deelname aan NAVO-oefeningen en operaties.”

Onder president Vladimir Zelenski heeft Kiev een reeks wetten uitgevaardigd die gericht zijn op ‘de-russificatie’. Als gevolg hiervan zijn Russische boeken en zelfs Russische muziek verboden, en mogen in het land alleen boeken in het Oekraïens, oftewel ‘de inheemse talen van de Europese Unie’, worden gepubliceerd.

Zelensky is een acoliet van Klaus Schwabs World Economic Forum (WEF), de organisatie achter de ‘Great Reset’.

Volgens Leon Kushner, een schrijver die is opgevoed door overlevenden van de Holocaust uit Oekraïne:

“Sinds 2014 runnen oligarchen het in maffiastijl en kozen ze de toenmalige acteur Zelensky als hun presidentiële marionet. Klaus Schwab van het WEF schepte op over zijn hulp bij de verkiezing van hem en zijn gelijkwaardige Canadese marionet, Trudeau. Zowat elke rijke en beroemde speler is in Oekraïne geweest. En kwam terug met nog meer geld. Van Bill Gates tot Joe Biden, van George Soros tot de Clintons. Ze weten allemaal dat Oekraïne open is voor zaken.”

Vreemd genoeg is de totale steun van Australië aan de Oekraïense regering nu gestegen tot AU$790 miljoen (US$520 miljoen). Dit is de grootste bijdrage van een niet-NAVO-land en meer steun dan sommige van de 32 blokleden bieden.

De regering-Biden in de VS heeft al honderden miljarden dollars aan militaire hulp naar Oekraïne gestuurd.

Als het doel is om bloedvergieten te voorkomen, dan is dit niet de manier om dat te doen.

Als er, zoals sommigen speculeren, een oligarchisch plan bestaat voor massale ontvolking van de bevolking, dan zijn gemanipuleerde oorlogen een ideale manier om dat te bereiken. Het is eerder gebeurd. In de Eerste Wereldoorlog stierven 21,5 miljoen mensen, waarvan 13 miljoen burgers. De burgerdoden werden grotendeels veroorzaakt door honger, blootstelling, ziekte, militaire ontmoetingen en bloedbaden. In de Tweede Wereldoorlog stierven 40 tot 50 miljoen mensen, de grootste van alle oorlogen.

Momenteel zien we de vergevorderde stadia hiervan, nu de VS en hun NAVO-bondgenoten al vele jaren aan het manoeuvreren zijn voor een wereldoorlog met Rusland. Ze schreeuwen dat dit is om ‘vrijheid en democratie’ te beschermen, terwijl ze de rijkdom van zowel het vermeende slachtoffer als de agressor afpersen.

We moeten ons bewust worden van deze apocalyptische tactieken van de westerse oligarchen en weerstand bieden aan al hun pogingen om hun destructieve doelstellingen aan ons op te leggen.

*Augusto Zimmermann is hoogleraar en hoofd rechten aan het Sheridan Institute of Higher Education in Australië, voorzitter van WALTA – Legal Theory Association, en voormalig Law Reform Commissioner in West-Australië