Luister naar dit Artikel

Wat is er met het WEF gebeurd? Het ene moment waren ze overal in de media en nu zijn ze vrijwel verdwenen uit het publieke debat. Nadat de pandemie-agenda was verslagen en het plan om de publieke angst uit te buiten om een eeuwige medische autocratie te creëren aan het licht kwam, glipten Klaus Schwab en zijn vrolijke bende globalisten terug in het houtwerk. Zeker, we zullen ze ooit weer zien, maar voorlopig heeft het WEF zichzelf uit de schijnwerpers gedegradeerd naar de donkere uithoeken van de echokamer van Davos.

Veel van hun discussies richten zich nu op kwesties als klimaatverandering of DEI (Diversity, Equity, Inclusion), maar één essentieel onderwerp blijft opduiken in de witboeken van mondiale denktanks en dat is een programma dat tijdens de coronacrisis zeer publiekelijk werd geïntroduceerd. Iedereen die zich bekommert om economische vrijheid moet op zijn hoede zijn voor de digitale valuta’s van de centrale banken (CBDC’s) als misschien wel de grootste bedreiging voor de menselijke vrijheid sinds de poging tot invoering van vaccinpaspoorten.

Het WEF pochte onlangs in een nieuw witboek dat 98% van alle centrale banken nu CBDC-programma’s nastreeft. In het rapport, getiteld ‘Modernizing Financial Markets With Wholesale Central Bank Digital Valuta’, wordt opgemerkt:

“CeBM is ideaal voor systeemrelevante transacties, ondanks de opkomst van alternatieve betaalinstrumenten… De digitale munteenheid van de centrale bank (wCBDC) is een vorm van CeBM die nieuwe economische modellen en integratiepunten zou kunnen ontsluiten die vandaag de dag niet mogelijk zijn.”

Het document richt zich primair op het stroomlijnen van grensoverschrijdende transacties, een inspanning waarbij de Bank for International Settlements (BIS) de afgelopen jaren nauw betrokken is geweest. Het benadrukt ook een vreemd concept van gedifferentieerde CBDC-mechanismen, elk specifiek ontworpen om om verschillende redenen door verschillende instellingen te worden gebruikt. Groothandel CBDC’s zouden alleen worden gebruikt door bankinstellingen, overheden en sommige mondiale bedrijven, in tegenstelling tot retail CBDC’s die gereserveerd zouden zijn voor de reguliere bevolking.

Hoe de waarde en koopkracht van Wholesale CBDC’s zouden verschillen is niet duidelijk, maar het is gemakkelijk te raden dat deze apparaten bankinstellingen een groter vermogen zouden geven om internationale valuta en transacties te homogeniseren. Met andere woorden: het is de weg naar een uiteindelijk mondiaal valutamodel. Bij uitbreiding zal de adoptie van CBDC’s door overheden en mondiale banken uiteindelijk leiden tot wat het WEF ‘dematerialisatie’ noemt: het verwijderen van fysieke effecten en geld. Het WEF stelt:

“Net als bij het RTGS-moderniseringsprogramma van de Bank of England (BOE) is het de bedoeling om een volledig gedigitaliseerd effectensysteem te introduceren dat toekomstbestendig is voor de stapsgewijze acceptatie van DLT (Distributed Ledger Technology). De tokenisatie van activa omvat het creëren van digitale tokens die de onderliggende waarde vertegenwoordigen activa zoals onroerend goed, aandelen, digitale kunst, intellectueel eigendom en zelfs contant geld zijn een belangrijk gebruiksscenario voor blockchain, waarbij sommige schattingen wijzen op $4-5 biljoen aan tokenized effecten op DLTa tegen 2030.”

Eindelijk lieten ze de kat uit de zak:

“De BIS stelde twee modellen voor om tokenisatie in het monetaire systeem te brengen: 1) Breng CBDC’s, DT’s en tokenized activa naar een gemeenschappelijk verenigd grootboek, en 2) streef incrementele vooruitgang na door onderling verbonden systemen te creëren.

Ze stelden vast dat de laatste optie haalbaarder was, aangezien de eerste een heroverweging van de financiële systemen vereist. Er wordt geëxperimenteerd met het uniforme grootboekconcept.”

Om dit in gedecodeerde taal te interpreteren: het verenigde grootboek is in wezen een andere term voor een één-wereld digitaal valutasysteem dat volledig gecentraliseerd is en onder controle staat van mondiale banken zoals de BIS en het IMF. Het WEF en de BIS erkennen de moeilijkheid om een dergelijk systeem zonder tegenstand te introduceren, dus bevelen zij stapsgewijze introductie aan met behulp van ‘interlinkingsystemen’ (het koppelen van CBDC’s aan papieren valuta en fysieke contracten en vervolgens het langzaam maar zeker dematerialiseren van die activa en van digitaal de nieuwe norm maken). Het is de totalitaire tip-teen.

De BIS voorspelt dat er tegen het jaar 2030 minstens negen grote CBDC’s in omloop zullen zijn; dit is waarschijnlijk een understatement van het beoogde plan. Globalisten hebben in het verleden laten doorschemeren dat zij de voorkeur geven aan totale digitalisering in 2030.

Een samenleving zonder contant geld zou het eindspel zijn voor economische anonimiteit en vrijheid in de handel. Tenzij uit protest op grote schaal alternatieve fysieke valuta worden ingevoerd, zouden CBDC’s alle transacties traceerbaar maken en gemakkelijk te onderbreken door overheden en banken. Stel je een wereld voor waarin alle handel wordt gemonitord, alle inkomsten worden gemonitord en transacties kunnen worden geblokkeerd als blijkt dat ze in strijd zijn met de mandaten van het systeem. Ja, deze dingen gebeuren vandaag de dag, maar met fysiek geld kunnen ze worden omzeild.

Stel je een wereld voor waarin je vermogen om geld uit te geven beperkt kan worden tot bepaalde retailers, bepaalde diensten, bepaalde producten en gekozen regio’s op basis van je politieke voorkeuren, je sociale kredietscore en je achtergrond. De controle die CBDC’s met zich meebrengt is enorm en maakt volledig micromanagement van de bevolking mogelijk. Het feit dat 98% van de centrale banken deze technologie al adopteert zou een van de grootste nieuwsverhalen van het decennium moeten zijn, maar wordt vrijwel volledig genegeerd.