Column Brave New World

0
Luister naar dit Artikel

‘Brave New World’ is een dystopische sciencefiction-roman uit 1932 van de Britse schrijver Aldous Huxley.


Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren


Dystopie is het tegengestelde van de utopie, dat wil zeggen, een tekst waarin weliswaar een toekomstbeeld gegeven wordt, maar dat van de utopie verschilt door het negatieve beeld dat van die toekomst wordt geschilderd.

Het boek is in het Nederlands vertaald als ‘Het soma-paradijs’ van John Kooy in 1934 en als ‘Heerlijke nieuwe wereld’ van Maurits Mok in 1971 en Pauline Moody in 1999.

O wonder!

How many goodly creatures are there here!

How beauteous mankind is!

O brave new world,

That has such people in it!

Ondanks de dystopische grondslag van het boek, voel ik, wanneer ik deze tekst lees, de liefde voor de mens er in doordringen. Brave New World… onze Aarde is inderdaad wonderbaarlijk, in haar ‘zijn’ en ook in haar uitstraling. Zeker wanneer we kijken naar de diversiteit aan leven. En wij als mens zijn prachtige wezens, alleen zien we dit zelf nog niet. Er is inderdaad veel moed nodig om de wereld waarin we leven te vernieuwen. Gelukkig zijn steeds meer mensen zich bewust aan het worden van het leven, van het grote plan waar we deel van uitmaken.

Want dat is waar het om gaat. Het grote plan, een ‘helikopterview’ op hoog niveau. Want als wij eens wisten dat wij de enigen zijn die verandering aan kunnen brengen, nu meteen. Als wij eens wisten dat wij in een gevangenis leven die we zelf in stand houden. Als wij eens wisten dat wij ons vastklampen aan onze angsten en onze realiteit. Als we eens wisten dat onze realiteit virtueel is, bedacht door een select groepje en in stand gehouden door onszelf.

Zou de wereld, wanneer we de waarheid wisten, er niet heel anders uitzien? Zouden we niet op een heel andere manier met elkaar omgaan? En met de natuur en de dieren? Zouden we het leven niet liefhebben? Ik weet het wel zeker. Wanneer het bewustzijn van de mensheid stijgt en zij werkelijk inziet wat voor bewustzijnsvorm wijzelf zijn binnen dit oneindige heelal en wat het doel is dat we allemaal, stuk voor stuk, nastreven, dan zou de Aarde de parel zijn die zij behoort te zijn. En wij mensen zouden in vrede met elkaar omgaan en respect tonen voor onszelf, elkaar en onze omgeving.

Toen ik een klein meisje was, ik weet de exacte leeftijd niet meer, maar het zal een jaar of zes, zeven geweest zijn, zat ik eens bij mijn moeder op schoot en ik vroeg haar of zijzelf en papa wel eens bang waren. Mijn moeder antwoordde in eerste instantie dat dat niet het geval was en dat ik bij hen altijd veilig zou zijn en me dus geen zorgen hoefde te maken. Maar dat stemde mij nog niet gerust. “En als er oorlog is? Dan ben je toch wel bang?,” vroeg ik. “Ja, als er oorlog zou zijn, maar die is er gelukkig niet,” zei mijn moeder. En toch ken je dus wel echte angst, dacht ik. Er zijn dus werkelijk situaties in het leven, in de wereld die echt beangstigend zijn.

Het voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Angst bestaat echt, ik kan het echt in mijn toekomstige leven tegenkomen. En misschien kunnen mijn ouders, mijn ‘alles’ op dat moment, dat wel helemaal niet voorkomen of zijn zij er niet om mij te beschermen. Mijn maag kromp ineen bij deze vreselijke gedachte. Ik vroeg mijn moeder hoe oorlog eigenlijk ontstond, hadden die mensen zomaar ruzie met elkaar gekregen? Zo erg dat ze de ander van het leven wilde beroven? Mijn moeder legde uit dat de mannen die echt moesten vechten het bevel kregen van hun commandanten en dat die weer opdracht kregen van de regering.

Dat was een misselijkmakend moment voor mij en daarom herinner ik me dit nog zo goed. De mensen die dus ruzie hadden met elkaar en vonden dat er oorlog moest komen, hoefden zelf niet naar het front om te vechten? In plaats daarvan werden de mannen en jongens uit het volk opgetrommeld om te komen vechten en gaven de aanstichters alleen maar opdrachten? Dat was mijn eerste kennismaking met perversiteit. Ook al had ik op dat moment geen flauw benul van de betekenis van dit woord, het voelde voor mij op dat moment meteen heel tegennatuurlijk aan.

Mijn moeder legde bovendien uit dat alle mensen die oorlog maken dit met de Kerstdagen niet mogen doen, want dan moeten we allemaal in liefde zijn met elkaar. Kennismaking nummer twee met perversiteit ontvouwde zich. Wanneer ik in die tijd dacht aan oorlog, dan kwam dat omdat je ruzie had met elkaar. Echt een hekel had aan elkaar. En als je ruzie had met een vriend of vriendin of met iemand anders, dan gaf je elkaar tussendoor toch geen kusje en een omhelzing? Dit was voor mijn gevoel de wereld op zijn kop. En eerlijk gezegd is het dat nog steeds, in veel grotere mate zelfs. Want nu ken ik de achtergronden en zie dat het nog perverser is opgesteld dan ik al vermoedde.

Wij zijn slaaf en hebben het niet eens in de gaten. Ik stelde destijds mijn moeder de simpele vraag: “En als nou alle mensen zeggen dat ze het hier niet mee eens zijn en niet meer willen vechten voor de mensen die daartoe opdracht geven en het dan gewoon niet meer doen, dan hoeft er toch geen oorlog meer te zijn? Dan kan er voor eeuwig vrede zijn.” En die gedachte heb ik nog steeds. Vandaar is bij mij het idee ontstaan om columns onder deze rubriek te gaan schrijven. Om een andere manier van denken aan te reiken. Om bepaalde zaken in het daglicht te stellen en er eens over na te denken en voelen.

Om via deze weg een bijdrage te kunnen leveren aan een stukje bewustzijn, een vredige wereld voor mijn kinderen en hun nageslacht. Dat kunt u ook, door simpelweg de ogen te openen en te uiten waar u voor staat. Wat uw ideeën zijn en uw idealen, hoe u de maatschappij het liefst ziet, want de maatschappij dat zij wij. En wij hebben alle mogelijkheden in ons om verandering aan te brengen, om de wereld samen in harmonie te delen. Ik daag u uit te zijn wie u bent, niets meer en niets minder, want dat is exact waarom we hier op Aarde zijn, om te laten zien wie we zijn, zoals we zijn. Om onze talenten te uiten en naar de waarheid en dus meer bewustzijn te streven.

O wonder!

How many goodly creatures are there here!

How beauteous mankind is!

O brave new world,

That has such people in it!

Kris Slenters
[email protected]
Niburu/Niburu Health

De column Brave New World zal vanaf heden periodiek gaan verschijnen en vindt u terug in de gelijknamige rubriek Column Brave New World.

Share.

In tegenstelling tot de reguliere media hebben wij geen inkomsten uit advertenties en ook ontvangen wij geen subsidies van de overheid. Om te bestaan zijn wij volledig afhankelijk van de donaties van onze lezers!

Een gulle donatie verzekert dat we ook in 2024 iedereen van het echte nieuws kunnen blijven voorzien!


<< Klik hier om te doneren >>

 

Misschien later