Wanneer we mediteren of onze perceptie aanroepen gebruiken we meer dan enkel het brein, zo meldt The Guardian.
Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren
Wanneer we mediteren of reflecteren voelen we allerlei soorten gedachten of sensaties opkomen maar merken we nooit hoe de zenuwcellen worden geactiveerd. Waarom is dit?
Volgens arts, filosoof en auteur Raymond Tallis is dit een probleem dat aan onze aandacht is ontsnapt. Tallis spreekt in zijn boek Aping Mankind over de culturele ziekte waar mensen aan leiden wanneer ze aannemen dat ze niet meer zijn dan een serie zenuwcellen.
Neuromania, zoals hij het omschrijft, is het gevolg van de doctrine dat bewustzijn hetzelfde is als hersenactiviteit, of iets specfifieker: dat bewustzijn de manier is waarop we hersenactiviteit ervaren.
Wanneer je denkt dat het brein een machine is zeg je in feite dat het opstellen van een mooi gedicht dezelfde onvrijwillige activiteit is als het hebben van een epileptische aanval, zo stelt Tallis. Persberichten kondigen de ‘ontdekking van liefde’ of ‘de zetel van creativiteit’ aan met aangehechte afbeeldingen van hersenen waarop de bijbehorende hersengebieden rood of blauw gearceerd zijn. Journalisten nemen de persberichten vervolgens over als middeleeuwse misdienaars.
Uiteraard heb je een brein nodig om te leven, maar het zijn van een mens staat niet gelijk aan het zijn van een brein. Je hebt benen nodig om te lopen, maar je zegt nooit dat jouw benen lopen.
Hetzelfde wordt op een complexe manier duidelijk wanneer gekeken wordt naar het fenomeen perceptie. Het gaat om iets wat we op elk moment van de dag doen. Je doet het nu ook nu je ogen de woorden op de pagina lezen. Wanneer je enkel je hersenen zou zijn, zou je de woorden niet kunnen zien. Dan zou er enkel de activiteit van zenuwcellen zijn in de duisternis in het binnenste van de schedel.
Tallis denkt dat betere scanners en verbeterde analyses de gepresenteerde problemen niet gaan oplossen. Zelfs wanneer de neurowetenschap op een dag elke zenuwcel weet te volgen kijk je nog altijd niet naar bewustzijn. Je kunt dan werken met exactere correlaties maar mensen ervaren nog steeds pijn en roepen ‘au!’ in plaats van ‘geen zorgen, neuronencluster 148 is geactiveerd’.
Waarom kan bewustzijn niet worden gezien als de manier waarop we hersenactiviteit ervaren? Die vraag klinkt onschuldig, maar de woorden ‘we’ en ‘ervaren’ zijn het probleem. Hoe ervaren we?
“De westerse wetenschap weet niet hoe bewustzijn in de natuur kan worden geplaatst,” besluit Tallis. “We zullen dit alleen leren wanneer we de juiste paden bewandelen.”
Bron: Guardian.co.uk
Verwante artikelen: