De schade die we kinderen toebrengen is te verwoestend om weggewuifd te worden in naam van de volksgezondheid – het wordt snel een op zichzelf staand noodgeval.

Miljarden mensen over de hele wereld leven nog steeds onder COVID-19-lockdowns of zwaar beperkt leven. En voor bijna iedereen was het leven temidden van de pandemie in 2020 een isolerend en moeilijk jaar. Toch waarschuwen artsen dat met name kinderen ernstige geestelijke gezondheidsproblemen ondervinden als gevolg van de lockdowns – leidend tot een “internationale epidemie” van zelfmoord bij kinderen.

The Associated Press interviewde Dr. David Greenhorn over het onderwerp, die werkt op de afdeling spoedeisende hulp van de Engelse Bradford Royal Infirmary. Het aantal crises in de geestelijke gezondheid dat hij heeft meegemaakt, zoals zelfmoordpogingen, is gestegen van een paar pre-pandemie per week tot nu meerdere per dag.

“Dit is een internationale epidemie, en we erkennen het niet”, zei Greenhorn. “In het leven van een 8-jarige is een jaar een heel, heel, heel lange tijd. Ze zijn het zat. Ze kunnen er geen einde aan zien.”

Dr. Richard Delorme leidt de psychiatrische afdeling van een van de grootste kinderziekenhuizen in Frankrijk, en hij bood de AP een soortgelijke waarschuwing aan.

Delorme wees erop dat het duidelijk COVID-beperkingen en lockdowns zijn die deze tol eisen van kinderen die in zijn ziekenhuis belanden: “Waar ze je over vertellen is een chaotische wereld, van ‘Ja, ik doe mijn bezigheden niet meer’ ”. Ik doe mijn muziek niet meer, ” Naar school gaan is moeilijk ‘s ochtends’, ‘Ik heb moeite om wakker te worden’, ‘Ik ben het masker zat’.

Het ziekenhuis van Delorme ging van ongeveer 20 zelfmoordpogingen per maand met patiënten van 15 jaar of jonger, meldt de AP, tot meer dan het dubbele – en, verontrustend, meer vastberadenheid dan ooit tevoren in de pogingen.

“We zijn erg verrast door de intensiteit van het verlangen om te sterven onder kinderen van 12 of 13 jaar oud”, zei Delorme. “We hebben soms kinderen van negen die al dood willen. En het is niet alleen een provocatie of chantage via zelfmoord. Het is een oprechte wens om een ​​einde aan hun leven te maken.”

Dit is een van de meest pijnlijke alinea’s die ik ooit heb gelezen, laat staan ​​waarover ik heb moeten schrijven. Alleen al het uittypen van dit verhaal overspoelde mijn ogen met tranen. Maar de levensbedreigende onbedoelde gevolgen van ingrijpende pandemische maatregelen zijn te belangrijk om over het hoofd te zien.

Overheidsbeperkingen die twee jaar geleden ondenkbaar zouden zijn geweest, zijn doorgedrongen te midden van de angst en onzekerheid die de uitbraak van de pandemie begrijpelijkerwijs heeft veroorzaakt. Voorstanders hoopten ongetwijfeld levens te redden. Toch zijn overheidsbeperkingen twijfelachtig gebleken in hun effectiviteit, waarbij zowel studies als praktijkvoorbeelden weinig duidelijk verband laten zien tussen stringente lockdown en COVID-sterfgevallen.

In de tussentijd hebben lockdowns en andere beperkingen de sociale interactie hard beknot en werkt tragisch genoeg als katalysator voor de eerder genoemde geestelijke gezondheidscrisis bij jongeren. In de VS meldden de Centers for Disease Control dat 25 procent van de jongvolwassenen zelfmoord overwoog tijdens de lockdowns, terwijl de algehele mentale gezondheid en zelfmoordcijfers ook lijken te zijn gestegen.

De zelfmoord van het kind is slechts de laatste vernederende onthulling die aantoont hoeveel dit beleid van ons heeft geëist. We moeten deze menselijke schade in onze analyse meenemen als het gaat om het beëindigen van pandemische beperkingen; niet alleen COVID-zaken tellen.

Zoals elk beleid moeten bevelen op het gebied van de volksgezondheid worden beoordeeld op hun resultaten. Zoals Nobelprijswinnaar Milton Friedman zei: “Een van de grote fouten is om beleid en programma’s te beoordelen op hun bedoelingen in plaats van op hun resultaten.” Het sluiten wegens een pandemie kan zijn voortgekomen uit een oprecht verlangen om het publiek te beschermen; maar hun gevolgen hebben het tegenovergestelde gedaan.

Waarom? Welnu, elke overheidsactie, met name ingrijpende mandaten, heeft niet alleen niet het beoogde effect, maar ook de onbedoelde gevolgen van de tweede en derde orde.

“Elke menselijke handeling heeft zowel bedoelde als onbedoelde gevolgen”, legden econoom Antony Davies en politicoloog James Harrigan uit voor FEE.org. “Mensen reageren op elke regel, regulering en order die regeringen opleggen, en hun reacties resulteren in uitkomsten die heel anders kunnen zijn dan de uitkomsten die de wetgevers hadden bedoeld.”

Als het gaat om lockdowns, hebben we uitgebreid de onbedoelde gevolgen bij FEE gedocumenteerd, waaronder isolatie, depressie, suïcidaliteit, werkloosheid, drugsmisbruik, huiselijk geweld en meer. Dergelijke ernstige tweede-orde-effecten herinneren ons er op pijnlijke wijze aan waarom beleidsmakers nederig zouden moeten zijn in hun handelen. Verregaande lockdowns zijn allesbehalve bescheiden: ze gaan ervan uit dat bureaucraten ergens in een kantoor de samenleving kunnen redden met bevelen van bovenaf en dat er niets mis zal gaan.

Overheden over de hele wereld moeten rekening houden met meer dan alleen het tellen van COVID-zaken bij het evalueren van huidig ​​en toekomstig lockdown-beleid. De schade die we kinderen toebrengen is te verwoestend om weggewuifd te worden in naam van de volksgezondheid – het is op zich al een noodgeval.

Bronnen: Foundation for Economic Education