Tot de ontdekkingen behoorden onder meer een versleten sandaal van 45 cm en enorme handafdrukken op de muren

Archeologen zijn lange tijd verbijsterd geweest over de bewering dat er ooit in het zuidwesten van de VS een lang verloren gewaande groep gigantische mensen leefde die wel 3 meter lang konden worden.

Bij opgravingen in een grot in Lovelock, Nevada zijn de afgelopen eeuw enorme menselijke schedels, 45 cm grote sandalen en gigantische handafdrukken ontdekt, die de nieuwsgierigheid van wetenschappers en het publiek nog steeds hebben gewekt.

De beweringen over deze ‘Giants of Lovelock’ zijn afkomstig van indianen die verhalen vertelden over een meedogenloze stam van bleke, roodharige indringers die oorlog voerden tegen de lokale groepen, voordat ze uiteindelijk in een grot werden opgesloten en uitgeroeid.

Volgens archeologen is het verhaal waarschijnlijk een overdrijving van de feiten of zelfs een regelrecht verzinsel, maar sommige bewijsstukken blijven gelovigen bemoedigen.

Terwijl de eerste artefacten die verband houden met de Giants of Lovelock aan het begin van de 20e eeuw werden ontdekt, blijven verhalen over de reuzen naar boven komen terwijl experts en gewone mensen hopen eindelijk de waarheid te ontdekken.

Maar het begon allemaal toen een paar mijnwerkers de gigantische overblijfselen voor het eerst ontdekten in 1911.

Ze waren daar op zoek naar guano, de uitwerpselen van vogels of vleermuizen, die lange tijd een waardevolle bron van kunstmest en een ingrediënt in buskruit zijn geweest.

Maar toen ze diep in de guano groeven, vonden deze goudzoekers meer dan ze hadden verwacht: meer dan zestig menselijke skeletten. En sommigen van hen waren naar verluidt buitengewoon groot: tussen de twee en tweeënhalve meter lang.

‘Een van zijn grootste vondsten was een skelet, gevonden ongeveer twintig mijl ten zuiden van Lovelock, Nevada, waaruit blijkt dat het lichaam waarvan het een raamwerk was, precies twee meter lang was’, aldus de biografie uit 1935 van John T. Reid, een mijningenieur die in Lovelock werkte.

‘Het is een van de ‘gigantische mannen’ van een oud ras waarvan skeletten zijn opgegraven in Centraal Nevada.’

Er is geen bewijs voor deze vondst, maar bij het opgraven van de grot in 1912 en 1924 zijn duizenden artefacten aan het licht gekomen.

Veel van deze vondsten waren zoals verwacht: manden, eendenfluitjes, pijlpunten en ceremoniële voorwerpen uitgehouwen in de vorm van dieren.

Maar er waren ook enkele uiterst vreemde bevindingen, waaronder gigantische sandalen die leken te zijn gedragen.

Deze schoenen, ongeveer 15 centimeter lang, zouden grofweg vertaald kunnen worden naar een schoen van Amerikaanse maat 29.

Radiokoolstofdatering toonde later aan dat menselijke resten en plantaardig materiaal in de grot zich bevonden tussen 2030 voor Christus en 1218 voor Christus.

Een andere vreemde vondst was een handafdruk die schijnbaar in de steen was geëtst en die twee keer zo groot leek als een gemiddelde menselijke hand.

Rapporten van deze opgravingen leken de omvang van de reuzen te vergroten: vanaf 1931 waren ze naar verluidt 2,5 tot 3 meter lang.

Opmerkelijk genoeg hadden sommigen van hen rood haar, een schril contrast met de lokale Paiute-stam van indianen.

Hoewel hun bestaan misschien een mysterie blijft, kan de mondelinge traditie enkele aanwijzingen bieden.

Paiute-stammen afkomstig uit het gebied vertellen verhalen over een barbaarse groep genaamd de Si-Te-Cah, een groep die naar verluidt 3000 jaar geleden naar het gebied trok. Volgens de Paiute-mythologie begonnen de Si-Te-Cah toen oorlog tegen hen en hun buren te voeren – en ze hadden ook rood haar.

Verslagen van de 16e-eeuwse Spaanse conquistador Pedro Cieza de León leken het bestaan van een felle en mysterieuze groep roodharige barbaren te bevestigen.

Hij pikte in Peru een verhaal op over een ras van gigantische mannen die ‘in vlotten van riet over zee kwamen, zoals grote boten; sommige mannen waren zo lang dat ze vanaf de knie zo groot waren als de lengte van een gewone man van redelijk formaat.’ Dit verhaal komt overeen met de Peruaanse inboorlingen die het Titicacameer doorkruisten in boten van geweven riet.

Volgens de Paiute-legende verenigden de stammen zich uiteindelijk om de Si-Te-Cah te bestrijden.

Ze joegen ze een grot in, bekogelden ze met pijlen en staken een vuur aan bij de mond. Volgens verhalen kwamen alle Si-Te-Cah bij die schermutseling om het leven. En er is inderdaad archeologisch bewijs van een grote brand aan de monding van de grot.

Maar sommige historici hebben verschillende verklaringen voor het bewijsmateriaal.

In de eerste plaats kunnen de ‘gigantische’ overblijfselen alleen lange mensen zijn geweest, volgens een onderzoek van de Universiteit van Nevada waaruit bleek dat ze slechts ongeveer 1,80 meter lang waren – en niet 8 of 10 meter.

Een geschiedenisboek van Sarah Winnemucca Hopkins, getiteld Life Among the Paiutes: Their Wrongs and Claims, maakt geen enkele melding van reuzen – maar verwijst wel naar barbaren.

En historici hebben erop gewezen dat veroudering in droge woestijnomstandigheden donker haar rood kan maken, wat mogelijk de roodharige overblijfselen kan verklaren.

Bovendien schreef historicus Adrienne Mayor in haar boek Fossil Legends of the First Americans dat lokale ondernemers misschien simpelweg de omvang van de menselijke resten hebben overdreven om het toerisme in de regio op gang te brengen.

Het geschiedenismuseum in Winnemucca, Nevada herbergt momenteel veel van de artefacten die in de Lovelock-grot zijn gevonden.

Een crowdfunding-inspanning uit 2014 om de grotten verder te onderzoeken, leverde slechts $ 10 op.

Bronnen: The Daily Mail