De regering van de Verenigde Staten (USG) heeft – onder de ‘op regels gebaseerde internationale orde’ – de facto geoordeeld dat Julian Assange zich schuldig maakt aan het beoefenen van journalistiek.

Edward Snowden had al opgemerkt dat “wanneer het blootleggen van een misdaad wordt behandeld als het plegen van een misdaad, je wordt geregeerd door criminelen.”

Criminelen zoals Mike “We Lie, We Cheat, We Steal” Pompeo, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Trump, die van plan was Julian te ontvoeren en te vermoorden toen hij hoofd van de CIA was.

De ontembare Jennifer Robinson en Julians Amerikaanse advocaat Barry Pollack vatten het allemaal samen: de Verenigde Staten hebben ‘journalistiek als een misdaad nagestreefd’.

Julian werd gedwongen een onuitsprekelijk wrede Via Crucis te ondergaan omdat hij de oorlogsmisdaden van de USG aan het licht durfde te brengen; de innerlijke werking van het Amerikaanse leger in hun voortrollende War On Terror in Afghanistan en Irak; en – Heilige der Heiligen – hij durfde e-mails vrij te geven waaruit bleek dat het Democratische Nationale Comité (DNC) samenspande met de beruchte oorlogszuchtige Harpij Hillary Clinton.

Julian werd onderworpen aan meedogenloze psychologische martelingen en bijna gekruisigd omdat hij feiten publiceerde die altijd onzichtbaar moesten blijven voor de publieke opinie. Dat is waar topjournalistiek om draait.

Het hele drama leert de hele planeet alles wat men moet weten over de absolute controle van de Hegemon over het zielige VK en de EU.

En dat brengt ons bij de kabuki die mogelijk – en het operatieve woord is ‘mogelijk’ – de zaak kan sluiten. Titel van het verwrongen moraliteitsspel: ‘Pleit schuldig of sterf in de gevangenis’.

De laatste wending in de verhaallijn van het moraliteitsspel luidt als volgt: de combo achter het kadaver in het Witte Huis besefte dat het martelen van een Australische journalist en uitgever in een maximaal beveiligde Amerikaanse gevangenis in een verkiezingsjaar niet bepaald goed was voor de zaken.

Tegelijkertijd smeekte het Britse establishment om uitgesloten te worden van het complot – omdat het “rechts”-systeem door de Hegemon werd gedwongen om een ​​onschuldige man en familievader vijf jaar lang te gijzelen, onder erbarmelijke omstandigheden, in naam van de bescherming van een mandje met Anglo-Amerikaanse inlichtingengeheimen.

Uiteindelijk oefende het Britse establishment stilletjes alle druk uit die het kon opbrengen om naar de uitgang te vluchten – in het volle besef van wat de Amerikanen met Julian van plan waren.

Het leven in de gevangenis was ‘eerlijk en redelijk’

Ga deze woensdag naar de kabuki in Saipan, het grootste van de Noordelijke Marianen, een land in de Stille Oceaan zonder rechtspersoonlijkheid beheerd door de Hegemon.

Eindelijk vrij – misschien, maar met voorwaarden die nogal duister blijven.

Julian kreeg van deze Amerikaanse rechtbank in de Stille Oceaan de opdracht om WikiLeaks te instrueren informatie te vernietigen als voorwaarde voor de deal.

Julian moest de Amerikaanse rechter Ramona Manglona vertellen dat hij niet was omgekocht of gedwongen om schuldig te pleiten aan de cruciale beschuldiging van “samenzwering om op onrechtmatige wijze geheime informatie te verkrijgen en te verspreiden met betrekking tot de nationale defensie van de Verenigde Staten”.

Zijn advocaten vertelden hem dat hij het ‘Plead Guilty or Die in Jail’-script moest volgen. Anders geen deal.

Rechter Manglona zei – afgezien van die vijf jaar psychologische marteling –: “Het lijkt erop dat uw gevangenisstraf van 62 maanden eerlijk, redelijk en proportioneel was.”

Dus nu zal de – o, zo goedaardige en ‘eerlijke’ – USG de nodige stappen ondernemen om de resterende aanklachten tegen Julian in het notoir harde oostelijke district van Virginia onmiddellijk uit te wissen.

Julian was altijd onvermurwbaar: hij benadrukte keer op keer dat hij nooit schuldig zou bekennen aan een aanklacht wegens spionage. Dat deed hij niet; hij bekende schuldig te zijn aan een vage aanklacht wegens misdrijf/samenzwering; kreeg tijd geserveerd; werd vrijgelaten; klaar is kees.

Of toch niet?

Australië is een Hegemon-vazalstaat, inclusief informatie, en met minder dan nul mogelijkheden om de burgerbevolking te beschermen.

Verhuizen van Groot-Brittannië naar Australië is misschien niet bepaald een upgrade, zelfs niet als de vrijheid inbegrepen is. Een echte upgrade zou een overstap naar een echte soeverein zijn. Zoals Rusland. Toch heeft Julian Amerikaanse toestemming nodig om te reizen en Australië te verlaten. Moskou zal onvermijdelijk een gesanctioneerde, verboden bestemming zijn.

Het lijdt nauwelijks twijfel dat Julian weer aan het roer van WikiLeaks zal staan. Klokkenluiders staan ​​misschien zelfs in de rij terwijl we spreken om hun verhalen te vertellen – ondersteund door officiële documenten.

Toch blijft de grimmige, onheilspellende boodschap volledig ingeprent in het collectieve onbewuste: het meedogenloze, almachtige Amerikaanse Intel-apparaat zal geen grenzen stellen en geen gevangenen nemen om iemand, waar dan ook, te straffen die imperiale misdaden durft bloot te leggen. Een nieuw mondiaal epos begint nu: de strijd tegen de gecriminaliseerde journalistiek.

Bronnen: Strategic Culture Foundation