Luister naar dit Artikel

Door alle beperkingen heen die Jonathan Sumption een ‘catastrofe’ noemde, werden we blootgesteld aan de mantra ‘volg de wetenschap’. Maar helaas is de enige ‘wetenschap’ die bij de belangrijkste beslissingen lijkt te zijn gevolgd, die van modelbouwers en overheidsdiensten.

Modellen zijn verwant aan meningen. Als ze wetenschap zijn, staat het bewijs dat ze leveren op de laagste sport van de ladder. Modelbouwers zijn aan niemand verantwoording schuldig; de meesten hebben nog nooit een patiënt in hun leven gezien omdat ze geen klinische achtergrond hebben, wat hun begrip van hoe mensen zich gedragen belemmert. Individuen zijn geen kuddes buffels. Sommige modelbouwers hebben een consistente staat van dienst om hun voorspellingen dramatisch fout te doen met (opnieuw) catastrofale gevolgen.

Sinds het begin hebben we gekeken naar het bewijsmateriaal dat het angstverwekkende verhaal onderbouwt dat door de regering, sommige politici, de media en vele Twitterati’s wordt gepusht, die van de ene op de andere dag de principes van wetenschappelijk onderzoek, evenwicht of onzekerheid en het werk van vele pioniers op het gebied van ademhaling vergaten. virusepidemiologie verspreid over een eeuw.

Het psychotische verhaal rust op drie poten van wat we de Covid-verhalende verhalen noemen.

De eerste poot is het aantal gevallen. We hebben aangetoond dat misbruik van de polymerasekettingreactie op basis van een oppervlakkig begrip het aantal “gevallen” heeft vergroot, aangezien veel van deze waarschijnlijk helemaal niet besmettelijk waren.

De tweede poot was het thema ziekenhuisdruk. Hier hebben we met behulp van gegevens die beschikbaar hadden moeten zijn (maar niet zijn), aangetoond dat tot 40% van de ziekenhuisgevallen geïnfecteerd was, een fenomeen dat geen tekenen van afname vertoont.

De gegevens van drie decentrale landen en onze interpretatie zijn op deze website geserialiseerd.

En als laatse poot; doden. Een dood in de epidemiologie is de enige onvermijdelijke uitkomst die je kunt observeren en tellen. De vraag is: wat heeft het veroorzaakt? Dit wordt attributie genoemd. Als we kijken naar de gegevens van verzoeken onder vrijheid van informatie die zijn gedaan door een alert publiek en de reacties van soms betuttelende autoriteiten, telden we 14 verschillende manieren om sterfgevallen toe te schrijven aan Covid-19. De eerste prijs voor de meest bizarre was die van de Zorgkwaliteitscommissie: zij lieten het aan de zorgverlener over om de doodsoorzaak vast te stellen. Het is dus mogelijk dat beheerders hebben besloten welke rol SARS-CoV-2 speelde bij de dood van je grootmoeder. In het geval van één gezondheidsautoriteit werden de sterfgevallen van mensen die “negatief” testten in het Covid-totaal opgeteld.

Dus de catastrofe beschreven door Jonathan Sumption werd onderbouwd door zeer zwak bewijs; wetenschap was nergens te bekennen. Bijgevolg blijft het onmogelijk om de impact van SARS-CoV-2 te scheiden van die van het beleid dat is ontworpen om het te “bestrijden”.

Nu de gebruikelijke bronnen zich beginnen op te stellen om een ​​nieuwe ronde van interventies en beperkingen op te roepen, zijn deze enorme scheuren in het verzamelen en interpreteren van bewijsmateriaal dan aangepakt?

Handen omhoog, wie heeft het antwoord?