De Europese Commissie speelt regelmatig in op het gemak van de digitale portemonnee, met berichten waarin wordt beweerd dat gebruikers de portemonnees kunnen gebruiken om in te checken bij hotels, belastingaangiften in te dienen, auto’s te huren en veilig bankrekeningen te openen.

Voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen benadrukte het volgende in een State of the Union-toespraak van 2020, waarin zij het concept van een “veilige Europese e-identiteit” voorstelde:

Elke keer dat een App of website ons vraagt een nieuwe digitale identiteit aan te maken of eenvoudig in te loggen via een groot platform, hebben we geen idee wat er in werkelijkheid met onze gegevens gebeurt. Daarom zal de Commissie een veilige Europese e-identiteit voorstellen. Eén waar we vertrouwen in hebben en die elke burger waar dan ook in Europa kan gebruiken om van alles te doen, van het betalen van belasting tot het huren van een fiets. Een technologie waarbij we zelf kunnen bepalen welke gegevens worden gebruikt en hoe.

Zeker, Von der Leyen heeft gelijk als zij zegt dat “we geen idee hebben wat er met onze gegevens gebeurt” als we online accounts aanmaken of inloggen bij particuliere diensten, en stelt dat digitale ID een kernprobleem kan oplossen dat veel mensen hebben bij het gebruik van internet.

Maar cruciaal is dat de Europese ‘e-identiteit’ en de digitale identificatiemethoden in het algemeen een hele reeks nieuwe problemen voor burgers met zich meebrengen, zowel op de korte als op de lange termijn. Terwijl Digitale ID gebruikers toegang kan bieden tot diensten, geeft een WEF-rapport uit 2018 over Digitale ID de neiging van het instrument om uit te sluiten toe; “individuele, verifieerbare ID’s openen of sluiten de digitale wereld, met zijn banen, politieke activiteiten, onderwijs, financiële diensten, gezondheidszorg en meer.”

En inderdaad, binnen de controle van een corrupte staat of andere bestuursstructuren lijkt de neiging van Digital ID om de digitale wereld ‘af te sluiten’ rijp voor misbruik of manipulatie. Onderzoeker Eve Hayes de Kalaf schrijft bijvoorbeeld in de Conversation dat “staten internationaal gesponsorde ID-systemen kunnen bewapenen” tegen kwetsbare bevolkingsgroepen. Ze haalt een voorbeeld uit de Dominicaanse Republiek aan, waar langdurige discriminatie van personen van Haïtiaanse afkomst zich manifesteerde in het ontnemen van hun Dominicaanse nationaliteit in 2013, waardoor ze staatloos werden.

Ondertussen is het niet moeilijk om je voor te stellen dat anderen door de digitale ‘scheuren’ heen vallen nu digitale ID-systemen mainstream worden en onderling verbonden zijn met, zo niet een voorwaarde voor, toegang tot cruciale sociale en financiële diensten en ondersteuning.

Zoals Jeremy Loffredo en Max Blumenthal in 2021 toelichten in hun rapportage voor de Grayzone, bijvoorbeeld, leidde de introductie in 2017 van Aadhaar, India’s biometrische ID-systeem, “dat de bewegingen van gebruikers tussen steden volgt”, tot een golf van sterfgevallen op het platteland van India, omdat de toegang tot het systeem moeilijk was. Het Aadhaar-systeem blokkeerde de ontvangers van goederen en voordelen functioneel de toegang tot de rantsoenvoorraden van het land, waardoor ze zelfs verhongerden. India’s Scroll meldde dat bij een willekeurige steekproef van 18 dorpen in India waar biometrische authenticatie verplicht was gesteld om toegang te krijgen tot door de overheid gesubsidieerde voedselrantsoenen, 37 procent van de kaarthouders niet in staat was hun rantsoenen te verkrijgen.

Ondanks de verwoestingen die het heeft veroorzaakt, wordt Aadhaar uiteindelijk als een succes gepromoot, en de Rest van de Wereld meldt dat India internationale partnerschappen heeft opgezet om zijn populaire Unified Payments Interface (UPI) te exporteren, een systeem voor directe betaling dat het biometrische ID-systeem van Aadhaar gebruikt als betaalmiddel voor zijn basis elders.

Het is duidelijk dat Digitale ID aanzienlijke maatschappelijke schade kan veroorzaken als deze overhaast wordt geïmplementeerd. Ondanks deze mogelijke schade, zoals ik opmerk voor Unlimited Hangout, lijkt een vrijwel universele adoptie van digitale ID-systemen steeds onvermijdelijker te worden, waarbij “Juniper Research schat dat regeringen in 2024 ongeveer 5 miljard digitale ID-gegevens zullen hebben uitgegeven, en een Goode-certificaat uit 2019. Inlichtingenrapport suggereert dat digitale identiteit en verificatie in 2024 een markt van $15 miljard zal zijn.”

Verder zijn er wetgevende stappen gezet in de richting van de interoperabiliteit van de digitale portemonnee in de hele EU. Met andere woorden: belangrijke diensten worden over de grenzen heen hypergecentraliseerd en gedigitaliseerd op manieren die beter traceerbaar zijn dan papieren tegenhangers ooit hadden kunnen zijn – allemaal binnen handbereik van de autoriteiten.

Cruciaal is dat de EUDI-portemonnee klaarblijkelijk bedoeld is om verbinding te maken met financiële diensten of deze anderszins te omvatten, waarbij EU-burgers hun EUDI kunnen gebruiken om bankrekeningen te openen en zelfs leningen aan te vragen. Verder suggereert de taal uit een beleidsnota van de Europese Centrale Bank over het Europese Digitale Identiteitskader dat de “EUDI-portemonnee voordelen zal opleveren voor alle belanghebbenden van het betalingsecosysteem”, zelfs met inbegrip van “voorziene steun voor de digitale euro.”

Hoewel de Europese Commissie graag de vermeende voordelen van de EUDI voor “de belanghebbenden van het betalingsecosysteem” onder de aandacht wil brengen, lijkt ze minder bereid om de gevaren te bespreken rond de plausibele, zo niet waarschijnlijke, koppeling van digitale identiteit aan geld, en vooral aan digitale valuta, waar De capaciteiten van de elite om het vermogen van burgers om betalingen te accepteren of te doen te volgen, of zelfs te manipuleren of te blokkeren, zou ongekend kunnen zijn.

Kortom, de EU Digital Identity Wallets zullen handig zijn voor dagelijks civiel gebruik. Tegelijkertijd zouden deze portemonnees, en andere aangrenzende digitale ID-systemen die elders in opkomst zijn, ook handig kunnen zijn voor overheden en bestuursstructuren die kritische aspecten van het leven van burgers massaal willen monitoren, monitoren of anderszins manipuleren of controleren.

DE DIIA-VERBINDING

Ondanks het ontbreken van de status van EU-lidstaat en de oorlog die het land voert, is Oekraïne betrokken bij de EU Digital Wallet-pilots. Zoals ik op mijn Substack heb gerapporteerd, ondersteunt DIIA, de hypergecentraliseerde staat-in-een-smartphone-app van Oekraïne, de uitrol van de EU Digital Wallet. De Oekraïense minister van Digitale Transformatie, Mychailo Fedorov, benadrukte in een Telegram-post van juli zelfs dat DIIA-vertegenwoordigers deze zomer zelfs de mogelijkheden van de DIIA-app hadden getoond bij het POTENTIAL (Pilots for European Digital Identity Wallet) Consortium.

Opvallend is dat veel van de gebruiksscenario’s van de EU Digital Wallet die in de pilots worden getest, al werkelijkheid zijn met de Oekraïense DIIA-app. Oekraïners gebruiken DIIA inderdaad voor een reeks dagelijkse activiteiten, waaronder het verifiëren van hun identiteit, het gebruiken van bankdiensten, het bezit van een verscheidenheid aan digitale identiteitsbewijzen (zoals rijbewijzen en biometrische paspoorten) en zelfs het betalen van bepaalde belastingen en toegang tot sociale media. diensten voor gezinnen. Het Oekraïense ministerie van Digitale Transformatie heeft zijn voornemen benadrukt om alle openbare diensten online beschikbaar te maken: DIIA moet de “one-stop-shop” voor deze diensten zijn.

En, zoals ik al eerder heb vermeld in eerdere rapportages voor mijn Substack en Unlimited Hangout, de reikwijdte van DIIA gaat door naarmate het conflict zich verdiept, waarbij de app oorlogsgerelateerde diensten levert. Oekraïense burgers die door oorlog zijn getroffen, hebben bijvoorbeeld een uitkering ontvangen via de app en kunnen hun identiteit ook verifiëren via DIIA om in te loggen op e-Vorog (“e-vijand”), een chatbot waarmee Oekraïense burgers informatie kunnen doorgeven over de Russische militaire verblijfplaats aan de staat.

Al met al suggereren deze omstandigheden dat DIIA kan dienen als een soort blauwdruk voor of voorloper van de aangrenzende Digitale Portemonnee van Europa, waar de Digitale Portemonnee van de EU, die al een gecentraliseerde toepassing is die bedoeld is om burgers te helpen bij een aantal cruciale dagelijkse diensten, zou kunnen dienen om een groeiend aantal overheidsdiensten in de hele Europese Unie op zich nemen. Hoewel het nog te bezien is wat er gaat gebeuren met de uitrol van de Digitale Portemonnee in Europa, betekent de EU-brede implementatie van de portemonnee en het formaat van de smartphone-app, waarbij functies gemakkelijk naar believen kunnen worden geïntroduceerd, verwijderd of bewerkt, dat het vergroten van de reikwijdte op vergelijkbare schaal niet kan worden uitgesloten.

CONCLUSIE

Veel mensen zijn begrijpelijkerwijs geïnteresseerd in digitale documenten en andere gemakkelijke manieren om toegang te krijgen tot openbare diensten en taken uit te voeren in een digitaal tijdperk. Maar wanneer deze diensten en instrumenten worden gefaciliteerd door staten en aangrenzende bestuursstructuren, en door leden van de particuliere sector die geen verantwoording hoeven af te leggen, brengen zij aanzienlijke ethische en surveillanceproblemen met zich mee die uitgebreid door het publiek zouden moeten worden besproken en bestudeerd. In dit opzicht lijkt de toekomstige EU Digital Identity Wallet geen uitzondering te zijn.

Maar debat of niet, de pilot-uitrol van de Digitale Portemonnee en de adoptie van de respectievelijke Digitale ID’s van de EU-lidstaten zijn aan de gang, met een persverklaring van de EC waarin wordt uitgelegd dat “iedereen het recht heeft op een digitale identiteit van de EU” die in alle EU-lidstaten wordt geaccepteerd.

En terwijl de Europese Commissie communiceert dat “er geen verplichting zal zijn” om een EU Digital ID Wallet te gebruiken, maakt het EC-rapport Communication 2030 Digital Compass: The European Way for the Digital Decade duidelijk dat een doelstelling voor de EU voor 2030 is dat 80 procent van de burgers een ‘elektronische identificatieoplossing’ gebruiken. Uiteindelijk laat de gemengde berichtgeving ruimte voor speculatie dat, zelfs als digitale ID’s bij introductie niet verplicht zijn, de algemene bevolking op de een of andere manier ertoe zou kunnen worden aangezet of uiteindelijk zelfs een mandaat zou kunnen krijgen om digitale ID’s te adopteren om toegang te krijgen tot belangrijke openbare diensten.

Terwijl voorstanders van digitale identiteiten de nadruk leggen op het gemak en de veiligheid van deze tools in een steeds meer online wereld, geven de ethische en privacykwesties die ik hier heb benadrukt aan dat de EU Digital Identity Wallets, als ze haastig worden uitgerold, uiteindelijk rampzalige en blijvende gevolgen kunnen hebben voor privacy en burgerlijke vrijheden. En eenmaal geïmplementeerd lijkt het erop dat digitale ID’s moeilijk terug te draaien zijn, ook al zijn ze impopulair, waardoor mensen uiteindelijk in een technocratische nachtmerrie terechtkomen waaraan ze niet gemakkelijk kunnen ontsnappen.

Kortom, de gevaren van opkomende digitale ID-systemen zoals de EUDI Wallet kunnen niet worden onderschat nu Europa zijn ‘digitale decennium’ ingaat.

Bronnen: TECHNOCRACY.NEWS