Luister naar dit Artikel

Krachtige internationale krachten schreeuwen om de controle over de voedselvoorziening. Crises, zoals COVID-19-lockdowns, klimaatveranderingsbeleid en koolstofbeperkingsmandaten worden ontworpen, zodat deze krachten de toekomst van de voedselvoorziening kunnen vormgeven en de bevolking kunnen uitbuiten.

Investeringsbedrijven zoals BlackRock, Vanguard, State Street, Fidelity en Capital Group kunnen de toekomst van voedsel controleren door te investeren in voedselbedrijven, pesticidenfabrikanten, farmaceutische bedrijven en agro-industrieconglomeraten. Bevolkingen zijn extreem kwetsbaar omdat het voedselsysteem steeds meer wordt gecentraliseerd, afhankelijk is van mondiale factoren en wordt gecontroleerd door grote geldbelangen. In het boek — Sickening Profits: The Global Food System’s Poisoned Food and Toxic Wealth — worden de huidige problemen met het voedselsysteem aangepakt.

Sickening Profits legt de problemen met het wereldwijde voedselsysteem bloot en de daders achter de chronische ziekte-epidemie

Hoofdstuk één presenteert een kritisch perspectief op hoe moderne financiële praktijken landbouwsystemen en voedselkwaliteit vormgeven. Het benadrukt de negatieve gevolgen voor kleine boeren, het milieu en de volksgezondheid, en stelt dat het nastreven van winst door grote vermogensbeheerders duurzame en eerlijke voedselsystemen ondermijnt.

Hoofdstuk twee benadrukt de noodzaak om de huidige beleidsagenda, die prioriteit geeft aan wereldwijde markten en bewerkte voedingsmiddelen boven de volksgezondheid, uit te dagen. Het pleit voor het versterken van lokale markten, korte toeleveringsketens en agro-ecologische landbouw om gezondere diëten te bevorderen. Het hoofdstuk onderstreept het belang van het ondersteunen van kleinschalige ondernemingen en traditionele voedselpraktijken om de negatieve effecten van ultrabewerkte voedingsmiddelen tegen te gaan en de algehele gezondheidsresultaten te verbeteren.

Hoofdstuk drie legt de schadelijke effecten bloot van het moderne voedselsysteem, aangestuurd door bedrijfsbelangen, en roept op tot substantiële hervormingen om een ​​gezondere en eerlijkere voedselomgeving te creëren. Het pleit voor een verschuiving van een op winst gericht model naar een model dat prioriteit geeft aan de menselijke gezondheid en lokale voedseleconomieën. Dit omvat het versterken van lokale markten, het ondersteunen van kleinschalige biologische landbouw en het verminderen van de afhankelijkheid van bewerkte voedingsmiddelen. Het hoofdstuk benadrukt de noodzaak van een langetermijnbeweging om het voedselsysteem te transformeren, pleitend voor beleid dat de volksgezondheid beschermt en voedselonzekerheid aanpakt zonder de voedingskwaliteit in gevaar te brengen.

Hoofdstuk vier “Toxic Contagion: Funds, Food, and Pharma” legt de diepe verstrengeling bloot tussen financieel kapitaal, controle door bedrijven en wereldwijde voedselsystemen. Het laat zien hoe institutionele investeerders zowel de agrofood- als de farmaceutische industrie vormgeven en ervan profiteren, waardoor een cyclus van uitbuiting, slechte gezondheid en ecologische schade in stand wordt gehouden.

Hoofdstuk vijf vat de voortdurende strijd samen om giftig glyfosaat en andere agrochemicaliën te verwijderen; het is echter de macht van bedrijven die dit een doodlopende strijd maakt. Deze bedrijven vormen regelgeving, manipuleren de wetenschap en geven prioriteit aan winst boven mensen. De uitdaging is om deze bedrijven ter verantwoording te roepen, om hun giftige producten uit de voedselvoorziening te laten verwijderen.

In hoofdstuk zes worden we herinnerd aan de hardnekkige patronen van invloed van bedrijven, misleidende marketing en aantasting van het milieu die een behoefte weerspiegelen aan een verschuiving in de manier waarop we landbouw en voedselsystemen benaderen. Terwijl bedrijven als Union Carbide hun technologieën als oplossingen promoten, onthult de realiteit vaak aanzienlijke risico’s en mislukkingen. Het omarmen van duurzame praktijken en het respecteren van lokale kennis kan een levensvatbaarder pad voorwaarts bieden voor voedselzekerheid en milieugezondheid in het buitenland.

In hoofdstuk zeven wordt de kwestie van GGO’s behandeld. De bewering dat GGO’s essentieel zijn voor het voeden van de wereld, negeert de complexe realiteit van wereldwijde voedselsystemen en landbouwpraktijken. De focus zou moeten liggen op het aanpakken van ongelijkheden in voedseldistributie, het ondersteunen van duurzame landbouwpraktijken en het waarborgen dat beleidsbeslissingen prioriteit geven aan de behoeften van boeren en lokale gemeenschappen. De retoriek van GGO’s als een ‘oplossing’ voor honger maskeert diepere problemen binnen het wereldwijde voedselregime en de invloed van bedrijfsbelangen op landbouwbeleid.

Hoofdstuk acht bekritiseert de door bedrijven geleide voedseltransitie als een ‘green-washed’ strategie die bestaande machtsstructuren versterkt en grote agro-industrie- en techgiganten ten goede komt onder het mom van duurzaamheid en klimaatactie. Echte voedselzekerheid en milieugezondheid vereisen een verschuiving naar echt duurzame en lokale landbouwpraktijken, met de nadruk op het behoud van de biodiversiteit van het milieu – en niet een of andere oorlog tegen koolstof.

Hoofdstuk negen behandelt de ecomodernistische visie op een toekomst die wordt gedomineerd door biotechnologie en verstedelijking.

Hoofdstuk tien gebruikt de situatie in Nederland als een microkosmos van het grotere wereldwijde debat over de toekomst van voedsel en landbouw. ​​De spanningen tussen technologische vooruitgang en traditionele landbouwpraktijken, tussen bedrijfsbelangen en lokale autonomie, benadrukken de problemen met de Verenigde Naties en hun uitbuitende klimaatveranderingsbeleid.

Hoofdstuk elf behandelt de strijd tegen genetisch verminkt voedsel en ecomodernistische ideologieën. Het vereist een kritisch onderzoek van het techno-industriële model, een toewijding aan duurzame en eerlijke alternatieven en een bereidheid om weerstand te bieden aan de krachten van bedrijfsdominantie en technologische controle.

Tot slot bekijkt hoofdstuk twaalf de huidige voedselcrisis, die geen onvoorziene calamiteit is, maar een crisis die is ontworpen, aangestuurd door beleid dat bedrijfswinsten en geopolitieke dominantie boven menselijke behoeften en ecologische duurzaamheid stelt. De COVID-19-pandemie en het aanhoudende economische beleid rondom klimaatverandering zorgen ervoor dat de bevolking honger lijdt en de voedselprijzen stijgen. Tegelijkertijd bieden ze multinationals de mogelijkheid om de voedselvoorziening te controleren, zodat ze synthetische, in laboratoria gekweekte varianten kunnen introduceren, een nieuwe industrie voor bewerkte voedingsmiddelen kunnen opzetten die is verrijkt met insecten en ander vuil, en genetisch gemodificeerde organismen (GGO’s) en andere voedingsmiddelen vol pesticiden over de hele wereld kunnen verspreiden.

Klik hier om het e-book Sickening Profits te lezen.

Bronnen: DissidentVoice.com, GlobalResearch.ca