Luister naar dit Artikel

“…sociale druk had het sterkste effect op gedragsverandering. Dergelijke druk kan passieve vormen aannemen, … of meer actieve vormen, zoals energierapporten thuis die ons energieverbruik vergelijken met die van onze buren …”

Wat zet mensen aan tot actie tegen klimaatverandering, volgens de gedragswetenschap

Wat werkt het beste om mensen klimaatvriendelijker te laten worden? Onderwijs? Betalingen? Groepsdruk?

Hoewel onderwijs in de eerste plaats nodig kan zijn om het publiek bewust te maken van een probleem, “vinden we keer op keer dat het niet erg effectief is” om daadwerkelijk gedrag te veranderen, zegt co-auteur Magnus Bergquist, een psycholoog aan de Universiteit van Göteborg in Zweden. Het is vergelijkbaar met hoe weten dat we meer moeten bewegen of minder alcohol moeten drinken, niet betekent dat we dat ook zullen doen, legt hij uit. “Gewoon weten wat goed, gezond of milieuvriendelijk is, is niet echt een voldoende model om gedrag te veranderen”, zegt Bergquist.

Aan de andere kant bleek uit het nieuwe onderzoek dat sociale druk het sterkste effect had op gedragsverandering. Dergelijke druk kan passieve vormen aannemen, zoals de aanblik van een groter aantal van onze buren die zonnepanelen op hun huizen plaatsen of elektrische auto’s kopen, of meer actieve vormen, zoals energierapporten voor woningen die ons energieverbruik vergelijken met dat van onze buren.

Kun je de geur ruiken van Chinese sociale kredietsystemen – waarin de overheid steeds meer betrokken raakt bij het pesten van mensen die zich niet conformeren aan de aanwijzingen van hun leiders?

Wat is het volgende? Boetes en intrekking van privileges als je je energie niet terugbrengt tot het niveau dat wordt opgelegd door lokale politici, of je ICE-auto inruilt voor een EV? Buurtinterventies, waarbij al je buren in een groep op bezoek komen om uitleg te geven over hun klimaatangst, over alle ellende en rampspoed die jouw niet-naleving veroorzaakt? Een “klimaatinquisitie”, die gewone mensen die door hun buren worden gerapporteerd, dwingt om publiekelijk hun klimaatzonden te belijden, en belooft het in de toekomst beter te doen?

Hoe kon zoiets gebeuren in Amerika, of in welk westers land dan ook?

Op dit moment, vandaag de dag, was dergelijke wreedheid tot voor kort een vergezochte grap, een onderwerp voor komische sketches over on-Amerikaans gedrag. Het recht om je eigen keuzes te maken, vrijheid van sociaal pesten, is een bepalend verschil tussen vrije samenlevingen zoals Amerika en communistische tirannieën zoals communistisch China.

Maar de klimaatpestkoppen zijn bloedserieus. Niemand zal lachen als de klimaatpestkoppen hun zin krijgen.

Auteurs van verhalen als “The Handmaid’s Tale” en “If this goes on” fantaseerden over de dreiging van religieus fanatisme dat de Republiek omver zou werpen, over de VS die een religieuze dictatuur in Iraanse stijl zou worden, maar ze kozen de verkeerde religie. Het is de klimaatreligie die de echte en huidige bedreiging vormt voor de westerse vrijheid.

Groene dweperij, met zijn eisen dat iedereen zich aan zijn principes moet houden, ongeacht of je gelooft, met zijn intolerantie voor vrijheid en non-conformiteit, dit is de religie die ons allemaal dreigt over te leveren aan tirannie en onderdanigheid aan de staat, tenzij we terugdringen tegen zijn autocratische eisen.

Eén ding is duidelijk: als er zo’n intense sociale druk nodig is om het energieverbruik te verminderen, om netto nuldoelen te bereiken, dan is de bewering dat hernieuwbare energie beter en goedkoper is dan steenkool complete onzin. Je hoeft energie op dit intensiteitsniveau niet te rantsoeneren in een samenleving die wordt aangedreven door kolen, gas of kernenergie. Als de energie opraakt in een samenleving met een verstandig energiebeleid, dwing je mensen niet om al hun lampen te vervangen of organiseer je buurtcommissies om energierantsoenering af te dwingen, maar bouw je gewoon een andere energiecentrale.

Bronnen: What’s Up With That?