Luister naar dit Artikel

We brengen vreselijke offers in een vergeefse poging om elk kenmerk onder de zon te beschermen…

Het christendom wordt aangevallen, van China tot Pakistan, maar ik wil een zaak dichter bij huis bekijken om te benadrukken dat religieuze vrijheid kwetsbaar is, zelfs als we zelfvoldaan aannemen dat deze deel uitmaakt van de cultuur. Laten we Finland bezoeken.

Päivi Räsänen is arts, al jarenlang parlementslid en voormalig minister van Binnenlandse Zaken. In 2019 opende de politie een onderzoek naar haar wegens “opruiing tegen een minderheid”. De beschuldiging is gebaseerd op een tweet waarin ze vroeg waarom de Lutherse Kerk een Pride-evenement sponsorde; een debat waarin ze zei dat God wil dat we eerlijk zijn; en een boekje dat ze bijna twintig jaar geleden schreef, waarin werd betoogd dat homoseksualiteit een ontwikkelingsstoornis is.

De Finse politie concludeerde dat er geen misdrijf was gepleegd, maar de procureur-generaal besloot haar toch aan te klagen. In 2022 stapte Räsänen naar de rechtbank: drie rechters, geen jury, geen getuigen en zelfs geen slachtoffer om te zeggen dat ze zich beledigd voelden. De rechters beslisten in het voordeel van Räsänen; de aanklager, die geen nee accepteert, heeft de zaak eenvoudigweg via hoger beroep terugverwezen. Het tweede proces werd vorige week afgerond en als Räsänen schuldig wordt bevonden, kan ze technisch gezien gevangenisstraf krijgen, hoewel de aanklager voor een boete heeft gekozen.

Volgens Paul Coleman, uitvoerend directeur van ADF International, een religieuze belangenorganisatie die zich achter Räsänen heeft geschaard, opende de aanklager door erop te wijzen dat deze zaak niet over theologie gaat: je kunt de Bijbel zo vaak citeren als je wilt, de kwestie is hoe je het interpreteert, en Räsänen had dat op zo’n manier gedaan dat het schade veroorzaakte.

Volgens Coleman werd het proces toen inderdaad erg theologisch, met vragen op bachelorniveau zoals:
“Wat is de relatie tussen het Oude Testament en het Nieuwe Testament? Waarom worden sommige passages uit de Bijbel letterlijk geïnterpreteerd?”
Het is deze onderzoekslijn die volgens mij het verhaal van Räsänen als kanarie in een kolenmijn bevestigt. Tot nu toe leken progressieven er tevreden mee te zijn religie te scheiden van de publieke sfeer. Maar hier zijn we getuige van een staatsagent die een grote stap zet in de privésfeer, waarbij hij niet alleen probeert een standpunt het zwijgen op te leggen, maar ook de intellectuele basis ervan ter discussie stelt en weerlegt.

Er is geen ontkomen aan de inquisitie. Räsänen zou de verdediging kunnen aanvoeren dat ze de zonde haat, maar de zondaar liefheeft, maar de aanklager stelde dat dit niet goed genoeg is in een moderne samenleving. Door daden een zonde te noemen, beledig je de mensen die ze uitvoeren, en aangezien iemands identiteit kan worden bepaald door daden, komt dit neer op een aanval op hun wezen. Je zou kunnen antwoorden dat veel christenen een roeping voelen om te evangeliseren, en dat het tegenhouden van die specifieke actie ook een bedreiging vormt voor hun identiteit. Zo zien we de consequenties als Europese landen goedbedoelde gelijkheidswetgeving aannemen die elk kenmerk onder de zon probeert te beschermen. Seksuele voorkeur wordt beschermd; Dat geldt ook voor religieuze overtuigingen. Maar wat gebeurt er als ze in conflict komen?

We hebben ons een tijdje door dit raadsel heen gewerkt, waarbij we een oogje dichtknepen voor wat sommige christenen nog steeds geloven en prediken, maar de Finse aanklager lijkt een kant te hebben gekozen. Hun kruistocht is enigszins betuttelend, omdat ze ervan uitgaat dat homo’s en lesbiennes een kwetsbare soort zijn, niet in staat een argument te negeren of tegen te spreken. Een handvol van hen zou het natuurlijk stilletjes met Räsänen eens kunnen zijn. Het is een moderne verwaandheid dat onze identiteiten een perfecte combinatie zijn tussen links en rechts, spiritueel en seculier, maar in de kerkbanken vind je genoeg homoseksuele gelovigen.

Het is belangrijk op te merken dat ik geen Fins spreek. Er werd te weinig gerapporteerd over het proces, dus mijn begrip ervan is sterk afhankelijk van de vertalingen van de ADF, waarvan de critici zullen volhouden dat de zaak daardoor belangrijker lijkt dan ze in werkelijkheid is. De rechters oordeelden aanvankelijk in het voordeel van Räsänen, dus waar moeten we ons zorgen over maken?

Dat de zaak überhaupt aanhangig is gemaakt, zou ik zeggen. En dat het in een patroon past. In Groot-Brittannië werd in 2019 een straatprediker gearresteerd; dit jaar zegt een Tory-raadslid dat hij zijn baan is kwijtgeraakt nadat hij had getweet dat trots een zonde is (het is inderdaad de zonde die ertoe heeft geleid dat Satans rebellie en de mensheid uit Eden zijn verdreven). Een ander Tory-raadslid, Anthony Stevens, tweette zijn sympathie voor deze mensen – en werd op zijn beurt gearresteerd wegens een vermeende haatmisdaad. Stevens leek niet publiekelijk de theologie van een van beide mannen te onderschrijven; hij kwam op voor hun recht om dat te uiten. Niets kunnen zeggen is al erg genoeg. Niet kunnen zeggen dat iemand iets zou moeten kunnen zeggen, is surrealistisch.

Hoe ouder ik word, hoe donkerder mijn kijk op de menselijke natuur wordt. De klassieke liberale opvatting is dat we van nature tolerant zijn, dat als we oude ideeën en gebruiken afschaffen, we een samenleving zullen worden die vrij en vreedzaam is. Maar het bewijs uit de geschiedenis en wat er in het buitenland gebeurt, bijvoorbeeld Azerbeidzjan of Oekraïne, suggereert dat mensen zeer intolerant ten opzichte van elkaar zijn – en dat het een goede cultuur en sterke instellingen zijn, die door de eeuwen heen zijn gecultiveerd, die ons uit elkaars keel houden.

Tegenwoordig is de cultuur in verval en worden instellingen veroverd, en worden de aannames waarop een delicate liberale orde berustte geleidelijk vergeten. Mij werd geleerd dat ik niet het recht had beschermd te worden tegen moeilijke ideeën, dat het mijn verantwoordelijkheid was om ze te ondervragen en uit te dagen.

Daarentegen zei de Finse aanklager naar verluidt over een van de argumenten van Räsänen: “Het punt is niet of het waar is of niet, maar dat het beledigend is.” Hoe dom, deprimerend en eng.

Bronnen: The Telegraph