De repressie van de vrijheid van meningsuiting gaat door in het Verenigd Koninkrijk, aangezien ambtenaren recente rellen gebruiken om een ​​razzia te rechtvaardigen van burgers die zij zien als verspreiders van “schadelijke en haatdragende overtuigingen”. De overheid voert de arrestaties op van mensen met “extremistische ideologieën” in de laatste golf van arrestaties.

De repressie omvat ook degenen die worden beschuldigd van vrouwenhatende opvattingen. In mijn boek, The Indispensable Right: Free Speech in an Age of Rage, bespreek ik hoe moeilijk het is om een ​​vrij volk te laten afzien van vrijheden. Ze moeten bang zijn, heel bang. Om die reden vallen overheden de vrijheid van meningsuiting aan in periodes van publieke woede of angst.

Dat patroon speelt zich opnieuw af in het Verenigd Koninkrijk. De recente anti-immigratierellen hebben ambtenaren een nieuwe kans gegeven om anti-vrijheid van meningsuitingwetten te gebruiken om mensen met tegengestelde opvattingen aan te pakken.

Jarenlang heb ik geschreven over de afname van de vrijheid van meningsuiting in het Verenigd Koninkrijk en de gestage stroom arrestaties. Een man werd veroordeeld omdat hij dronken een tweet had verstuurd waarin hij verwees naar dode soldaten. Een ander werd gearresteerd voor een anti-politie t-shirt. Een ander werd gearresteerd voor het noemen van de Ierse vriend van zijn ex-vriendin een “leprechaun.” Weer een ander werd gearresteerd voor het zingen van “Kung Fu Fighting.” Een tiener werd gearresteerd voor het protesteren buiten een Scientology-centrum met een bord waarop de religie een “sekte” werd genoemd. Vorig jaar werd Nicholas Brock, 52, veroordeeld voor een gedachtemisdrijf in Maidenhead, Berkshire. De neonazi kreeg een gevangenisstraf van vier jaar voor wat de rechtbank zijn “giftige ideologie” noemde, gebaseerd op de inhoud van het huis dat hij deelde met zijn moeder in Maidenhead, Berkshire.

Hoewel de meesten van ons Brocks opvattingen weerzinwekkend en hatelijk vinden, beperkten ze zich tot zijn hoofd en zijn kamer. Toch verwierp rechter Peter Lodder QC zorgen over de vrijheid van meningsuiting of vrije gedachte met een waarlijk Orwelliaanse uitspraak:

“Ik veroordeel u niet voor uw politieke opvattingen, maar de extremiteit van die opvattingen beïnvloedt de beoordeling van gevaarlijkheid.”

Lodder bekritiseerde Brock voor zijn nazistische en andere haatdragende waarden:

“Het is duidelijk dat u een extreemrechtse extremist bent, uw enthousiasme voor deze weerzinwekkende en giftige ideologie wordt aangetoond door de grafische en racistische iconografie die u hebt bestudeerd en met anderen leek te delen…”

Hoewel Lodder het ermee eens was dat de verdachte ouder was, beperkte mobiliteit had en “er geen bewijs was van verspreiding naar anderen”, stuurde hij hem toch naar de gevangenis voor het aanhangen van extremistische opvattingen.

Na de veroordeling waarschuwde Detective Chief Superintendent Kath Barnes, hoofd van Counter Terrorism Policing South East (CTPSE), anderen dat hij naar de gevangenis zou gaan omdat:

“Hij toonde een duidelijke extreemrechtse ideologie met het bewijsmateriaal dat tijdens het onderzoek in beslag werd genomen uit zijn bezittingen….We zijn toegewijd aan het aanpakken van alle vormen van giftige ideologie die de openbare veiligheid en beveiliging kunnen bedreigen.”

“Toxische ideologie” lijkt ook het doelwit te zijn van de voorgestelde Ierse wet op het strafrecht (aanzetten tot geweld of haat en haatmisdrijven). Deze wet heeft betrekking op het bezit van materiaal dat als haatdragend wordt beschouwd. De wet is een nachtmerrie voor de vrijheid van meningsuiting. De wet maakt het een misdaad om “schadelijk materiaal” te bezitten, evenals “het goedkeuren, ontkennen of grofweg bagatelliseren van genocide, oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en misdaden tegen de vrede.” De wet stelt uitdrukkelijk de intentie om “vormen en uitingen van racisme en vreemdelingenhaat te bestrijden door middel van het strafrecht.”

De zaak Brock bleek, zoals gevreesd, een voorbode van wat komen ging. De minister van Binnenlandse Zaken, Yvette Cooper, heeft gezworen om hard op te treden tegen mensen die “schadelijke en haatdragende overtuigingen propageren.” Dat omvat wat zij extreme vrouwenhaat noemt.

Cooper zei dat het probleem dat door de recente protesten aan het licht kwam, “gaten in het huidige systeem” waren en benadrukte dat

“Het is niet langer oké is om de enorme groeiende dreiging die online haat jegens vrouwen veroorzaakt te negeren en dat wij dat negeren omdat we ons zorgen maken over de grens, in plaats van ervoor te zorgen dat de grens op de juiste plaats ligt, zoals we zouden doen met elke andere extremistische ideologie.

“Te lang hebben overheden nagelaten de toename van extremisme aan te pakken, zowel online als op straat, en we hebben gezien dat het aantal jongeren dat online radicaliseert, is toegenomen. Haatdragende ophitsing van allerlei aard breekt en rafelt de kern van onze gemeenschappen en onze democratie.”

Voorstanders van de vrijheid van meningsuiting vinden het huiveringwekkend om te horen dat Britse functionarissen beweren dat ze in het verleden te laks zijn geweest met de vrijheid van meningsuiting en dat ze nu agressiever moeten optreden tegen censuur met arrestaties.

Het Verenigd Koninkrijk heeft een veelvoud aan wetten die meningsuiting criminaliseren met vage termen die willekeurige handhaving mogelijk maken. Zo verbiedt de Public Order Act 1986 alle uitingen van rassenhaat, gedefinieerd als haat tegen een groep personen op grond van de kleur, het ras, de nationaliteit (inclusief burgerschap) of de etnische of nationale afkomst van de groep.

Artikel 18 van de wet omvat specifiek elke uiting die “bedreigend of beledigend” is. Een arrestatie hoeft niet gebaseerd te zijn op een bewijs van intentie om “rassenhaat aan te wakkeren”, maar kan enkel gebaseerd zijn op een beschuldiging dat “gezien alle omstandigheden rassenhaat daardoor waarschijnlijk wordt aangewakkerd”.

Voor de Europeanen en Amerikanen die stil zijn gebleven terwijl deze anti-vrijheid van meningsuitingbeweging groeit, hoeft u alleen maar naar het Verenigd Koninkrijk te kijken om te zien wat deze beweging betekent voor ons “onmisbare recht”. Die golf heeft nu onze kusten bereikt en het zal van ieder van ons vergen om een ​​recht te verdedigen dat ons allemaal definieert.

Bronnen: jonathanturley.org