Luister naar dit Artikel

Zelfs Greenpeace heeft eindelijk de waarheid erkend: plastic recyclen heeft geen zin.

Dit is al tientallen jaren duidelijk voor iedereen die de cijfers heeft gekraakt, maar de fantasie van het recyclen van plastic bleek onweerstaanbaar voor generaties milieuactivisten en politici. Ze predikten het aan kinderen, verplichtten het aan volwassenen, en sloegen gemeenten en deugd-signalerende bedrijven dood om enorme bedragen – waarschijnlijk honderden miljarden dollars wereldwijd – te verspillen aan een onderneming die zowel schadelijk is voor het milieu als voor de mensheid.

Nu heeft Greenpeace het licht gezien, of op zijn minst een sprankje rationaliteit. De groep heeft een rapport uitgebracht, vergezeld van een persbericht met de kop:
“Plasticrecycling is een doodlopende straat – jaar na jaar neemt de plasticrecycling af, zelfs als het plasticafval toeneemt.”

Het algemene beleid van de groep blijft waanvoorstellingen – het rapport stelt een veel schadelijker alternatief voor recycling voor – maar het is niettemin bemoedigend om te zien dat milieuactivisten hun obsessies lang genoeg opzij zetten om de realiteit te overdenken.

Het rapport van Greenpeace biedt een schat aan statistieken en een bewonderenswaardig beknopte diagnose:
“Mechanische en chemische recycling van plastic afval is grotendeels mislukt en zal altijd mislukken omdat plastic afval: (1) extreem moeilijk in te zamelen is, (2) vrijwel onmogelijk te sorteren voor recycling, (3) milieubelastend voor opwerking, (4) vaak gemaakt van en verontreinigd met giftige materialen, en (5) niet economisch om te recyclen.”
Greenpeace had nog een zesde reden kunnen toevoegen: mensen dwingen hun plastic afval te sorteren en af ​​te spoelen is tijdverspilling. Maar het leven voor de mens aangenamer maken heeft dan ook nooit hoog op de groene agenda gestaan.

Deze fatale gebreken zijn duidelijk sinds het begin van de recyclingbeweging. Toen ik er een kwart eeuw geleden over schreef, waarschuwden experts al dat het recyclen van plastic hopeloos onpraktisch was omdat het zo ingewikkeld en arbeidsintensief was, maar gemeenteambtenaren bleven het proberen in de hoop dat iemand het uiteindelijk de moeite waard zou vinden om hun plastic te kopen afval. In plaats daarvan moesten ze duur betalen om ervan af te komen, meestal door het naar Aziatische landen te verschepen met goedkopere arbeidskrachten en versoepelde milieuregels. In New York City kost het recyclen van een ton plastic minstens zes keer meer dan het naar een stortplaats te sturen, volgens een onderzoek van het Manhattan Institute uit 2020, dat schatte dat de stad jaarlijks $ 340 miljoen zou kunnen besparen door al zijn afval naar stortplaatsen te sturen.

De milieuprijs is ook hoog geweest omdat het plastic in Amerikaanse recyclingbakken naar ontwikkelingslanden is gegaan met primitieve afvalverwerkingssystemen. Veel ervan wordt illegaal gedumpt, verbrand (met giftige dampen) of opnieuw verwerkt in rudimentaire faciliteiten die een deel van het plastic in rivieren lekken. Vrijwel alle consumentenplastics die de wereldzeeën vervuilen, zijn afkomstig van “verkeerd beheerd afval” in ontwikkelingslanden. Er zou minder plastic de zeeën vervuilen als Amerikanen hun yoghurtcontainers en waterflessen in de prullenbak zouden gooien, zodat het plastic veilig begraven kon worden op de dichtstbijzijnde stortplaats.

De Environmental Protection Agency heeft recycling gepromoot als een manier om de CO2-uitstoot te verminderen, maar zijn eigen cijfers laten zien dat de voordelen relatief klein zijn en bijna volledig afkomstig zijn van het recyclen van papierproducten en metalen, niet van plastic. Ik heb berekend dat om het broeikaseffect van de trans-Atlantische vlucht van één passagier te compenseren, je 40.000 plastic flessen zou moeten recyclen – en als je heet water zou gebruiken om die flessen te spoelen, zou het netto-effect meer koolstof in de atmosfeer kunnen zijn .

Hoewel Greenpeace eindelijk de nutteloosheid van plasticrecycling toegeeft, verontschuldigt Greenpeace zich niet voor de lange campagne om het aan het publiek op te dringen, en de groep voert schaamteloos een nieuwe strategie uit die nog erger is. Het stelt voor om eindelijk “het tijdperk van plastic te beëindigen” door “plastic voor eenmalig gebruik uit te bannen” via een “Global Plastics Treaty”. Dit is een belachelijk doel – stel je voor dat wegwerpspuiten “uitgefaseerd” worden – en het zou lachwekkend zijn, behalve dat milieuactivisten er al enige vooruitgang in hebben geboekt. Ze hebben nog een andere manier gevonden om zowel het milieu als de mens schade toe te brengen, zoals aangetoond in de beweging om plastic tassen voor eenmalig gebruik te verbieden.

Vooruitstrevende activisten kan het niet schelen dat deze verboden de kosten van de boodschappen hebben verhoogd, het winkelend publiek lastig hebben gemaakt en nieuwe hoofdpijn hebben veroorzaakt voor handelaren. (Nadat New Jersey winkels verbood om plastic of papieren wegwerpzakken aan te bieden, hadden supermarkten geen handzame winkelmandjes meer omdat zoveel klanten ze stalen.) Maar progressieven lijken zich ook niet druk te maken over de gevolgen voor klimaatverandering en de volksgezondheid.

Het verbieden van plastic boodschappentassen voor eenmalig gebruik heeft koolstof aan de atmosfeer toegevoegd door shoppers te dwingen zwaardere papieren zakken en draagtassen te gebruiken die veel meer energie nodig hebben om te produceren en te vervoeren. De papieren en katoenen zakken nemen ook meer ruimte in beslag op stortplaatsen en produceren meer broeikasgassen als ze worden afgebroken. De draagtassen worden bijna niet vaak genoeg hergebruikt om hun oorspronkelijke ecologische voetafdruk te compenseren, en ze zijn broedplaatsen voor bacteriën en virussen omdat ze zelden goed worden gewassen. Onderzoekers hebben herhaaldelijk vastgesteld dat deze zakken verantwoordelijk zijn voor gastro-intestinale infecties, maar de waarschuwingen kregen weinig aandacht totdat  door de Covid-pandemie plotseling het respect voor wegwerpproducten herleefde.

Terwijl winkels en coffeeshops herbruikbare tassen en mokken tijdens de pandemie verboden, leerden Amerikanen opnieuw de lessen van het begin van de twintigste eeuw, toen de volksgezondheidsautoriteiten Dixie-bekers en andere wegwerpproducten promootten om bedreigingen zoals tuberculose en de Spaanse griep tegen te gaan. Dit markeerde het begin van de ‘wegwerpmaatschappij’ en de term werd oorspronkelijk niet pejoratief gebruikt. Amerikanen verwelkomden plastic producten en verpakkingen omdat ze zoveel beter waren dan het alternatief. Cellofaan werd als een wonder beschouwd omdat het zowel vochtbestendig als transparant was, waardoor het voedsel verser bleef en kruidenierswinkels konden zien wat ze kochten. Advertenties toonden huisvrouwen die verheugd waren dat wegwerpborden en -glazen hen bevrijdden van afwastaken.

De ijver van milieuactivisten om plastic te verbieden is veel destructiever dan hun vroegere passie om het te recyclen; het is ook moeilijker uit te leggen. Recycling, hoewel onpraktisch, bood op zijn minst emotionele beloningen aan hamsteraars die niets in de prullenbak wilden gooien en aan de vele mensen die afval sorteren als een ritueel van verzoening – een sacrament van de groene religie. Maar waarom plastic demoniseren? Waarom producten verbieden die goedkoper, steviger, lichter, schoner, gezonder en beter voor het milieu zijn? Eén reden: de plastic-angst helpt Greenpeace-activisten geld in te zamelen en hun baan te behouden. Milieuactivisten hebben iets nodig om hun mislukte recyclingcampagne te vervangen.

Maar er is meer dan alleen financieel eigenbelang. De beste verklaring die ik heb bedacht, is dat plasticverboden een herleving zijn van de weeldewetten die vroeger door vorsten, edelen en geestelijken aan de lagere klassen werden opgelegd. Die wetten verbood gewone mensen om bepaalde soorten kleding, sieraden, meubels en andere producten te bezitten. De beperkingen slaagden er consequent niet in om hun ogenschijnlijke doel te bereiken, namelijk het verminderen van “onnodige” uitgaven, maar weeldewetten bleven bestaan ​​tot de Verlichting omdat ze de macht en status van de heersende klasse versterkten. Een Engelse gravin kon haar superioriteit tonen door een jurk met zilveren strepen te dragen die illegaal was voor vrouwen van lagere rang. Spaanse prelaten en Portugese vorsten verkondigden hun morele deugd en politieke autoriteit door de massa te verbieden kleding, gordijnen en tafelkleden van zijde te bezitten.

Hedendaagse heersers en morele bewakers bereiken hetzelfde doel met hun kleine edicten op plastic. De Californische wet die hotels verbiedt om plastic wegwerptoiletartikelen aan te bieden, is een onnodige ergernis voor reizigers die graag een flesje shampoo willen, maar het stelt de politici en milieugroeperingen van de staat in staat om macht uit te oefenen en te doen alsof ze de redders van de planeet zijn. Het voorwendsel is zo belachelijk dat zelfs Greenpeace het uiteindelijk zal opgeven – maar nogmaals, dat kan een paar decennia duren. De rest van ons kan vandaag beginnen.

Bronnen: City Journal