Luister naar dit Artikel

Wat als we u vertellen dat archeologen de gemummificeerde resten van een zwangere vrouw vonden en de foetus in haar baarmoeder een langwerpige schedel heeft? Zou dit gelden als bewijs dat het oude Peru de thuisbasis was van enkele individuen geboren met langwerpige schedels?

Deze ontdekking heeft het nieuws niet gehaald vanwege het feit dat de mummie in kwestie meer dan 170 jaar geleden werd gevonden en nauwelijks ooit genoemd is. De vrouw werd opgegraven uit een Huanca graf in Huichay, een oude nederzetting die ligt op 150 mijl ten oosten van Lima.

Vandaag de dag is er een nog steeds voortdurend argument met betrekking tot de raadselachtige langwerpige schedels van Peru. De ene kant erkent het belang van deze overblijfselen, terwijl de andere beweren dat de schedels niets meer zijn dan het product van “hoofd binden”. Zij behoorden tot de normale menselijke wezens die toevallig een paar anatomische verschillen veroorzaakten door externe processen toe te passen.

Maar je kunt het hoofd van een ongeboren baby niet te binden, toch?
De mummie werd gevonden door de Zwitserse natuuronderzoeker JJ onderzocht von Tschudi en de Peruaanse savant ME de Rivero y Ustariz in de jaren 1840 en beiden kwamen tot de conclusie dat de foetus met een uitzonderlijk lange kop een intrigerend mysterie was. Wat zou een grondige analyse met moderne apparatuur erover kunnen onthullen?

Deze vraag zal waarschijnlijk onbeantwoord blijven, omdat de huidige verblijfplaats van de Peruaanse mummie’s onbekend zijn. Het zou kunnen zijn dat ze in een privé-collectie of zelfs in een museum magazijn zitten te verstoffen
.
Terwijl de mummie was nog in het bezit was van Tschudi en de Rivero, onderzocht de gerenommeerde gynaecoloog prof JS d’Outrepont de gegevens van de bewaarde moeder en kind. Hij besloot dat ze stierf in haar zevende maand van de zwangerschap en afgezien van een langwerpig hoofd, was haar baby verder normaal.

De negentiende-eeuwse samenleving was net zo gefascineerd door dit mysterie als we nu zijn. Een andere reeks van ongebruikelijke Peruaanse schedels werd ontdekt en naar Engeland gebracht waar ze furore maakten in bepaalde wetenschappelijke kringen.

Behorend tot zuigelingen jonger dan een jaar oud op het moment van de dood, de vertoonden de schedels geen tekenen van kunstmatige craniale vervorming. Deze bevinding suggereert dat een ras van mensen met grotere en langere craniums ooit woonde in Zuid-Amerika.

Op dat moment, bedacht een aantal onderzoekers de theorie dat de langwerpige schedels behoorden tot een uitgestorven ras van mensen die haar stempel op de overlevende beschavingen had achtergelaten. De praktijk van het hoofd binden is daardoor verspreid, en werd een rituele hommage.

Ik had het geluk om het onderzoek te hebben gedaan in mijn eigen en andere collecties, van bijna honderd Peruaanse crania: en het resultaat is, dat Peru op verschillende tijden bevolkt lijkt te zijn geweest door twee naties van verschillend gevormde crania, waarvan een misschien is uitgestorven. Van deze twee families, was er een de antecedent met het uiterlijk van de Inca’s die wordt aangeduid als de Oude Peruaanse, waarvan de resten zijn tot nu toe alleen zijn gevonden in Peru.”
– SG Morton, Crania Americana (1839)

Morton trok later deze hypothese terug en stelde dat alle ongewone schedels het product waren van het hoofd binden. Voor de volgende 150 jaar, was er een antropologische consensus over deze kwestie omdat de deskundigheid van Morton het debat had beslist en gesloten.

Tijdens de jaren 1990, leidden beelden van de langwerpige schedels tot een wereldwijde belangstelling naar deze ongewone artefacten. Het is nog steeds groeiende sinds en wellicht dat toekomstige onpartijdige onderzoeken wat licht zullen werpen op dit blijvende raadsel.

Bron