Eergisteren bracht de BBC een stuk met de titel “Earth Day: hoe praat je met je ouders over klimaatverandering.”

Het artikel begint met het aanspreken van de beoogde minderjarige lezers:

Je wilt veganist worden om de planeet te helpen, maar je betaalt niet voor de boodschappen. Je denkt dat treinen beter zijn dan vliegtuigen, maar je vader boekt de zomervakantie.

Jongeren behoren tot de machtigste klimaatleiders ter wereld en willen snel actie om het probleem aan te pakken.

Grote veranderingen zijn moeilijk, vooral als er andere mensen bij betrokken zijn. Waar begin je? Voor de Dag van de Aarde van dit jaar spraken we met mensen die thuis met succes lastige klimaatpraatjes hebben gehouden. Hier zijn hun beste tips [.]

Het stuk is opgedeeld in drie secties die zich richten op wat de mensen bij de BBC impliceren dat het kwaad van onze tijd is.

Het eerste deel richt zich op “Hoe te praten over vleesvrij worden.”

Het gedeelte begint met te beweren dat “minder vlees eten een van de beste manieren is om onze impact op de planeet te verminderen, zeggen wetenschappers.”

Het stuk stelt ons voor aan de 17-jarige Ilse, die haar haar knalrood heeft geverfd, en haar ouders, Antonia en Sally.

De BBC beweert dat het gezin twee of zelfs drie keer per dag vlees at, maar toen Ilse 13 was, “besloot ze meer te doen aan klimaatverandering en las ze dat het schrappen van vlees een goed begin was.”

Sally en Antonia waren aanvankelijk begrijpelijkerwijs sceptisch over het plan. Ze maakten zich zorgen over het feit dat ze niet genoeg eiwitten binnenkregen en dat Ilse te jong was om die beslissing te nemen.

Maar ze voldeden toch aan de wensen van Ilse en begonnen met een proefperiode van één dag per week. Ze gingen verder met opschalen en na een jaar waren ze volledig vleesvrij.

Sally zegt dat het zien van de emotionele impact van het onderwerp op haar dochter haar ervan overtuigde dat dit het juiste was voor haar gezin.

De BBC onthult dat Ilse deel uitmaakt van ‘Teach the Parent’, een Britse campagne die ‘deze gesprekken tussen generaties aanmoedigt’.

De groep is opgericht door jongeren “gefrustreerd door het gebrek aan internationale klimaatactie en hun gevoelens van machteloosheid”.

Ilse raadt haar medejongeren aan dat ook als het eerste gesprek met volwassenen slecht verloopt, ze het moeten blijven proberen. “Grote veranderingen in levensstijl kosten tijd. Als je het zo nu en dan ter sprake brengt, vormt het de houding van mensen op de lange termijn.”

Het volgende gedeelte, gericht op reizen, begint als volgt:

“Hoe we reizen is een belangrijke bron van koolstofemissies, maar het overstappen van autorijden of vliegen kan gezinsvakanties mogelijk beperken en meer kosten.”
Het stuk stelt ons voor aan Phoebe L. Hanson, een 21-jarige studente die haar familie overhaalde om naar het VK op vakantie te gaan in plaats van naar het buitenland te vliegen.

Net als Ilse behandelt de BBC Phoebe als een expert.

Phoebe beveelt het gebruik van angsttactieken en emotionele afpersing aan.
“Zeg zoiets als: ‘Ik ben echt bang voor mijn toekomst, dit zijn de redenen waarom ik iets wil doen.”
Presenteer een oplossing, niet alleen een probleem, legt Phoebe uit. “Geef ze opties voor iets leuks of spannends.”

Ze zegt ook dat een antwoord op zorgen over geld is om te bespreken wat voor soort wereld ouders willen dat kinderen erven.

Ten slotte concentreert het stuk zich op “hoe te praten over afvalvrij zijn”.

We maken kennis met de jonge Becky Little, die haar ouders Rob en Ellen overtuigde om voedselverspilling tegen te gaan en beter na te denken over wat ze kopen.

Becky heeft het volgende advies:

“Wees goed op de hoogte van de dingen die u wilt dat uw gezin gaat veranderen, zodat ze kunnen zien dat u om hen geeft en wat onderzoek hebben gedaan.”

“Leg uit waarom het hun leven gemakkelijker of goedkoper zal maken.”

“Maak verbindingen met dingen waar ze om geven.”

De BBC onthult dat Becky’s familie graag “vrijwilligerswerk doet, dus maakten ze maaltijden met overgebleven voedsel om te doneren aan mensen in hun lokale gemeenschap.”

“Het is belangrijk om er niet op in te gaan in de verwachting dat ze hun hele leven zullen veranderen. Kleine dingen kunnen een verschil maken”, legt Becky uit.

De neerbuigende, schijnheilige en onbeschaamde houding van deze nukkige kinderen en hun veronderstelling van superioriteit ten opzichte van de volwassenen die hen op deze wereld hebben gebracht, is weerzinwekkend.

Wat verbazingwekkend is, is dat noch de auteur, noch iemand van de BBC-redactie lijkt te begrijpen hoe belachelijk ze lijken, met claims en “advies” van pompeuze, arrogante en zelfingenomen amateurs.

Dit stuk is totaal, en volkomen belachelijk. Het leest als een parodiestuk, maar de uitgevers lijken zich er totaal niet van bewust.

De meeste mensen veranderen graag hun gewoontes als ze ouders worden. Ouders onthouden zich van grof taalgebruik, liegen en het tonen van woede in het bijzijn van hun kinderen. De meeste ouders verbergen hun problemen voor hun jonge kinderen. De meeste ouders veranderen hun tv- en filmkijkgewoonten voor hun kinderen. Dit is volkomen natuurlijk, want het doel is om het kind een liefdevolle en stabiele omgeving te geven.

Maar dat betekent niet dat ouders capituleren voor elke belachelijke gril van hun kind. Er is een verschil tussen van iemand houden en iemand verwennen. Een belangrijk onderdeel van het ouderschap is het bijbrengen van waarden en discipline, wat af en toe enige strengheid en standvastigheid in het feit van prikkelbaarheid kan vereisen.

Totalitaire regimes hebben altijd jonge kinderen uitgebuit om hun agenda door te drukken. Ze weten dat kinderen beïnvloedbaar zijn en met enige moeite gehersenspoeld kunnen worden. Deze regimes weten dat de meeste ouders, uit liefde en bezorgdheid voor hun kinderen, zich gewoonlijk overgeven aan de eisen en grillen van hun kinderen. Greta Thunberg werd juist om die reden verheven, en ze hadden enig succes; de staat gebruikt zijn macht om nog veel meer Greta’s te creëren. Ze weten dat iedereen die de belachelijke eisen van deze kinderen in twijfel trekt, als wreed kan worden bestempeld.

Wat verbazingwekkend is, is dat dit gebeurt in een democratie zoals het VK.

De staat probeert via zijn spreekbuizen, zoals de BBC, kinderen uit te buiten om zijn zaak te bevorderen: controle over de levens van burgers

Het is ook belangrijk om te vermelden dat elk gezond individu een schone omgeving en omgeving wil, omdat deze essentieel zijn voor een goede gezondheid. Wat niet welkom is, is dat het regime zich probeert te bemoeien met de persoonlijke ruimte van mensen of kinderen uitbuit om hun agenda door te drukken. Het is ook beledigend voor burgers als het regime ervan uitgaat dat ze het beter weten dan de burgers die hen de macht hebben gegeven.

Wat ook verontrustend is, zijn de dubbele standaarden.

De BBC zal nooit een stuk publiceren waarin wereldleiders of klimaatactivisten worden geadviseerd om te stoppen met reizen, toppen en conclaven en deze te vervangen door videoconferentiegesprekken om hun ecologische voetafdruk te verkleinen.

In plaats daarvan verwacht de staat dat gewone mensen compromissen sluiten.

Deze hypocrisie is consequent:

Wapenbeheersing voor jou, gewapende lijfwachten voor hen.

Defund de politie voor jou, barricades en politiebescherming voor hen.

Open grenzen voor je terwijl hun huizen omringd zijn door onneembare muren.

Geen vliegreizen voor jou, privéjets voor hen.

Er is een groot verschil tussen wat ze geloven, wat ze zeggen, wat ze bedoelen en uiteindelijk wat ze doen.

PS: George Orwell schreef het volgende in zijn meesterlijke 1984. Het is nogal verbazingwekkend hoeveel hij begreep van totalitaire regimes en hun relatie met kinderen.

“Bijna alle kinderen van tegenwoordig waren vreselijk. Het ergste van alles was dat ze door middel van organisaties als de spionnen systematisch werden veranderd in onbestuurbare kleine wilden, en toch veroorzaakte dit bij hen geen enkele neiging om in opstand te komen tegen de discipline van de partij. Integendeel, ze aanbaden de partij en alles wat daarmee verband hield [.] …

Al hun wreedheid was naar buiten gericht, tegen de vijanden van de staat, tegen buitenlanders, verraders, saboteurs, denkcriminelen. Het was bijna normaal dat dertigers bang waren voor hun eigen kinderen.”

Bronnen: American Thinker